Συναρπαστικές ζωές από την κλειδαρότρυπα

Διονύσης Χαριτόπουλος

Εκ Πειραιώς (Διαδρομή 1947-1967)

Τόπος

Ο Χαριτόπουλος είναι παθιασμένος συγγραφέας. Το απέδειξε προ πολλού με τη βιογραφία του Αρη Βελουχιώτη, το αποδεικνύει και πάλι φέτος με τη «βιογραφία» του λιμανιού και των ανθρώπων του. Γνήσιο τέκνο των Μανιάτικων του Πειραιά, μετά τις πειραιώτικες συλλογές των διηγημάτων «Δανεικιά γραβάτα» και «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι», ξαναγράφει για τη γενέθλια πόλη του, εξαντλητικά αυτή τη φορά, όπως εκείνοι οι λίγοι στον κόσμο όλο που λατρεύουν τα λιμάνια τους. Και εν μέρει αυτοβιογραφείται καθώς μιλάει για τα νιάτα του με μια γλώσσα κοσμοπολίτικη και λιμανίσια ταυτοχρόνως, underground και ζόρικη, έστω κι αν δεν ήταν πολύ εύκολο να κάνεις τον ζόρικο στον Πειραιά της Τρούμπας, του λιμανιού, των Λεμονάδικων, του Καραϊσκάκη, της Δραπετσώνας, του ρεμπέτικου, των εφοπλιστών και των κουμπουροφόρων βασιλικών την εποχή εκείνη.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Το τελευταίο Τέταρτο

Πόλις

Το χρονικό ενός παρεμβατικού εντύπου, του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Τέταρτο», για την περίοδο 1984-1985 κατά την οποία ο γνωστός σήμερα συγγραφέας και αρθρογράφος Τάκης Θεοδωρόπουλος υπήρξε αρχισυντάκτης του και συγκατοίκησε με τον εμπνευστή και διευθυντή του, τον διεθνώς καταξιωμένο συνθέτη και ρηξικέλευθο πνευματικό άνθρωπο Μάνο Χατζιδάκι. Και παράλληλα το χρονικό μιας περιόδου που σημαδεύει την Ελλάδα μέχρι σήμερα. Ιδιοκτήτης του περιοδικού το οποίο έζησε δυό χρόνια ακόμη με επικεφαλής τον Αχιλλέα Κυριακίδη κ.ά., ο τότε ακόμη νεαρός επιχειρηματίας Γιώργος Κοσκωτάς στον οποίο ανήκε η εκδοτική εταιρεία Γραμμή ΑΕ και που δεν είχε ακόμη συνδεθεί με το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Θανάσης Νιάρχος

Οι Αταίριαστοι

Γκοβόστης

Εξήντα δύο διάλογοι ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις θα ήταν μάλλον απίθανο να συναντηθούν μεταξύ τους φιλοξενούνται σε έναν τόμο αφού προηγουμένως δημοσιεύτηκαν ένας ένας στη σειρά στο σαββατιάτικο φύλλο των «ΝΕΩΝ». Με μεσολαβητή και οικοδεσπότη τον Θανάση Νιάρχο καλλιτέχνες και πολιτικοί τόσο αταίριαστοι μεταξύ τους, όσο για παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τη Ζωή Λάσκαρη ή ο Φώτης Κουβέλης με την Ελένη Βιτάλη, και με πρώτο ζευγάρι εκείνο των Αλέξη Τσίπρα – Γιώργου Κιμούλη, άνοιξαν μεταξύ τους έναν διάλογο για την ζωή και την πολιτική, για τις ιδέες και την τέχνη, για την επικαιρότητα και τις κοινωνικές αξίες. Εναν διάλογο που συχνά έπαιρνε απρόσμενες όσο και δημιουργικές κατευθύνσεις, με οξείες παρατηρήσεις τις οποίες γεννούσε η ίδια η διαφορετικότητα των συνομιλητών.

