To στοίχημα της διαφάνειας

Πολιτική είναι ένας συνεχής ανασχηματισμός ιδεών, είναι επαναπροσδιορισμός στόχων, ένας αδιάκοπος προβληματισμός επάνω στους θεσμούς της κοινωνίας.

Ομως τα γεγονότα και οι καταστάσεις της τελευταίας περιόδου που γεννούν αδιάκοπα στρατιές ανέργων, φτώχεια και απελπισία εμφανίζουν μία ανύπαρκτη πολιτική, ανακόλουθη, απούσα από πρωτοβουλίες και ιδέες, επιφανειακή. Μπορούμε να δραπετεύσουμε από αυτήν την κατάσταση; Ναι, αν δεχτεί η κοινωνία να αφυπνιστεί. Αλλά γι’ αυτήν την αφύπνιση απαιτείται μια συμπυκνωμένη δράση, πράγμα που σημαίνει μια δυναμική έξοδο από την απάθεια και το «ιδιωτικό» προς την εγρήγορση και το «δημόσιο». Η πολιτική δεν μπορεί από μόνη της σαν έννοια να λύσει το πρόβλημα. Απαιτείται μια δημιουργική συλλογικότητα και μια γενναιόδωρη προσφορά του ατόμου προς το σύνολο. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας απασχολήσει αφού λύσουμε το πρόβλημα της Κεντροαριστερής παράταξης που λειτουργεί σαν συγκοινωνούν δοχείο.

Η πολιτική είναι ένας ιδιόμορφος και ιδιότυπος χώρος. Τον πιο σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μιας ισχυρής ή αδύναμης πολιτικής ομάδας παίζει η επιλογή των μελών. Προϋποτίθεται φυσικά το δυσκολότερο. Η σωστή «φυσιογνωμία» των εκλεκτόρων.

Για έναν επαγγελματία πολιτικό απαιτείται μια ευέλικτη διαδρομή ενισχυμένη από έναν συνδυασμό προσόντων προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της αναρρίχησης, αλλά και ικανότητες προκειμένου ο «αναρριχητής» να παραμείνει στην κορυφή της εξουσίας και να πείσει για το ορθόν της επιλογής του. Βεβαίως οι ικανότητες της κολακείας ή της ρητορικής, των φιλικών χαμόγελων και χειρονομιών, των χαμηλών τόνων στην προσωπική ζωή δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις νομοθετικές και διοικητικές παρεμβάσεις, τις θέσεις για την εξωτερική πολιτική ή τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτεί ένα σύγχρονο κράτος.

Το ΠΑΣΟΚ όσα ανοίγματα και να κάνει, όσες τομές και να επιχειρήσει, όσα νέα προγράμματα και να καταθέσει, δεν πρόκειται να ανακάμψει αν δεν αλλάξει οπτική γωνία. Το ΠΑΣΟΚ σαφώς και εκτροχιάστηκε. Και σ’ αυτό συντέλεσε εκτός από τα δικά του λάθη και τις παραλείψεις (ηθελημένες ή αθέλητες) και μια γενικότερη αποσάθρωση της κοινωνίας. Διαλυμένοι μηχανισμοί ελέγχου και δημοσιονομικών διατάξεων, ενίσχυση του ωχαδερφισμού, της απαξίωσης της πολιτικής ηθικής και της αποπολιτικοποίησης, ενδυνάμωση της πάσης φύσεως γραφειοκρατικής νοοτροπίας, προβολή από τα Μέσα των ήδη προβεβλημένων ικανών ή ανίκανων προσώπων που «πουλάνε» περισσότερο. Ενα πλέγμα δηλαδή ανορθολογισμού που υψώθηκε ανάμεσα στην κοινωνία και το κόμμα και που εμποδίζει κάθε μορφή επαφής και επικοινωνίας.

Το ΠΑΣΟΚ συνθλίβεται από τις ευρωπαϊκές οικονομικές Συμπληγάδες και καταλήγει να εμφανίζεται σαν κόμμα που μηρυκάζει θέσεις που δεν πείθουν πια κανέναν. Αναμασά στόχους και προτάσεις μέσω επιστολών και νέων μανιφέστων που αποδεικνύονται πριν αλέκτορα φωνήσαι ξεπερασμένες. Τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από τις προθέσεις. Η ιδεολογική ασιτία είναι προφανής. Και καταδεικνύεται από το γεγονός ότι η μεγάλη σοσιαλδημοκρατική παράταξη αδυνατεί να κινητοποιήσει πια τις μάζες περιορισμένη σε κάποιες ανόρεχτες και αμήχανες συγκεντρώσεις κάποιων αποψιλωμένων Τοπικών Οργανώσεων που επιμένουν με θρησκοληπτική εμμονή στο «όνειρο».

Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τελειώσει. Αλλά επιμένει να «πυροβολεί» με τζούφια σκάγια. Με τίποτα – όσο κι αν ανακατέψει την τράπουλα το κόμμα – δεν θα αποκατασταθεί η επαφή με τη βάση. Πριν από όλα τα άλλα, πριν τα προεκλογικά «θα», πριν την αναγκαστική βαρετή και εν πολλοίς ακατάληπτη ανάλυση αριθμών και στατιστικών, πριν τις πεπαλαιωμένες χρεοκοπημένες δωροπροεκλογικές υποσχέσεις, η ατζέντα που θα ανοίξει και πάλι τον δίαυλο επικοινωνίας και εμπιστοσύνης του ΠΑΣΟΚ με την πλατιά λαϊκή μάζα είναι μια. Και είναι αυτή:

< Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

< Κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας.

< Περιορισμός εκλογής σε κάθε δημόσιο αξίωμα (και του βουλευτικού) στις τρεις διαδοχικές θητείες.

< Ανώτατο όριο εκλογής για βουλευτές το εθνικό όριο συνταξιοδότησης (έτσι ανοίγει ο δρόμος για ανανέωση).

< Ανοιγμα λογαριασμών και πόθεν έσχες για όλους όσοι υπηρέτησαν σε δημόσιες θέσεις την τελευταία 20ετία αλλά και για όλους τους υποψηφίους.

< Κατάργηση του αυτοέλεγχου, της αυτοκάθαρσης και της παραγραφής των όποιων αδικημάτων όλων όσοι ασκούν εξουσία στο Δημόσιο.

< Κατάργηση των βουλευτικών Επιτροπών ελέγχου σκανδάλων από μέλη των κομμάτων της Βουλής. Οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται από ανεξάρτητες Αρχές.

< Επιτέλους διαφάνεια στις εκκρεμείς σκανδαλώδεις υποθέσεις και τιμωρία όσων εμπλέκονται.