Αναζήτηση
Εδώ και χρόνια αντιμετωπίζουμε τη διευρυνόμενη κρίση της Δημοκρατίας στην
Ευρώπη, στον κόσμο και στη χώρα μας, όπου η Δημοκρατία γεννήθηκε πριν από
2.500 χρόνια. Την τελευταία όμως δεκαετία αυτή η κρίση έχει φθάσει σε κορυφαίο
σημείο. Με απώλεια του νοήματος και της ουσίας της από τους θεσμικούς
πολιτικούς λειτουργούς της, αλλά και από τους πολίτες που σε πρώτη και
τελευταία ανάλυση την εκφράζουν με την ψήφο τους, η οποία όμως στην
πραγματικότητα αλλοιώνεται αντιδημοκρατικότατα.
Αυτό γίνεται κυρίως με τις «παραχαράξεις» της εξουσίας, τη νόθευση του
κοινοβουλευτικού συστήματος και την απονεύρωση της ηθικής λειτουργίας και
αξίας της, λόγω των «άγραφων νόμων» και παρανόμων που δημιουργούνται σε όλα τα
επίπεδα λειτουργίας και έκφρασής της, μέσα από τις διαπλεκόμενες σχέσεις των
κοινοβουλευτικών λειτουργιών με διάφορους φορείς των πολιτικών δράσεων και
επι-δράσεων σε όλο τον ιστό του σύγχρονου βίου μας σε εθνικό, ευρωπαϊκό και
διεθνές επίπεδο. Για να φθάσουμε τώρα στις αρχές του 21ου αιώνα να ζούμε σ’
ένα τέλμα «δημοκρατικής» πολιτικής. Ανάμεσα σε πολιτικές, οικονομικές και
κοινωνικές εξουσίες, που όλες μαζί διαβρώνουν και διαστρέφουν το πραγματικό
δημοκρατικό ιδεώδες, όχι μόνο στη χώρα μας όπου επαναλαμβάνω
πρωτολειτούργησε και αναπτύχθηκε η πραγματική Δημοκρατία του Λαού. Μια
Δημοκρατία που σήμερα τόσο πολύ περιφρονείται αντιπροσωπευτικά, υπαλληλικά,
γραφειοκρατικά, συμβατικά, συμφεροντολογικά. Με τους λαούς (ανάμεσά τους και
τον ελληνικό) να εμπαίζονται με τρόπο εξουσιαστικό και κίβδηλα «δημοκρατικό»
από τους φορείς της εκάστοτε πολιτικής ισχύος, οι οποίοι πλουτίζουν από τη
διαπλοκή, χωρίς αυτό το επαίσχυντο γεγονός να ερευνάται στο βάθος του, παρά
τις επιφανειακές δηλώσεις για το περίφημο πόθεν έσχες που από χρόνια έχει
(υποτίθεται) καθιερωθεί χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη και όλοι τη γνωρίζουν, χωρίς να την
περιορίζουν. Για να φθάσει η δημοκρατική μας ζωή να είναι, τελικά,
διεφθαρμένη. Με ύψιστη και άμεσα επιβεβλημένη ανάγκη την ηθική της επαναξίωση.
Αυτή η επαναξίωση, όμως, δυστυχώς δεν πραγματοποιείται από τη στιγμή κατά την
οποία ακόμα πιο καταλυτικές (της ηθικής δημοκρατικής αξίας) ενέργειες
επιβάλλονται, και μάλιστα κατοχυρούμενες με «συνταγματική» κάλυψη και διάταξη
που έχει μεθοδευτεί για την «ηθικοποίηση» (δήθεν;) και την «προστασία» της
Δημοκρατίας.
Μια από τις πιο επικίνδυνες ενέργειες αποτελεί το ολοκληρωτικής σύλληψης και
αναίσχυντα καταναγκαστικό νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στη Βουλή για το
ασυμβίβαστο της βουλευτικής ιδιότητας με την άσκηση επαγγελμάτων που έχουν
κοινωνική επιρροή και αποβαίνουν επωφελή για τον πολιτικό που τα ασκεί, επί
ζημία όμως άλλων συναδέλφων του που δεν διαθέτουν τις ανάλογες επαγγελματικές
δυνατότητες ώστε να λειτουργήσουν πολιτικά με ίσους όρους.