Συλλογικό έργο

Νικηφόρος Βρεττάκος

Στης μνήμης το διάστημα

Ποταμός

Το Ετος Βρεττάκου για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή κλείνει με ένα μεγάλο αφιέρωμα που περιλαμβάνει άγνωστο φωτογραφικό υλικό από τις εκδόσεις, τη ζωή και τα ταξίδια του. Το βιβλίο περιέχει επίσης ένα λεπτομερές χρονολόγιο που οφείλεται στη φίλη και μελετήτρια του έργου του Γεωργία Κακούρου – Χρόνη, έναν προσωπικό χαιρετισμό του συγγραφέα και ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού, τρία επίσης προσωπικά κείμενα φίλων του, του ποιητή Τίτου Πατρίκιου και των μεταφραστών του ελληνιστών, Βιντσέντζο Ρότολο και Ντέιβιντ Κόνολι, μια σφαιρική παρουσίαση της ζωής και του έργου του από τον καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας Γιώργο Ανδρειωμένο και ένα κείμενο του γιου του, Κώστα Βρεττάκου.

Λουίς Σεπούλβεδα

Τελευταία νέα από το Νότο

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η Αργεντινή διαπραγματεύεται να παραχωρήσει την Παταγονία στις Ηνωμένες Πολιτείες με αντάλλαγμα τον μηδενισμό του χρέους της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θυσία που τελικά δεν έγινε, ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα και ο αργεντινός φωτογράφος Ντανιέλ Μορτζίνσκι κάνουν ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην Παταγονία, το πολύπαθο κομμάτι δύο κόσμων, της Αργεντινής και της Χιλής, η οποία είναι πλέον παραδομένη στην σκληρή μοίρα των ανεξόφλητων δανείων. Από καπηλειό σε νεκροταφείο, και από υποστατικά σε αγροκτήματα, ερημιές και κατσάβραχα, ταξιδεύοντας με διάφορα μέσα, οι δύο φίλοι περιγράφουν με φλόγα λατινοαμερικάνικη τη χαμένη ομορφιά και τη σκληρή μοίρα του τόπου που άφησαν στα νιάτα τους κυνηγημένοι, αναπτύσσοντας παράλληλα μια προβληματική ιστορική, κοινωνική και πολιτική.

Εμίρ Κουστουρίτσα

Κι εγώ πού είμαι σ’ αυτή την ιστορία;

Η αυτοβιογραφία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, ηθοποιού και κιθαρίστα διαβάζεται σαν μυθιστόρημα των Βαλκανίων του 21ου αιώνα. Για τον Εμίρ Κουστουρίτσα όλα είναι πολιτική. Τρυφερός και εξεγερμένος, Βόσνιος που έγινε Σέρβος (και αισθάνεται ακόμα Γιουγκοσλάβος), μουσουλμάνος που έγινε ορθόδοξος χριστιανός, επαναστατημένος έφηβος που είναι ήδη παππούς, φύση παιχνιδιάρικη, συχνά αγενής, τρυφερός και βίαιος ταυτόχρονα, αφηγείται με μια δύναμη που συναγωνίζεται τη δύναμη της κινηματογραφικής ματιάς του. Η ιστορία του εκτυλίσσεται σαν μπαρόκ μωσαϊκό από τα παιδικά του χρόνια στο Σαράγεβο ώς τους δύο Χρυσούς Φοίνικες στις Κάννες και οι αναμνήσεις του μπλέκονται με κομμάτια της ιστορίας της χώρας του ενώ ο πόλεμος που σάρωσε τη Γιουγκοσλαβία είναι πανταχού παρών γύρω του.

Γιούτα Ντίτφουρτ

Ουλρίκε Μάινχοφ

Μέσα στο ταραγμένο μεταπολεμικό κλίμα της Γερμανίας του ’60, η δημοσιογράφος Ουλρίκε Μάινχοφ (στη φωτογραφία) υπήρξε μια από τις πιο δυναμικές πολιτικές πένες της Αριστεράς πριν περάσει στην παρανομία και συντάξει μαζί με τον Αντρέας Μπάαντερ το πολιτικό μανιφέστο της οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός). Κόρη πάστορα που έχασε και τους δύο γονείς της πολύ νέα, η Μάινχοφ μεγάλωσε με πολλές απαγορεύσεις από τη – λεσβία και κομμουνίστρια – θετή μητέρα της. ‘Ως τα είκοσί της διατηρούσε σχέσεις με χριστιανικές οργανώσεις, σπούδαζε βιολί, άκουγε τζαζ, διάβαζε Καντ και Χέλντερλιν. Η Γιούτα Ντίττφουρτ, πρώην βουλευτής και ιδρυτικό στέλεχος των Πρασίνων, θεωρείται, λόγω φύλου, εποχής, ιδεολογίας και πολιτικής, η πλέον αρμόδια για την βιογραφική προσέγγισή της.

