Αναζήτηση
Αυτό που αποφάσισε η Κεντροδεξιά, επικυρώνοντας τον επαίσχυντο νόμο για τη
ραδιοτηλεόραση, είναι μια επίθεση στην ελευθερία της ενημέρωσης. Και αν
αληθεύει ότι η ελευθερία της ενημέρωσης είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της
δημοκρατίας, τότε πρέπει να πούμε χωρίς μισόλογα ότι πρόκειται για μια επίθεση
στον δημοκρατικό βίο της χώρας μας. Είναι ένας νόμος του καθεστώτος, ενός
καθεστώτος που βασίζεται στον έλεγχο της τηλεόρασης, στη σκοταδιστική πειθώ,
στη συγκέντρωση της διαφήμισης που στηρίζει και χρηματοδοτεί το
κόμμα-επιχείρηση του πρωθυπουργού. Δεν είναι η πρώτη φορά και ασφαλώς δεν θα
είναι η τελευταία, ούτε στην Ιταλία ούτε στο εξωτερικό, που μία
κοινοβουλευτική πλειοψηφία επικυρώνει έναν νόμο, ο οποίος είναι κομμένος και
ραμμένος στα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου λόμπι. Όμως είναι η πρώτη φορά στην
παγκόσμια ιστορία που αυτό το λόμπι βρίσκεται στην κυβέρνηση, την ενσαρκώνει
και την εκπροσωπεί. H ανωμαλία δεν είναι ότι ένας επιχειρηματίας που έγινε
πρωθυπουργός χάρη στην παντοδυναμία του στα μέσα ενημέρωσης επικυρώνει έναν
νόμο που εξυπηρετεί τα προσωπικά και επιχειρηματικά συμφέροντά του. H ανωμαλία
είναι ότι αυτός ο επιχειρηματίας πήρε την κυβέρνηση για να πραγματοποιήσει
αυτόν ακριβώς τον στόχο. Ακόμη χειρότερο είναι ότι όλα αυτά καταπνίγουν την
πολυφωνία στα μέσα ενημέρωσης, περιορίζουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και έχουν
αντίκτυπο σε ολόκληρο το σύστημα των μέσων ενημέρωσης. Στο εξής, η επιβίωση
των εφημερίδων, του ραδιοφώνου, της ιδιωτικής και τοπικής τηλεόρασης, ακόμη
και του Ίντερνετ, θα απειλείται ολοένα και περισσότερο εξαιτίας του αδηφάγου
δεσποτισμού της τηλεόρασης.
Το άρθρο του Giovanni Valentini δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «La Repubblica»
