Οι πρόσφυγες, η ξενοφοβία και τα παιδικά βιβλία

Οταν ο δεκάχρονος Κλουζ αναλάμβανε να φέρει εις πέρας την πρώτη του περιπέτεια, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι πέρα από ένας απλός ντετέκτιβ θα γινόταν ένας από τους αγαπημένους λογοτεχνικούς ήρωες των παιδιών που μέχρι σήμερα μετράει 24 περιπέτειες. Ο γερμανός δημιουργός του Κλουζ, Γίργκεν Μπανσέρους, με αφορμή την έκδοση των δύο νέων βιβλίων της σειράς «Μια υπόθεση για τον ντετέκτιβ Κλουζ», «Οι μπότες του μαραμπού» και «Κεραυνοί, αστραπές και τρελά πουλιά» (εκδ. Μεταίχμιο), αλλά και ενός τρίτου βιβλίου με τίτλο «Ο εξαφανισμένος βαρόνος» από τις ίδιες εκδόσεις –στο οποίο εισάγει δύο νέους ήρωες, τη Μίλι και τον Μάγκνους -, αλλά και τον ερχομό του στην Ελλάδα σε λίγες μέρες, μιλάει στο «Βιβλιοδρόμιο» για τους ήρωές του, την έμπνευσή του και το παιδικό βιβλίο γενικότερα.

Τα τελευταία 33 χρόνια έχω γράψει 62 βιβλία για παιδιά, νέους και ενηλίκους. Ο Κλουζ είναι ο πιο διάσημος χαρακτήρας μου. Αλλά στη συγγραφική μου δουλειά υπάρχουν αρκετά άλλα βιβλία εξίσου σημαντικά για μένα με τον Κλουζ.

Το 1983 έμενα στο Ντόρτμουντ. Εκείνη την περίοδο ένας στους εφτά κατοίκους είχε τουρκικές ρίζες. Αρκετές φορές έβλεπα τους γερμανούς γείτονες να απαγορεύουν στα παιδιά τους να παίζουν με τα παιδιά από την Τουρκία. Επηρεασμένος από τούτη την κατάσταση, αποφάσισα μια μέρα να γράψω το πρώτο μου βιβλίο για παιδιά. Αυτό έγινε μεγάλη επιτυχία και… να ‘μαι.

Τώρα γράφω ένα νέο μυθιστόρημα. Η ηρωίδα είναι ένα κορίτσι από την Αλγερία που ονομάζεται Φατίμα (στο πρώτο η ηρωίδα ήταν ένα κοριτσάκι από την Τουρκία με το όνομα Ογια) και συνειδητοποίησα μέσα από αυτό ότι τους χαρακτήρες μου τους συλλαμβάνω με τον ίδιο τρόπο όπως πριν από 30 και παραπάνω χρόνια. Μέχρι σήμερα το κύριο ενδιαφέρον μου εστιάζεται περισσότερο στην προσωπικότητα των ηρώων παρά στη δράση.

Φαντάζομαι γνωρίζετε τον Φίλιπ Μάρλοου –τις αστυνομικές ιστορίες του διάσημου συγγραφέα Ρέιμοντ Τσάντλερ. Αυτός ο ιδιωτικός ντετέκτιβ κάπνιζε Λάκι Στράικ και έπινε μπέρμπον όλη μέρα. Ο Κλουζ είναι δέκα ετών. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να καπνίζει και να πίνει ουίσκι. Για να είναι το ίδιο επιτυχημένος και κουλ, του έδωσα άλλες «εθιστικές ουσίες»: γάλα και τσίχλες.

Τα συναισθήματά του είναι αντιφατικά: Από τη μια θα νιώθει ευτυχής που έλυσε το πρόβλημα. Από την άλλη, όμως, στενοχωριέται γιατί η περιπέτειά του μόλις τελείωσε. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο συμβαίνει και με μένα όταν τελειώνω ένα βιβλίο.

Είμαι πολύ χαρούμενος που έγινα ο πρώτος συγγραφέας παιδικών βιβλίων που τιμήθηκε με το Βραβείο Droste-Hülshoff. Οσο για το μέλλον του παιδικού βιβλίου; Ξέρετε, δεν είμαι μελλοντολόγος, αλλά ελπίζω ότι θα συνεχίσει να είναι εξίσου ακμαίο όπως είναι σήμερα.

Η σύζυγός μου λέει ότι είμαι μια μηχανή που γεννά ιστορίες. Ισως τελικά να είναι αυτό.

Τα δύο αυτά παιδιά, η Μίλι και ο Μάγκνους, είναι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους. Η Μίλι είναι ένας από τους καλύτερους κλέφτες στον κόσμο, ο Μάγκνους είναι βαρόνος, ιδιοκτήτης ενός κάστρου και διάσημος εφευρέτης. Η Μίλι είναι πολύ ψηλή, ενώ ο Μάγκνους πολύ κοντός. Οταν η Μίλι προσπαθεί να μπει κρυφά στο κάστρο του, τη συλλαμβάνει ο Μαξ, ο σκύλος του. Αλλά αντί να την παραδώσει στην αστυνομία, ο Μάγκνους της προσφέρει μια θέση σωματοφύλακα δίπλα του. Την επόμενη κιόλας μέρα ο μικρόσωμος βαρόνος πέφτει θύμα απαγωγής και η περιπέτεια ξεκινά.

Δεν πιστεύω ότι τα παιδιά είναι καλύτερη εκδοχή ενηλίκων. Στα έργα μου, όμως, είναι θεμελιώδες το στοιχείο τα αγόρια και τα κορίτσια να μαθαίνουν να εμπιστεύονται το μυαλό τους και τις δυνάμεις τους.