Όσκαρ Ουάιλντ

De profundis

Ενα σπαρακτικό κείμενο γραμμένο από έναν μεγάλο συγγραφέα που «έχασε το μέλλον του» όταν αποφάσισε να εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη με τον πατέρα του εραστή του, λόρδου Αλφρεντ Ντάγκλας. Μιλάει για την ουσία της αγάπης, για το μίσος, την κοινωνική υποκρισία και χυδαιότητα, για την σημασία της τέχνης, για το νόημα της οδύνης. Πικραμένος από την ρηχότητα του αλλοτινού συντρόφου του, ο Ουάιλντ το γράφει ως επιστολή μέσα από τις φυλακές του Ρέντινγκ το 1896-97 προκειμένου να εξηγήσει ψυχολογικά την συμπεριφορά του. Ομως το χειρόγραφο δεν θα εκδοθεί παρά μετά τον θάνατο του λόρδου Ντάγκλας το 1945.

Τάκιτος

Χρονικά (δύο τόμοι)

Ο σπουδαιότερος ίσως ιστορικός του ρωμαϊκού κόσμου, «από τους σημαντικότερους ιστορικούς της ανθρωπότητας και ένας από τους ελάχιστους εκλεκτούς στυλίστες της λατινικής λογοτεχνίας», όπως επισημαίνει ο μεταφραστής του, εστιάζει σε μια περίοδο περίπου πενήντα χρόνων με αφετηρία το 14 μ. Χ. Σαφώς αντίθετος προς το πνεύμα και την πρακτική της αυτοκρατορίας, ο Τάκιτος ασχολείται με μια εκπληκτική ποικιλία θεμάτων που ορίζουν το ιστορικό πλαίισιο της εποχής του, περιγράφει αριστοτεχνικά τις δολοπλοκίες στην αυτοκρατορική αυλή και τα ανθρώπινα πάθη –φαυλότητα, μεγαλομανία, ωμότητα, αβουλία, καχυποψία, ματαιοδοξία και ακολασία –που συνδέονται με την άσκηση της εξουσίας ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου. Ο αναγνώστης βγάζει φυσικά τα συμπεράσματά του και κάνει τους παραλληλισμούς με τα τεκταινόμενα των ημερών μας.

Ζαν Μπατίστ Μποτίλ

Η σεξουαλική ζωή του Καντ

Ο γάλλος δημοσιογράφος Φρεντερίκ Παζ επέλεξε έναν ευφυή τρόπο για να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό τη σχέση βίου και φιλοσοφίας του Ιμάνουελ Καντ, ενός από τους σημαντικότερους στοχαστές όλων των εποχών, υπονομεύοντας ταυτόχρονα τους σοβαροφανείς αναλυτές του. Εβαλε τα επιχειρήματά του στο στόμα ενός ήσσονος φιλοσόφου, του φανταστικού Ζαν – Μπατίστ Μποτύλ, ο οποίος το 1946 είχε υποτίθεται κάνει οκτώ ομιλίες για τον Καντ (πίνακας αριστερά) σε γερμανούς που είχαν καταφύγει στην Ουρουγουάη. Και έτσι κατάφερε να εξηγήσει ότι ο Καντ δεν ήταν κατά των ηδονών της κοινωνίας και των σαρκικών απολαύσεων αλλά επέλεξε να απέχει από αυτές. Το τέχνασμα ήταν τόσο αληθοφανές ώστε παραπλάνησε ακόμη και το τρομερό παιδί των «νέων γάλλων φιλοσόφων», τον ερωτύλο Μπερνάρ – Ανρί Λεβί.

