ΓNΩMH H Iταλία βρίσκεται σε σημείο καμπής

H Ιταλία είναι πλέον ανεξέλεγκτη. Αποσταθεροποιημένη. Και όταν μια χώρα

βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση, «κάτι» πρέπει να συμβεί. Όπως στη φυσική όταν

η ύλη φθάνει σε αυτό που λέμε κρίσιμο σημείο και αλλάζει κατάσταση: από στερεό

γίνεται υγρό ή αέριο, ή το αντίστροφο. Το κρίσιμο σημείο δεν μπορεί να

ξεπεραστεί χωρίς αλλαγές: στους μηδέν βαθμούς το νερό γίνεται πάγος, σε μια

συγκεκριμένη θερμοκρασία το μέταλλο υγροποιείται.

Οι αρχαίοι μάντεις έβλεπαν καλούς ή κακούς οιωνούς στο πέταγμα των πουλιών,

στις φάσεις της Σελήνης ή στην κατεύθυνση των ανέμων. Προσωπικά, προτιμώ να

εξετάζω συγκεκριμένα γεγονότα. Δεν κάνω καμία πρόβλεψη όσον αφορά το «τι θα

συμβεί». Λέω απλώς πως δεν μπορούμε να πάμε πιο πέρα από το σημείο όπου

βρισκόμαστε. Ο Μπερλουσκόνι έχει οδηγήσει την Ιταλία σε θερμοκρασία

υγροποίησης.

1. Οι εργαζόμενοι στα κανάλια του Μπερλουσκόνι (στην Ιταλία είναι

όλες οι τηλεοράσεις) επιτίθενται στους πιο γνωστούς πολίτες που δεν του

είναι αρεστοί.

2. Οι διευθυντές των εφημερίδων του Μπερλουσκόνι θέτουν «υπό

απαγόρευση» τους βουλευτές που δεν υπερψηφίζουν ορισμένες αποφάσεις της

κυβέρνησής του.

3. Ένας δημοσιογράφος μιας από αυτές τις εφημερίδες (ο Πάολο

Γκραντζότο) καθιερώνει ένα βραβείο, η ονομασία του οποίου θυμίζει τους

τρομοκράτες της Αλ Κάιντα (το βραβείο Ελ Σαχέφ) και το απονέμει σε διάφορους

διανοούμενους ως μέσον εκφοβισμού.

4. Ο Μπερλουσκόνι δηλώνει δημοσίως πως η δικαστική εξουσία είναι ένα

«καρκίνωμα» και πως οι δικαστές είναι «πραξικοπηματίες».

5. Ο Μπερλουσκόνι χαρακτηρίζει το Σύνταγμα της Ιταλικής Δημοκρατίας

«σοβιετικό».

6. Ο Μπερλουσκόνι απευθύνει στο έθνος ένα διάγγελμα με το οποίο

επιρρίπτει στο μεγαλύτερο ιταλικό συνδικάτο την ευθύνη για τη δολοφονία ενός

τίμιου δημόσιου λειτουργού που είχε αφεθεί χωρίς προστασία, του καθηγητή Μάρκο

Μπιάτζι.

7. Λίγο καιρό αργότερα, ο υπουργός Εσωτερικών χαρακτηρίζει τον εν λόγω

καθηγητή, ο οποίος δολοφονήθηκε από τρομοκράτες, «σπασαρχίδη».

8. Ο Ουμπέρτο Μπόσι (υπουργός Θεσμικών Μεταρρυθμίσεων) τα ψέλνει για

καλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

9. Ο Μπερλουσκόνι «απολύει», με τηλεοπτική του δήλωση από τη Σόφια,

δύο δημοσιογράφους κρατικών τηλεοπτικών σταθμών, τον Έντζο Μπιάτζι και τον

Μικέλε Σαντόρο, διότι δεν τους αντέχει.

10. Ο βασικός εμπνευστής του Μπερλουσκόνι, ο Τζουλιάνο Φεράρα, ο

άνθρωπος που γράφει τους λόγους του και τους δημοσιεύει στην εφημερίδα την

οποία διευθύνει και η οποία ανήκει στη σύζυγο του Μπερλουσκόνι, αποφασίζει να

καταγγείλει τον εαυτό του ως «συνεργάτη» της CIA.

Σταματώ στο σημείο δέκα, αλλά ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Ας

τα θεωρήσουμε ως τις δέκα «εντολές» μέσω των οποίων ο Μπερλουσκόνι οδήγησε την

Ιταλία σε ένα σημείο ρήξης. Και θέτω ένα δικαιολογημένο, κατά την άποψή μου,

ερώτημα: ποιος «επέτρεψε» στον Μπερλουσκόνι να τα κάνει όλα αυτά μέσα σε τόσο

λίγο χρόνο; Στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, εάν ένας πρωθυπουργός

τολμούσε να εκδιώξει με μία δήλωση από την κρατική τηλεόραση έναν δημοσιογράφο

τον οποίο αντιπαθεί, θα βλέπαμε την επομένη τους βουλευτές της αντιπολίτευσης

να φτιάχνουν οχυρώματα με το σώμα τους στους διαδρόμους του σταθμού αυτού.

Διότι κατ’ αυτό τον τρόπο υπερασπίζεται κανείς τη δημοκρατία – και όχι

κάνοντας τον μάγκα από τα σαλονάκια του ίδιου σταθμού. Δεν μπορούμε να

αφαιρούμε τη νομιμότητα του αντιπάλου, ακούω να επαναλαμβάνει τα τελευταία δύο

χρόνια η αντιπολίτευση. Ούτε όμως και να τον νομιμοποιούμε.

Μία τελευταία διευκρίνιση: δεν θα ήθελα να θεωρηθώ μελλοντολόγος. Στην

πραγματικότητα, στηρίζομαι πάντα στο παρελθόν. Στις επιθέσεις στην Πιάτσα

Φοντάνα, την Πιάτσα ντέλα Λότζια και Ντε λ’ Ιτάλικους· στη Στοά Ρ2· στις

σφαγές της Μαφίας· στις βόμβες στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια· στις

διάφορες αποτυχημένες απόπειρες πραξικοπήματος· στην υπόθεση Μόρο, κ.τλ. –

αναφέρομαι σε αυτά εδώ και χρόνια. Τα θυμάστε και εσείς όλα αυτά, είμαι

βέβαιος. Μιλώ για βόμβες και για σφαγές. Για αυτά ακριβώς στα οποία συνίσταται

το πρόσφατο παρελθόν μας. Σε τελική ανάλυση.

Ο Αντόνιο Ταμπούκι είναι ένας από τους διασημότερους Ιταλούς συγγραφείς.

Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό «Le Nouvel Observateur».