Αυτός όμως ο πολιτικός καταναγκασμός (που γίνεται με βάση τη συνταγματική
αναθεώρηση του 2001, τρίτο εδάφιο του άρθρου 57, παρ. 1) δημιουργεί κατά την
πολιτική γνώμη – άποψή μου μια καταλυτικά αρνητική εξέλιξη για την ελεύθερη
λειτουργία της Δημοκρατίας, με τη στέρηση του επαγγελματικού δικαιώματος του
κάθε εκλεγμένου από το λαό αντιπροσώπου του στο εθνικό μας κοινοβούλιο, για να
μείνει, τελικά, ο κάθε βουλευτής ανεπάγγελτος. Αντίθετα, με την επαγγελματική
οντότητα, επιτυχία, αξία και καταξίωσή του, δίνει τη δυνατότητα στους
ψηφοφόρους του να εκλέξουν εκπρόσωπο δοκιμασμένης αξίας και ικανοτήτων, ενώ
παρέχει παράλληλα και στο κόμμα του την υπεραξία της κοινωνικής του
ακτινοβολίας και αποδοχής, καθώς και τις γνώσεις του.
Τώρα με το νόμο του ασυμβίβαστου ο κάθε βουλευτής μεταβάλλεται αυτόματα σε
εξαρτημένο κοινοβουλευτικό «υπάλληλο» του κόμματος κάτω από τη «σημαία» του
οποίου εκλέχτηκε, με άμεση συνέπεια να μην μπορεί να ασκήσει εύκολα την
αδέσμευτη (υπέρ των ψηφοφόρων που τον εξέλεξαν) πολιτική, λόγω των πιέσεων που
θα του ασκούνται από το κόμμα του. Δημιουργείται δηλαδή η κάστα των
επαγγελματιών πολιτικών και καταργούνται οι πολιτικοί με επάγγελμα, με
κοινωνική καταξίωση και προσφορά.
Ακόμα, δεν του διασφαλίζει την επαγγελματική προϋπόθεση για να μην είναι
δυνατόν να εκβιάζεται καθημερινά στην άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων του
τόσο από το κόμμα του όσο και από τους φορείς των διαφόρων ομάδων πίεσης, για
να αποδέχεται να «πουλήσει» ακριβά ή φθηνά την ψήφο του για την επιψήφιση
διατάξεων προς εξυπηρέτηση (πολλών μορφών και επιπέδων), σκοτεινών
συμφερόντων. Γι’ αυτό πιστεύω πως η ουσιαστική αεργία τού κάθε βουλευτή (με
την παραίτηση από την επαγγελματική του δράση) αποβαίνει εις βάρος της
υπεύθυνης και ελεύθερης δημοκρατικής λειτουργίας.
Αυτό το «ασυμβίβαστο» αποθωρακίζει τη Δημοκρατία όσο κι αν το επενδύουν οι
«τακτοποιημένοι, πλούσιοι» συντάκτες-εισηγητές του με την «ιδεολογία» της
«λευκής θωράκισης» (sic) των βουλευτών εκπροσώπων του λαού, για τη «σωτηρία
κάθαρση» (δήθεν;) της Δημοκρατίας. Προσωπικά λυπούμαι για αυτό το κατρακύλισμα
της ηθικής αποδυνάμωσης των βουλευτών μας που θα μεταβληθούν σε πουλιά χωρίς
λαλιά, στον Γαλαξία της Ανδρομέδας που την έσωσε μεν ο Περσέας από ανθρωποφάγο
«κήτος» χωρίς όμως αυτή να μπορεί να σώσει την απειλούμενη με καταναγκασμό
ελευθερία του αντιπροσώπου της Δημοκρατίας μας.
Πιστεύω πως παρά τις επιφάσεις και αντιφάσεις του σύγχρονου πολιτικού μας
βίου, ζούμε στιγμές δύσκολες της ιστορικής δημοκρατικής μας συνείδησης και
ευθύνης. Η κρίση βρυχάται γύρω μας κι εμείς αντί να την αντιμετωπίσουμε
αποφασιστικά την εντείνουμε με τη δημιουργία ενός κοινοβουλίου ανεπάγγελτων
και άεργων βουλευτών. Αυτή όμως η πράξη αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως κατά της
Δημοκρατίας και πρέπει να ξέρουν οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του «εγκλήματος»
ότι στο βάθος της συντέλεσής του υπάρχει η βέβαιη τιμωρία.
Γιατί, όσο κι αν προσπαθούν τώρα εκ των υστέρων να ερευνήσουν το πόθεν έσχες
των κοινοβουλευτικών μας ανδρών και γυναικών, φοβούμαι ότι οι γνωστοί
υπερπλουτίσαντες από την πολιτική θα εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστοι και
ατιμώρητοι. Η Δημοκρατία μας εδώ και χρόνια νοσεί βαρύτατα. Αν θέλουμε να
υπάρξει πραγματική Δημοκρατία, πρέπει δραματικά να την εξυγιάνουμε. Ας
τελειώνουν κάποτε τα ψέματα γιατί: έσεται ήμαρ.
Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι συνθέτης και ευρωβουλευτής της Ν.Δ.