Σταύρος Ζουμπουλάκης

Η αδελφή μου

Πόλις

Η Γιούλα Ζουμπουλάκη, αδελφή του συγγραφέα και επί χρόνια διευθυντή της «Νέας Εστίας» Σταύρου Ζουμπουλάκη, πέθανε τον περασμένο Αύγουστο, σε ηλικία 60 ετών, από καρκίνο. Από πολύ νέα όμως, έπασχε από μια δύσκολη μορφή επιληψίας που τον σημάδεψε. Ο Ζουμπουλάκης μιλάει με σπαρακτικό τρόπο για τη σχέση του με την αδελφή του και την ασθένειά της χωρίς όμως να μένει στο στενό πλαίσιο που ορίζει ο ιδιωτικός τους χώρος. Περνάει από το προσωπικό δράμα στον αναστοχασμό για την αρρώστια και τον θάνατο, συνομιλεί με τον Αλμπέρ Καμύ και τη Σιμόν Βέιλ οδηγώντας τον αναγνώστη στην έξοδο της λύτρωσης.

Ο «κόκκινος Σουλτάνος»

Ο Αβδούλ Χαμίτ και η άγνωστη Θεσσαλονίκη

Ο 28ος σουλτάνος από την Αλωση της Πόλης, γνωστός και ως Κόκκινος Σουλτάνος (πίνακας κάτω), οφείλει το προσωνύμιό του στη μεγάλη σφαγή των Αρμενίων το 1896 και τις δολοφονίες χιλιάδων αντιφρονούντων. Οι επαναστάτες Νεότουρκοι τον εξόρισαν στη Θεσσαλονίκη όπου έμεινε από το 1909 μέχρι το 1912 υπό περιορισμό στη βίλα Αλλατίνι τροφοδοτώντας τη λαϊκή φαντασία με μυθικές ιστορίες. Ο συγγραφέας ανασυνθέτει την εποχή συλλέγοντας πληροφορίες από ιστορικές μελέτες και μαρτυρίες από τα καθημερινά ρεπορτάζ, την αρθρογραφία και τις ειδήσεις ελληνόφωνων και γαλλόφωνων εφημερίδων και κοιτάζει την ελληνική ιστορία των αρχών του 20ού αιώνα μέσα από το πρίσμα της ζωής στην οθωμανική Θεσσαλονίκη.

Χρίστος Χριστοδούλου

Οι τρεις ταφές του Χασάν Ταχσίν Πασά

Επίκεντρο

Ηταν ο οθωμανός στρατηγός που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη το 1912 στους Ελληνες. Από απλός αγροφύλακας στην Κατερίνη, ο Χασάν Ταχσίν Πασάς (πίνακας αριστερά) έφτασε στο ύπατο αξίωμα του αρχιστρατήγου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η λαμπρή καριέρα του όμως τελείωσε άδοξα κι ατιμωτικά με την ήττα της στρατιάς του προ της Θεσσαλονίκης και την καταδίκη του από το στρατοδικείο της Κωνσταντινούπολης ερήμην εις θάνατον, διότι παρέδωσε την πόλη αμαχητί και την στρατιά του άνευ όρων. Ο δημοσιογράφος Χ. Χριστοδούλου βασίζεται σε στοιχεία από ελληνικά, τουρκικά, αλβανικά, αυστριακά, αγγλικά, ιταλικά, αμερικανικά, εβραϊκά και γαλλικά αρχεία και περιγράφει λεπτομερώς τη μυθιστορηματική ζωή ενός από τους πιο ικανούς και ταυτόχρονα πιο παρεξηγημένους στρατιωτικούς ηγέτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Γιάννης σακελλαρακησ

Στις Αρχάνες, στα Ανεμόσπηλια, στο Ιδαίον Αντρο, στα Κύθηρα και στη Ζώμινθο πραγματοποιήθηκαν οι μεγάλες ανασκαφές του αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη από το 1965 μέχρι το 2010, που έφυγε από τη ζωή, και όλο αυτό το διάστημα πολλοί ήταν οι φοιτητές, αρχαιολόγοι, συντηρητές, εργάτες, φύλακες, συνεργάτες και φίλοι που συνδέθηκαν στενά μαζί του δουλεύοντας πλάι του. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, η σύντροφος και συνοδοιπόρος του, μαθητές και φίλοι θυμούνται τον αρχαιολόγο που έφερε στο φως τη μινωική Κρήτη και τις ευφρόσυνες στιγμές που έζησαν μαζί του σε έναν τόμο με τίτλο τον πρώτο στίχο από το ποίημα του Κ. Καβάφη «Μακρυά».

