Καταστροφή της εικόνας

[Ακούω με τα μάτια κλειστά και / υποθέτω σχεδιασμούς χαδιών επειδή το χάδι αφήνει / στο μέτωπο κάτι σαν χνούδι που όμως σκληραίνει / και γίνεται τρίμμα γυαλιού και το ξέρουν αυτό κι / ο αέρας και οι φλόγες όταν τυλίγουν στοργικά ένα / φλεγόμενο δέντρο.] (ΚΗ’)

Κάθε ποίημα της συλλογής διαμορφώνεται ως ένα κειμενικό ταμπλό, το οποίο σαρώνει την επιφάνεια της σελίδας, αφήνοντας ελάχιστα κενά εκεί όπου τελειώνουν και αρχίζουν οι ενότητες. Ο ρυθμός ταχύτατος εξασφαλίζει την ανεμπόδιστη εκτύλιξη των λεκτικών σειρών και η στίξη χρησιμοποιείται ώστε να ελέγχεται το εντατικό προχώρημα. Η γραμμικότητα της γραφής και η σύνταξη εξαρθρώνονται, επειδή δεσπόζει η κατά πλάτος και κατά μήκος σαρωμένη επιφάνεια.

Το Εκτακτο δελτίο καιρού διαθέτει ένα εξαιρετικό in absentia πλεόνασμα, αφού χαρακτηρίζεται από τις εξής προεκτάσεις: α’) Την προέκταση μέχρι το υπερρεαλιστικό «θαυμάσιο», το οποίο αντανακλάται στα νεόκοπα συντακτικά σύνολα, για παράδειγμα στο «επειδή το θαύμα του θανάτου δεν είναι παρά το γυμνό σώμα μιας μέρας ξαπλωμένης σε ολόλευκο μάρμαρο» (Κ’). β’) Την προέκταση μέχρι τα ποιήματα στα οποία η στίξη αναδεικνύεται σε δομικό παράγοντα, όπως στις προδρομικές σε αυτόν τον τομέα Νέες εντυπώσεις από την Αφρική του Ραϊμόν Ρουσέλ, όπου διαρθρώνεται ένα σύνθετο δίκτυο παρενθέσεων, στις οποίες παραπέμπει η οργανωμένη χρήση των αγκυλών στη συλλογή. γ’) Την προέκταση έως το πεδίο της ποιητικής άσκησης και της προετοιμασίας. δ’) Την προέκταση μέχρι την κειμενικότητα των ομάδων του νέου μυθιστορήματος και των περιοδικών Tel Quel και Change, με την οποία επιχειρείται η διακοπή της αναφορικότητας και η υπαγωγή των λέξεων σε ένα κλειστό αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα. ε’) Την προέκταση έως την οπτική ποίηση, χάρη στη σάρωση της σελίδας από τη γραφή και στη συνακόλουθη σχηματοποίηση της τελευταίας. στ’) Την προέκταση μέχρι το υπερκείμενο, επειδή η επιφάνεια του κάθε ποιήματος μπορεί να αντιμετωπιστεί ως η επισελίδια προβολή ενός υπερκειμενικού χώρου.

Λέξη – θέμα

Εδώ μια δεδομένη εικόνα καταστρέφεται μεθοδικά, με τη διαστολή της, με την παρείσφρηση στη διεσταλμένη μορφή της τμημάτων από παρεμφερείς και από ξένες εικόνες, με τη διάλυση, τον πολλαπλασιασμό και τη σύγχυση των διαλυμένων μερών της. Η συγκεκριμένη διαδικασία οφείλεται σε μία γραφή της διασποράς και αποδεικνύεται παράλληλη προς τη θεωρία των αναγραμμάτων του Φερντινάν ντε Σοσίρ, ότι πολλά ποιήματα σχετίζονται με μία λέξη-θέμα, η οποία λανθάνει αναλυμένη στα φωνήματά της που κατανέμονταν στους στίχους με διάφορες παραλλαγές. Υπάρχει βέβαια μία διαφορά: Στη συλλογή η διαδικασία δεν εκκινεί από τη λέξη αλλά από έννοιες και παραστάσεις. Ο λόγος χρησιμοποιείται όχι για να παραπέμπει σε αυτές αλλά για να απομακρύνει από αυτές, να τις αποδιαρθρώνει, να τις επιτρέπει εν τέλει να υφίστανται λανθάνοντας, ως κυβιστικοί υπαινιγμοί. Η γραφή της διασποράς αναδεικνύεται σε μηχανή εξορκισμού βασανιστικών συναισθημάτων, επειδή οι προς αποδιάρθρωση έννοιες και παραστάσεις συνδέονται με τον θάνατο.