Αυτόχειρες

«Αυτοκτονία», «αυτοκτονώ», «αυτόχειρας», «αυτοχειρία», και «ινσουλίνη». Πέντε λήμματα περιέλαβε σε ανύποπτο χρόνο στο Λεξικό του ο Πλατής, για το γεγονός τούτων των ημερών στην προεκλογική Ελλάδα. Γεγονός που πέρα απ’ όλα αποκάλυψε τον πανικό και τον κυνισμό μιας μερίδας συμπολιτών μας απέναντι στον πολιτικοκοινωνικό συμβολισμό του αυτόβουλου θανάτου. Ο Πλατής μού εξομολογήθηκε πως δεν το βρίσκει σωστό να πεθαίνει κανείς συνθηματολογώντας. Ωστόσο με το «Presto o Tardi» βάζει φρένο σε όσους χλευάζουν σήμερα τους ολοένα και περισσότερους αυτόχειρες λόγω κρίσης, καθώς ορίζει την αυτοκτονία ως «πράξη που αντιμάχεται τον όποιο εξευτελισμό». Παραπέμπει μάλιστα στον βρετανό συγγραφέα Ντέιβιντ Λοτζ που σχολιάζει: «Πόσο ηρωικό να μπορείς να σβήσεις τη ματαιοδοξία σου μέχρι του σημείου να ομολογήσεις ότι το παιχνίδι σού φαίνεται πολύ δύσκολο…». Σ’ αυτό το λεξικό δεν θα βρει κανείς τους κοινούς τόπους. Δεν θα διαβάσει για τους καλούς χριστιανούς που αρνούνται να κηδέψουν τους αυτόχειρες ούτε για τους διάσημους αυτόχειρες. Ο Πλατής προτιμά να σηκώσει το χαλί και να μας δείξει πόσο υποκριτική είναι η σύγχρονη κοινωνία, αφού μας προσφέρει όχι μόνο τους λόγους, αλλά και τους τρόπους για να αφανιστούμε. Αρκεί, λέει, μια μεγάλη δόση της ορμόνης ινσουλίνης που πωλείται στα φαρμακεία χωρίς να χρειάζεται ιατρική συνταγή… Να γιατί το μαύρο χιούμορ του μας αφυπνίζει!