Ευάγγελος Παπαστράτος

Η ζωή και ο κόπος της

Gema

Ταυτισμένη με τον καπνό και το τσιγάρο, η επιχειρηματική ιστορία των αδελφών Παπαστράτου γράφτηκε από τον Ευάγγελο Παπαστράτο, το μικρότερο από τα τέσσερα αδέλφια, και ξεκινάει το 1896 όταν σε ηλικία 12 χρόνων ο εμπνευστής της μεγαλύτερης ελληνικής καπνοβιομηχανίας έγινε υπάλληλος σε μια καπνεμπορική εταιρεία του Αγρινίου. Καλογραμμένο, με γλώσσα απλή και ανεπιτήδευτη, το βιβλίο είναι μάρτυρας της δημιουργικότητας και των επιτυχιών ενός ανθρώπου υψηλής ευφυΐας και συναισθηματικής νοημοσύνης. Παράλληλα με την προσωπική του διαδρομή, εξάλλου, ο συγγραφέας περιγράφει μια ολόκληρη εποχή από το τέλος του 19ου αιώνα σχεδόν μέχρι σήμερα και την ιστορία μιας δημιουργικής γενιάς η οποία είχε να αντιμετωπίσει τα δεινά των πολέμων που έπληξαν την Ευρώπη του 20ού αιώνα.

Μαρία Παπαθανασίου

Σμίλη

Τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη της εκβιομηχάνισης και της συγκρότησης εθνικών κρατών, γερμανόφωνοι μισθωτοί τεχνίτες μετά τη μαθητεία τους ταξιδεύουν και εργάζονται στο πλαίσιο της περιπλάνησης, μιας θεσμικά κατοχυρωμένης πρακτικής που έχει τις ρίζες της στον ύστερο Μεσαίωνα. Η συγγραφέας μελετά τις περιπτώσεις δύο περιπλανώμενων νεαρών ζαχαροπλαστών (τεχνιτών της εποχής), υπηκόων της αψβουργικής μοναρχίας, οι οποίοι τις δεκαετίες του 1840 ο ένας και του 1860 ο άλλος ξεκινούν από τη Βιέννη και το Γκρατς αντίστοιχα και περιπλανώνται για μερικά χρόνια, φτάνοντας μέχρι το Παρίσι και το Λονδίνο. Προβληματισμοί, ερωτήματα, προσανατολισμοί της νέας κοινωνικής ιστορίας συνθέτουν τον καμβά αφήγησης και ταυτόχρονα λειτουργούν ως πυξίδα της.

Νίκος Σταθούλης

Αλέξανδρου Ιόλα – η ζωή μου

Οδός Πανός

Είκοσι πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του αλεξανδρινού μαικήνα της τέχνης, κυκλοφορεί η βιογραφία του, σύμφωνα με την εντολή που είχε αφήσει στον δικηγόρο του και στον δημοσιογράφο Νίκο Σταθούλη, τον οποίο ο ίδιος επέλεξε ως βιογράφο του και του διηγήθηκε τη ζωή του σε ενενήντα κασέτες. Ιδιοφυές άτομο και ηγετική μορφή στην αγορά και στην ιστορία της τέχνης του 20ού αιώνα, ο Ιόλας (φωτογραφία) για τον οποίο ο κορυφαίος υπερρεαλιαστής ζωγράφος Μαξ Ερνστ είχε πει ότι «είναι αυτός που μπορεί να πάει κόντρα στους θυμωμένους ωκεανούς», υπήρξε θύμα διασυρμού στα τελευταία χρόνια της ζωής του, κατηγορούμενος για υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας, πορνείας και ναρκωτικών.

