Αναζήτηση
Η περιβόητη ψευδο-δήλωση Κίσινγκερ, χαρά όλων των ελληνόψυχων, πως για να συνετιστεί ο ατίθασος ελληνικός λαός πρέπει να πληγεί στις ρίζες του, γλώσσα, θρησκεία κτλ., ζει και βασιλεύει, παρ’ όλες τις κατηγορηματικές διαψεύσεις, ακόμα και από ανθρώπους που την είχαν αρχικά υιοθετήσει.
Από τα τελευταία κρούσματα, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, μαζί με τα αιώνια, τάχα πικάντικά του, σε πρόσφατη εκπομπή της διακοσμητικής Βίκυς Φλέσσα, και ενώ είχαν προηγηθεί ο Λάκης Λαζόπουλος στο Τσαντίρι του, ο Μίκης Θεοδωράκης στη διακήρυξη της «Σπίθας» του, ακόμα και δικός μας δημοσιογράφος εδώ, έτσι πειστική που εμφανίζεται, είναι η αλήθεια, η δήλωση αυτή.
Πρώτος κατέγραψε αναλυτικά τη διαδρομή του μύθου ο Ιός της Ελευθεροτυπίας το 2001 («Μια διαχρονική δήλωση», 1/4), και πιο πρόσφατα, εξαντλητικά, ο Νίκος Σαραντάκος στο ιστολόγιό του, το 2008, και ξανά το 2009 («Ο μύθος για τη δήλωση Κίσινγκερ», 12/11), έπειτα το 2010 κτλ.
Η επίσημη πρεμιέρα του μύθου (λέω «επίσημη», γιατί προϋπήρξαν άλλες εμφανίσεις του) έγινε στο περιοδικό ΝΕΜΕCIS (ειλικρινά, ποτέ μου δεν κατάλαβα:
«Νέμε-σι-άι-ες» προφέρεται, έτσι που γράφεται;) της Λιάνας Κανέλλη, Φεβρουάριο του 1997: εκεί δημοσιεύεται απόσπασμα ομιλίας του Κίσινγκερ, που έγινε σε τελετή βράβευσής του από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, το Σεπτέμβριο του 1994. Πηγή, λέει, του δημοσιεύματος, η αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα Turkish Daily News της 17.2.97.
Όπως αποδείχτηκε, (α) τίποτα σχετικό δεν δημοσιεύτηκε στο συγκεκριμένο φύλλο της τουρκικής εφημερίδας, ούτε σ’ αυτό ούτε σε άλλο (αρχικά, όταν ρωτήθηκε η Λ.Κ., είπε πως είχε εξαφανιστεί το φύλλο, και από τα αρχεία και από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας!), (β) τέτοια τελετή βράβευσης του Κίσινγκερ δεν έγινε ποτέ, (γ) ούτε ανάλογη ομιλία του, εκεί ή αλλού!
Το «λαβράκι» είχαν σπεύσει να το αναπαραγάγουν πολλοί, αναμενόμενοι και μη: Σαρτζετάκης (και μάλιστα στο επετειακό μήνυμα για την 25η Μαρτίου), Παπαθεμελής, Γιανναράς, Εστία, Ελεύθερη Ώρα, αλλά και Πολιτικά Θέματα, Οικονομικός Ταχυδρόμος, Πλωρίτης κ.ά. Ακολούθησε θόρυβος, ο Κίσινγκερ διέψευσε στα Πολιτικά Θέματα, επενέβη ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, του απάντησαν με αχαρακτήριστα οι χαρακτηρισμένοι Σαρτζετάκης και Γιανναράς, έστειλε φαξ στον Κίσινγκερ ο τότε διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου Γιάννης Μαρίνος, κι εκείνος διέψευσε πάλι κατηγορηματικά, με ολόκληρο γράμμα του. Δημοσιεύτηκε η διάψευσή του, δε βαριέσαι: οι μετέπειτα πρόθυμοι μεταφορείς του μύθου επικαλούνταν την εγκυρότητα του Οικονομικού Ταχυδρόμου για την αρχική δημοσίευση, ενώ αποσιωπούσαν τη διάψευση!
Είπα όμως πως είχαν υπάρξει και άλλες εμφανίσεις του μύθου, που τεκμηριώνουν δηλαδή καθαυτές πως πρόκειται για μύθο: η υποτιθέμενη δήλωση του 1994 είχε ήδη δημοσιευτεί το 1987 στην Ελευθεροτυπία από τον δικηγόρο Θ. Σταυρόπουλο, που τη χρησιμοποιούσε σαν επιχείρημα για την ανάγκη επιστροφής των αρχαίων στα γυμνάσια και τη χρονολογούσε το Νοέμβρη του 1973, «ακριβώς μετά τη σφαγή του Πολυτεχνείου»… Άλλος πάλι την τοποθετούσε το 1974 κτλ.
Μπερδευτήκαμε; Έτσι συμβαίνει με τα κακά αστυνομικά.
