«Νιώθω ασφαλής στα Εξάρχεια, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σε άλλες γειτονιές. Είναι μια νησίδα όπου μπορείς να είσαι διαφορετικός».

Αυτό βιώνει η Χίλντα Παπαδημητρίου από τότε που ήταν φοιτήτρια στη Νομική, έπειτα ιδιοκτήτρια ψαγμένου δισκάδικου ή τώρα μεταφράστρια, και γι’ αυτό έκανε την περιοχή πέρα από την οδό Σίνα, πυρήνα του πρώτου της μυθιστορήματος «Για μια χούφτα βινύλια» (εκδ. Μεταίχμιο). Πρόκειται μάλλον για το μοναδικό… «μουσικό αστυνομικό» στα ελληνικά: ένα βιβλίο όπου η δράση υπογραμμίζεται με αγγλικούς στίχους από ροκ ή σόουλ τραγούδια, και το οποίο ανοίγει με τον φόνο ενός συλλέκτη σπάνιων δίσκων της ροκ με όπλο, τι άλλο παρά… ένα σιδερένιο τασάκι που έχει το σχήμα της ροζ Κάντιλακ του Ελβις! Θα ακολουθήσουν και άλλοι θάνατοι πενηντάρηδων κολλημένων με το βινύλιο, και το μυστήριο θα λυθεί σε δεκαπέντε μέρες ακριβώς, μέσα από μια πλοκή γρήγορη που ακολουθεί κινηματογραφικό ντεκουπάζ. Στο μεταξύ θα έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη διάφοροι τύποι κατοίκων των Εξαρχείων, όχι από αυτούς που θα μπορούσε να βρει κανείς σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά – όπως είναι οι τοξικομανείς ή οι ανήσυχοι νεολαίοι – αλλά από τους άλλους. Εκείνους που πολλοί τους περιφρονούν ως «γραφικούς», επειδή ακολουθούν ένα εναλλακτικό λάιφσταϊλ, με διαφορετικές προτεραιότητες, ανάγκες, και αξίες.

Αυτή λοιπόν η περιοχή που έχει πλέον δαιμονοποιηθεί ως κέντρο ανατρεπτικών στοιχείων, δικαιώνεται εδώ ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογική τοποθέτηση των κατοίκων της (με την οποία δεν ασχολείται άλλωστε το μυθιστόρημα). Μέσα από τους διάφορους χαρακτήρες, ο αναγνώστης παρακολουθεί να πραγματώνονται εκδοχές μιας αντισυμβατικής ζωής με χαλαρή καθημερινότητα, δουλειές που δεν είναι στρωμένες, ελεύθερο χρόνο, αντιρατσιστικά φεστιβάλ, ελεύθερο κάμπινγκ στην άγονη γραμμή και περιπλάνηση στην Ευρώπη, μηχανές, αλογοουρές, οικονομική ανασφάλεια κ.ο.κ. Μεταξύ όλων αυτών υπάρχει ένα κοινό σημείο: η αλληλεγγύη και η μπέσα. Ακόμη και για τον αστυνομικό που πέφτει στα βαθιά, όταν του ανατίθεται να ξεδιαλύνει τους φόνους!

Ούτε αυτός είναι ένα τυπικό «όργανο», και δεν μοιάζει με τους μπάτσους της περιοχής που ταυτίζουν τους πολίτες με κινούμενους στόχους, και την προστασία τους με τη στυγνή βία. Είναι ένας άχαρος χοντρούλης που ζει με την καπάτσα μάνα του και όλοι τον θεωρούν… «μαλάκα». Ομως, όπως λέει η συγγραφέας, εμφορείται από μια «αίσθηση της δικαιοσύνης, όχι απαραίτητα αυτής που απονέμεται στα δικαστήρια, αλλά της ίδιας της αξίας της δικαιοσύνης την οποία υπερασπίζεται ακόμη και εάν πρόκειται για μια χαμένη υπόθεση. Ετσι θα έπρεπε να είναι οι αστυνομικοί». Το όνομά του είναι Χάρης. Είναι ένας Clean Harry, το άκρο αντίθετο του φιλμικού Dirty Harry, που όμως κι αυτός υπερασπίζεται τους αδικημένους όταν τον υποδύεται ο Κλιντ Ιστγουντ, πρωταγωνιστής και στο περίφημο εναλλακτικό γουέστερν «Για μια χούφτα δολάρια». Μας κλείνει λοιπόν το μάτι η Χίλντα Παπαδημητρίου, και με κλειδί τον… κύκλο του βινυλίου, σχολιάζει τον περιρρέοντα κυνισμό και τη δεσπόζουσα τεχνοκρατική αντίληψη για την καθημερινότητά μας.

Τελευταία Νέα