Με την Ε. κάναμε σχέδια για οικογένεια και παιδιά. Προσπαθήσαμε να ξεκόψουμε από τα ναρκωτικά. Πήγαμε στον ψυχίατρο, πήραμε φάρμακα. Μια τα κόβαμε, μια τα ξαναρχίζαμε… Τον Ιανουάριο του 2008 με συνέλαβαν στην Ομόνοια ενώ αγόραζα πέντε γραμμάρια ηρωίνης… Αυτοί που μου το πούλησαν, δύο μαύροι ήταν, έτρεξαν μόλις είδαν την αστυνομία. Εμένα με πήγαν στο Α.Τ. της Ομόνοιας…

Ξύπνησα στο νοσοκομείο αιμόφυρτος και με σπασμένα πλευρά… Θυμάμαι ότι με χτυπούσαν στο κεφάλι με αρβύλες… Δεν καταλαβαίνω, γιατί; Εκανα κάτι παράνομο, να με συλλάβουν, να με πάνε δικαστήριο, να πληρώσω γι΄ αυτό, γιατί να με βασανίζουν; Μετά τον ξυλοδαρμό έχω σοβαρότερα προβλήματα με τη μνήμη μου… Καταδικάστηκα δύο χρόνια και έξι μήνες για χρήση ναρκωτικών και παράνομη είσοδο και παραμονή στην Ελλάδα… Η Ε. δεν ξέρει καν ότι βρίσκομαι στη φυλακή. Δεν την αναζήτησα, δεν ήθελα να την μπλέξω σε αυτή την ιστορία… Εχω ήδη εκτίσει την ποινή μου… Δεν υπάρχει χώρα όμως να με απελάσουν… Δεν υπάρχω πουθενά. Η μητέρα μου πέθανε όταν βρισκόμουν στο ψυχιατρείο της φυλακής. Πέθανε από καρκίνο του μαστού…

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε… Είπα προηγουμένως ότι δεν αγαπώ τη μητέρα μου… Δεν είναι αλήθεια. Την αγαπώ αν και μου έκανε μεγάλο κακό… Από τη φυλακή με πήγαν στην πρεσβεία της Γαλλίας και εκεί είπαν ότι θα μπορούσα να είμαι Γάλλος, αλλά δεν είμαι γιατί δεν υπάρχω στα χαρτιά. Με πήγαν μετά στην πρεσβεία της Τυνησίας. Και εκεί είπαν τα ίδια… Παραμένω στη φυλακή αν και έχω εκτίσει την ποινή μου… Εχω κάνει απεργίες πείνας για να με βγάλουν έξω… Είμαι ειρηνικός άνθρωπος αλλά όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να πεθάνω στη φυλακή με πιάνει τρέλα, δεν θέλω πια να ζήσω… Εγώ πλήρωσα για τα λάθη μου, δεν φταίω όμως επειδή οι γονείς μου με άφησαν χωρίς πατρίδα… Ελπίζω κάποια χώρα να με δεχτεί… Θέλω να μου δώσουν μια ευκαιρία να ζήσω έξω από την κόλαση της φυλακής…