Αναζήτηση
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας πραγματικά, εξαιρετικά θα λέγαμε, κρίσιμης φάσης του
κυπριακού προβλήματος όπου η υπόσταση του κυπριακού λαού, του κυπριακού
Ελληνισμού, αλλά και του κυπριακού κράτους βρίσκεται κυριολεκτικά στην κόψη
του ξυραφιού, με κίνδυνο να επέλθουν μη αναστρέψιμες αρνητικές εξελίξεις.
Είχαμε την ευκαιρία και στο παρελθόν να προειδοποιήσουμε ότι τόσο σε επίπεδο
τακτικών κινήσεων και χειρισμών όσο και σε επίπεδο στρατηγικών στόχων, η
ελληνική πλευρά, Αθήνα και Λευκωσία, έκανε τα πάντα για να βρεθούμε προ
τραγικού αδιεξόδου ή δεν έκανε τίποτε για να το αποφύγουμε.
Η διαπραγμάτευση που έγινε το τελευταίο διάστημα στις απευθείας συνομιλίες
Κληρίδη – Ντενκτάς υιοθέτησε, προφανώς με δική μας συναίνεση, την εξαιρετικά
πρωτότυπη, θα λέγαμε πρωτοφανή, στην ιστορία των διαπραγματεύσεων αρχή «όλα
στο τραπέζι». Τόσο με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, ιδιαίτερα τις αποφάσεις του
Συμβουλίου Ασφαλείας, όσο και με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο – η συνάφεια της
λύσης προς το οποίο αποτελεί conditio sine qua non, κυρίως όμως και σε άμεση
συνάρτηση με τα ανωτέρω – οφείλαμε να είχαμε χαράξει τη διαρκώς προβαλλόμενη
και μηδέποτε υιοθετούμενη «κόκκινη γραμμή βιωσιμότητας».
Η στρατηγική μας ήταν το νεφελώδες και επισφαλές πλαίσιο της Διζωνικής –
Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ενώ ταυτόχρονα επιλέξαμε ως κύρια και μοναδική
τακτική μας την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Κατόπιν τούτων, έχοντας πλέον μπροστά μας το σχέδιο Κόφι Ανάν, είμαστε
υποχρεωμένοι, κάνοντας τις πρώτες θλιβερές διαπιστώσεις, να υπογραμμίσουμε πως
καταφέραμε να οδηγούμε τα πράγματα στην ίδρυση του κράτους, όπου στις απαρχές
του 21ου αιώνα η βασική του δομή χαρακτηρίζεται από έναν ιδιότυπο ρατσισμό,
και που προφανώς θα έχει μια καταφανή αδυναμία βιωσιμότητας και
λειτουργικότητας. Συγκεκριμένα, θα έχουμε:
1ον) Παραβιάσεις ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι οποίες θα
ενσωματώνονται στο ίδιο το Σύνταγμα. Οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν
θα έχουν στο ίδιο τους το κράτος τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου για
ελεύθερη και ανεμπόδιστη διακίνηση και κυρίως απόκτηση περιουσίας. Επίσης,
καταργείται η δημοκρατική αρχή περί καθολικής και ισότιμης ψηφοφορίας με τη
συμμετοχή όλων των πολιτών.
2ον) Καθιερώνεται ο γεωγραφικός διαχωρισμός (μόνιμες εθνικές πλειοψηφίες) στη
βάση της εθνικής καταγωγής.
3ον) Η δικαστική εξουσία, προφανώς η Ανώτατη, θα ασκείται από πολίτες ξένων
χωρών, κατά τρόπο και πρωτοφανή και επικυρίαρχο.
4ον) Δημιουργούνται σε ένα μικρό νησί ουσιαστικά τρία κράτη, τρεις Βουλές,
τρεις κυβερνήσεις και τρεις ιθαγένειες. Καθιερώνεται και ο «πρωτοποριακός»
(!!), πρωτάκουστος θεσμός της εσωτερικής ιθαγένειας.
5ον) Προφανώς, παραμένουν οι έποικοι, υιοθετώντας έτσι και στην περίπτωσή τους
την αναγνώριση και νομιμοποίηση ενός διεθνούς εγκλήματος πολέμου. Όπως
νομιμοποιούμε και την ίδια την κατοχή και την εισβολή. Συμβάλλουμε, δηλαδή,
στη δημιουργία ενός διεθνούς «παραδείγματος» για νομιμοποίηση διεθνώς της
παρανομίας και της βαρβαρότητας.
Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς
Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
