Το 1991 ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο πραγματο-ποιήθηκε με την κάλυψη των

Ηνωμένων Εθνών. Το να εκδιωχθούν τα ιρακινά στρατεύματα από το Κουβέιτ ήταν

εύκολο και χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Στην πραγματικότητα δεν κηρύχθηκε ποτέ

πόλεμος με αποτέλεσμα η «ηθική» του πολέμου, όπως αυτός πραγματοποιείται από

τη δεκαετία του ’90 και μετά, να μη χρειαστεί να περάσει δοκιμασία. Τώρα όμως

το να εισβάλλουμε στο Ιράκ, να το καταλάβουμε και να διαχειριστούμε τους

πόρους του είναι μια άλλη υπόθεση και το μόνο που ελπίζω είναι η αμερικανική

κυβέρνηση, σε συνδυασμό με το στρατιωτικό σχέδιο, να έχει και ένα σχέδιο για

το πώς θα διαχειριστεί μετά το πετρέλαιο του Ιράκ.

Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η Συνθήκη της Γενεύης αναφέρει πως οι πόροι

και το εργατικό δυναμικό μιας χώρας που καταλαμβάνεται δεν μπορούν να

χρησιμοποιηθούν για το συμφέρον της χώρας που την έχει καταλάβει. Έτσι, μέρος

του πετρελαίου του Ιράκ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλυφθεί το κόστος της

κατοχής, αλλά το υπόλοιπο θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί αυστηρά προς όφελος των

πολιτών του Ιράκ και για την ανοικοδόμηση της χώρας.