Οι Ατενίστας και ο Τζουλιάνι

Τους Ατενίστας τους πρωτάκουσα όταν γέµισαν ολόκληρη την πλατεία Κοτζιά µε κεράκια, παραµονή των δηµοτικών εκλογών, κι έπειτα πήραν µε τα όργανα τους δρόµους, τους επίφοβους δρόµους του εµπορικού κέντρου, ξυπνώντας τα σκοτεινά κτίρια και τους µετανάστες, που έβγαιναν κατάπληκτοι σε παράθυρα και µπαλκόνια και χαιρετούσαν τους παρά ξενους γιορταστές. