«Οι Ισπανοί στην Αμερική φέρθηκαν εξίσου βάρβαρα με τους Σταυροφόρους στη Μέση Ανατολή τρεις ή τέσσερις αιώνες νωρίτερα», γράφει ο Χάρμαν, «η έκβαση όμως ήταν διαφορετική. Οι Σταυροφόροι ήρθαν, είδαν, κατέκτησαν, κατέστρεψαν και κατόπιν εκδιώχθηκαν, αφήνοντας πίσω τους ελάχιστα πράγματα πέρα από τα εγκαταλειμμένα οχυρά. Οι Ισπανοί ήρθαν, είδαν, κατέκτησαν, κατέστρεψαν και έμειναν για να δημιουργήσουν μια νέα μόνιμη κτήση. (…) Ο Χάρμαν στέκεται στις σφαγές και στα άλλα εγκλήματα των κονκισταδόρες στις αρχές του 16ου αιώνα παίρνοντας υπόψη του μαρτυρίες της εποχής και ξεκινά από την βαρβαρότητα του Κολόμβου επισημαίνοντας πάντως ότι και οι ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι Ευρωπαίοι ήταν ολέθριες για τους «Ινδούς». Πάντως, «την εποχή της πρώτης απόβασής του (1492), ο πληθυσμός της Ισπανιόλας (Αϊτής) ήταν πολύ πάνω από 1.000.000, ίσως και μεγαλύτερος, όμως 20 χρόνια αργότερα έφτανε περίπου τους 23.000 και το 1542 μόλις τους διακόσιους».

«Η ιστορία του 20ού αιώνα υπήρξε η ιστορία από διαδοχικές γενιές ανθρώπων, όλο και πιο πολυάριθμες, που αντιστέκονταν στη λογική της υποταγής στον κόσμο της ανταγωνιστικής συσσώρευσης κεφαλαίου. Μια φορά στη Ρωσία τα κατάφεραν για σύντομο διάστημα. Μερικές φορές, όπως στη Γερμανία το 1918-19, στη Γαλλία το 1936 ή στην Πολωνία το 1980, αποδέχθηκαν μισοεπιτυχίες, αλλά ηττήθηκαν στη συνέχεια. Μερικές φορές υπέστησαν τρομερές ήττες, όπως στη Γερμανία τον Ιανουάριο του 1933, χωρίς καν να δώσουν μάχη. Ομως καμιά από αυτές τις περιπτώσεις δεν παρέχει την παραμικρή δικαιολογία για να ισχυρίζεται κάποιος ότι η ταξική πάλη τελείωσε».