Η απόφαση που μπορεί να πάρει ένας αρχηγός κράτους να εμπλέξει ή όχι τη χώρα

του σε πόλεμο είναι η πιο σοβαρή. Θα ήθελα εδώ να εξηγήσω με λίγα λόγια γιατί,

με βάση τις πληροφορίες που διαθέτουμε έως τώρα, δεν πρέπει να εμπλακούμε σε

μια περιπέτεια στο Ιράκ. Ας αφήσουμε πρώτα από όλα κατά μέρος το επιχείρημα

για το καθεστώς του Σαντάμ και την προσωπικότητά του. Αναμφίβολα πρόκειται για

μια δικτατορία. Όμως δεν είναι η μοναδική και άλλωστε η διεθνής κοινότητα δεν

κάνει πόλεμο εναντίον όλων των δικτατόρων. Στην περίπτωση του Ιράκ, δεν

πρόκειται για εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα, όπως το 1990 στο Κουβέιτ. Τότε

ήμουν με εκείνους που είχαν υποστηρίξει μια νόμιμη διεθνή επέμβαση. Τώρα,

επισήμως, το μοναδικό ζήτημα που τίθεται είναι τα όπλα μαζικής καταστροφής.

Έως τώρα δεν διαθέτουμε καμία συγκεκριμένη πληροφορία που να αποδεικνύει ότι

το Ιράκ έχει τέτοια όπλα και ότι αρνείται να τα καταστρέψει.

Πολλά άλλα ζητήματα συνθέτουν το γενικότερο πλαίσιο: το πετρέλαιο, η

περιφερειακή σταθερότητα, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Ασφαλώς, το

πετρέλαιο είναι ένα βασικό προϊόν. Όμως πρέπει να το πούμε καθαρά, σε ό,τι μας

αφορά, ότι δεν θέλουμε να μπούμε σε έναν πόλεμο προκειμένου οι ΗΠΑ να ελέγξουν

καλύτερα τον μαύρο χρυσό. Όσο για την περιφερειακή σταθερότητα, μπορούμε

βάσιμα να προβλέψουμε από τώρα ότι ένας πόλεμος δεν θα ενίσχυε αυτή τη

σταθερότητα, αλλά την αστάθεια. Και η τρομοκρατία; Μια σύρραξη είναι πολύ

πιθανότερο να την ενισχύσει παρά να την περιορίσει.

Υπό άλλες συνθήκες, έχω υποστηρίξει την αναγκαιότητα μιας στρατιωτικής

επέμβασης. Όμως από το να κάνεις έναν πόλεμο δεν είναι λιγότερο θαρραλέο το να

τον απορρίπτεις. Σήμερα, με βάση τις πληροφορίες που διαθέτουμε – οι οποίες

ασφαλώς θα μπορούσαν να αλλάξουν – η απάντησή μας πρέπει να είναι «όχι στον

πόλεμο!».

Βουλευτής των Σοσιαλιστών, ο Laurent Fabius υπήρξε πρωθυπουργός της Γαλλίας.

Τελευταία Νέα