Να κάνουμε ένα διάλειμμα για να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, να σκεφτούμε, να αισθανθούμε. Κι ύστερα να τα πολλαπλασιάσουμε αυτά τα διαλείμματα, μέχρι κάτι μέσα μας να κάνει κλικ.

Όταν η Μπάρμπαρα Γκάνλεϊ θέλει να μαζέψει τις σκέψεις της, φεύγει από το σπίτι της με το λάπτοπ παραμάσχαλα, περιπλανιέται στην εξοχή κι ύστερα κάθεται δίπλα στο ποτάμι και γράφει στο μπλογκ της (bgblogging. wordpress. com). Τις προάλλες περιέγραφε τα αποτυπώματα που αφήνουν στο χιόνι τα κοιμισμένα ελάφια. Μια άλλη μέρα έγραφε ότι θέλει να αρχίσει να κυκλοφορεί με ποδήλατο και να ασχολείται περισσότερο με τα λιπάσματα. Όλα τα κείμενά της είναι χαλαρά, όπως χαλαρή αισθάνεται και η ίδια. Γιατί η Γκάνλεϊ, που είναι 51 ετών, ανήκει σε ένα κίνημα που λέγεται Slow blogging. Γι΄ αυτήν, το να γράφει στο μπλογκ της είναι σαν τον διαλογισμό. «Κάθεσαι σιωπηλός για λίγο προτού αρχίσεις να γράφεις», λέει στη δημοσιογράφο των Νιου Γιορκ Τάιμς. «Δεν πληκτρολογείς το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό».

Το κίνημα αυτό αντλεί την έμπνευσή του από ένα παγκόσμιο φαινόμενο που λέγεται Slow Food. Αν οι οπαδοί του Αργού Φαγητού πιστεύουν ότι τα καλύτερα τρόφιμα είναι τοπικά, βιολογικά και εποχής, οι Αργοί Μπλόγκερ υποστηρίζουν ότι τα καλύτερα κείμενα είναι εκείνα που γράφονται χωρίς βιασύνη. Το 2006 απέκτησαν και το Μανιφέστο τους: το έγραψε ο Τοντ Σίλινγκ, ένας σύμβουλος τεχνολογίας από το Βανκούβερ, που πιστεύει ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής πρέπει να ξαναγίνει ένας φορέας της ανθρώπινης έκφρασης, και όχι ένα εργαλείο που τη μαστιγώνει. Είναι αλήθεια ότι ο Σίλινγκ έπαψε να γράφει στο μπλογκ του επειδή δεν το διάβαζε κανένας. Αλλά οι περισσότεροι Αργοί Μπλόγκερ δεν ανήκουν σ΄ αυτή την κατηγορία. Απλώς προσπαθούν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Δίνουν βάρος στην ποιότητα αντί για την ποσότητα. Κι αντί να γράφουν στο μπλογκ τους πέντε φορές τη μέρα, ή ακόμη και κάθε μέρα, το κάνουν πολύ αραιότερα. Όπου να ΄ναι, φαίνεται ότι το κίνημα θα αποκτήσει και ένα νέο, εξέ χον, μέλος. Ο Άντριου Σάλιβαν, ο πιο δημοφιλής ίσως πολιτικός μπλόγκερ στον κόσμο, γράφει στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Αtlantic ότι δεν θα αντέξει για πολύ την πίεση που του ασκείται.

Στη διάρκεια των εκλογών, οι αναγνώστες του είχαν εθιστεί τόσο πολύ στα κείμενά του, ώστε πολλές φορές αναγκαζόταν να βάλει το μπλογκ στον «αυτόματο πιλότο» για να μπορέσει να πάει για φαγητό. Όταν πήρε άδεια για δύο μέρες ώστε να σκεφτεί το φαινόμενο Σάρα Πέιλιν, πολλοί αναγνώστες πίστεψαν ότι είχε πεθάνει ή ότι ο προϊστάμενός του τον είχε φιμώσει. «Είναι αδύνατο να σταματήσεις», γράφει. «Οι αναγνώστες αρχίζουν να κτυπιούνται σαν τα χρυσόψαρα που βγήκαν από το νερό και περιμένουν να τα ξαναβάλεις μέσα». Μια παρομοίωση όχι και τόσο κολακευτική για τους αναγνώστες, ομολογουμένως.

LΙΝΚ:

http://diastaseis.blogspot.com

Τελευταία Νέα