Είχα καιρό να πάω σε συναυλία του Γιώργου Νταλάρα, τον έχω δει τόσες και τόσες φορές στο Ηρώδειο, στο «Παλλάς», στον «Ορφέα», στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Τον έχω ακούσει να τραγουδάει ωραία λαϊκά, ρεμπέτικα, ροκ, ισπανικά, μπαλάντες, παραδοσιακά, όλα με συνέπεια και μια φωνή δώρο της φύσης που για σχεδόν σαράντα χρόνια ερμηνεύει… τις σκέψεις μας.

Το βράδυ της Τρίτης είχα επιπλέον δύο λόγους να πάω στο Βεάκειο: ο ένας ήταν ότι η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη από τον Νταλάρα – ο οποίος τραγούδησε γι’ άλλη μια φορά αφιλοκερδώς – στον θεραπευτικό σύλλογο «Νόστο» και στα παιδιά που πίστεψαν το παραμύθι της ψευδαίσθησης των ναρκωτικών και τώρα δίνουν τον αγώνα τους να περάσουν καθαροί απέναντι. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η εφημερίδα που εργάζομαι – πάντα κοντά στην κοινωνία – είχε βάλει κι αυτή το λιθαράκι της για να ξεχειλίζει από κόσμο το θέατρο για να πάει το μήνυμα εκεί που πρέπει. «Πρέπει να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή», έπαιξε με τις λέξεις ο Νταλάρας και άρχισε την τρίωρη συναυλία του συνεπικουρούμενος από τη Μελίνα Ασλανίδου, τον Μιχάλη Τζουγανάκη και δώδεκα καταπληκτικούς μουσικούς. Ολα τα τραγούδια που είχε επιλέξει ήταν από μόνα τους διαμαρτυρίες μιας χώρας που βάλλεται από παντού και πρώτα από τον κακό εαυτό της.

«Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας, γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας».

Χιλιάδες άνθρωποι, κάθε ηλικίας, τραγουδούν, ανάβουν αναπτήρες, χτυπάνε παλαμάκια. Ο Γιώργος Νταλάρας, λιτός, λακωνικός, λέει μόνο μια φράση για το ΔΝΤ και τους κερδοσκόπους, ο κόσμος χειροκροτά και μετά οι δυο χιλιάδες αγανακτισμένοι Ελληνες που εκπροσωπούν λίγα εκατομμύρια, με όπλο τη μουσική του Βεάκειου αγανακτούν τραγουδώντας, χαμογελώντας, μιλώντας με τα τραγούδια, συνοδεύοντας τον μεγάλο τραγουδιστή σε μια πολιτική συναυλία, η οποία ξεχείλιζε από επιθυμία να δουν όλοι ένα καλύτερο αύριο και που κανένας δεν ήθελε να τελειώσει…

«Να ονειρεύομαι, απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω…». Το σχεδόν γεμάτο φεγγάρι παίρνει λόγια και νότες και με τη θάλασσα του Σαρωνικού τα στέλνει στ’ ανοιχτά. Τα κατάφερες, Γιώργο…