Μπίλι Χόλιντεϊ

Η κυρία τραγουδάει τα μπλουζ

Η αυτοβιογραφία της μεγάλης κυρίας των μπλουζ που γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1915 και πέθανε από ηρωίνη 44 χρόνια αργότερα στη Νέα Υόρκη, είναι ένα σπαρακτικό πορτρέτο το οποίο γράφτηκε με τη συμβολή του ghost writer (συγγραφέα «νέγρου») Ουίλιαμ Ντάφτι. Η ζωή της Μπίλι Χολιντέι ήταν γεμάτη από αλκοόλ, ναρκωτικά, φτώχεια και ξύλο, τραγικά βιώματα δηλαδή, που μαζί με το ταλέντο αποτελούν υλικό ικανό να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε θρύλο. Το βιβλίο περιγράφει ταυτόχρονα μια ολόκληρη γενιά μαύρων Αμερικανών, κυνηγημένη και περιθωριακή, βουτηγμένη στην πορνεία και τα ναρκωτικά, αλλά και στην τζαζ, στα μπλουζ και το σουίνγκ.

Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ

Μια ζωή στη μουσική

Ενας από τους διασημότερους αρχιμουσικούς των ημερών μας και ίσως ο πιο κατεστημένος, ο Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ, διευθυντής της Κρατικής Οπερας του Βερολίνου και ταυτόχρονα της Ορχήστρας της, γενικός μουσικός διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου και αρχιμουσικός της Ορχήστρας του Δυτικού – Ανατολικού Διβανίου, την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 1999 μαζί με τον π αλαιστίνιο διανοούμενο Εντουαρντ Σαΐντ, αυτοβιογραφείται χωρίς σεμνοτυφίες. Εχοντας δώσει επτά ετών την πρώτη του συναυλία, έκανε σκοπό της ζωής του την ειρήνη και την ευμάρεια, έζησε μια ζωή γεμάτη πάθος και σεξ, ενώ οι τολμηρές απόψεις του για την ανάγκη ειρηνικής αραβοϊσραηλινής συνύπαρξης τον έφεραν συχνά σε αντιπαράθεση με το κράτος του Ισραήλ.

Γκλεν Γκουλντ

Σκέψεις για τη μουσική

Ηταν διάσημος πιανίστας, αλλά και συνθέτης, μουσικοκριτικός, αρχιμουσικός, ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός. Μέσα από σταχυολογημένα κείμενά του που προέρχονται από συνεντεύξεις, άρθρα, διαλέξεις, κριτικές, ένθετα δίσκων, επιστολές, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ο Γκλεν Γκουλντ προβάλλει επίσης ως ο στοχαστής που λίγοι γνωρίζουν ότι υπήρξε. Ενας άνθρωπος «αναγεννησιακός», άλλοτε «πουριτανός» – όπως αυτοχαρακτηριζόταν – και άλλοτε ριζοσπάστης, ο Γκουλντ, με χαρακτηριστικό πάθος, χιούμορ, ειρωνεία, διεισδυτικότητα, αυτοσαρκασμό και αληθινό έρωτα για τη μουσική μιλά για την ηθική, την αισθητική, την ιστορία και το μέλλον της τέχνης τουκαι της τέχνης της ηχογράφησης, με επίκεντρο πάντοτε τον άνθρωπο.

Κατερίνα Γώγου

Πάνω Κάτω η Πατησίων

Οδός Πανός

Η πολυσυλλεκτική έκδοση που κυκλοφόρησε φέτος, δεκαεννέα χρόνια μετά την αυτοκτονία της ανήσυχης ηθοποιού και ποιήτριας των Εξαρχείων, με τίτλο δανεισμένο από το ποίημά της «Η ζωή μας είναι σουγιαδιές», συγκεντρώνει κείμενα γραμμένα από φίλους της, πλούσιο φωτογραφικό υλικό κι ένα CD με 20 μελοποιημένα ποιήματα από όλες τις ποιητικές συλλογές της. Ο υπότιτλος «Οι όψεις της μοναξιάς στην Κατερίνα Γώγου» παραπέμπει απευθείας στην ουσία της έκδοσης για την ποιήτρια η οποία έζησε μια ζωή στην κόψη του ξυραφιού.