Και οι εβραιοποιημένοι Εβραίοι («Ο Θεός είναι Δίκαιος», Τορά) και οι

αποεβραιοποιημένοι Εβραίοι («Ο Θεός είναι αδιάφορος», Σπινόζα) απανταχού του

κόσμου – εντός και εκτός Ισραήλ δηλαδή – νιώθουν ασφυξία με αυτά που

συμβαίνουν τη γη των προγόνων. Αναφέρομαι στους Εβραίους που δεν έχουν

βουλιάξει στη ρουτίνα του Κακού.

Το τελευταίο χτύπημα του Αριέλ Σαρόν κατά του Αχμέντ Γιασίν είναι πασιφανές

ότι ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Σκόπευε να αποπροσανα- τολίσει την κοινή

γνώμη της χώρας του και να περισώσει τη δεινή πολιτική θέση του (οικονομικά

σκάνδαλα, χειρισμοί για τον Οδικό Χάρτη, αναστολή της μεταφοράς των εποίκων).

Εν τω μεταξύ το Ισραήλ, εκτός από τη θαυμάσια Φιλαρμονική Ορχήστρα του,

συνεχίζει να εξάγει τρομοκρατία (με την κτηνώδη χορηγία των ΗΠΑ). Εξυπακούεται

ότι οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές μισούν τους μετριοπαθείς Ισραηλινούς

περισσότερο από τα γεράκια του Τελ Αβίβ («Εμείς αγαπάμε τον θάνατο»,

διεμήνυσαν μέσω της διαδυκτιακής Αλ Κάιντα).

Ορθώς ιστορικοί, εβραϊκής και μη καταγωγής, τελευταία μιλούν για ένα αίσθημα

συλλογικής ευθύνης των Γερμανών στα χρόνια του Χίτλερ. Το υψηλό ποσοστό (60%

των Ισραηλινών που συντάσσονται με τις πράξεις του πρωθυπουργού τους αμέσως

μετά το τελευταίο χτύπημα) δεν δημιουργεί ανάλογα ερωτήματα;

Είναι γνωστό ότι τα μεγαλοφυή εγκλήματα συμβαίνουν από συνηθισμένους ηγέτες

και υποστηρίζονται από συνηθισμένους λαούς. Το αναπηρικό καροτσάκι τού

τετραπληγικού φανατικού ηγέτη της Χαμάς θα κατορθώσει να απεγκλωβίσει έναν

περιούσιο λαό;

O Μισέλ Φάις είναι συγγραφέας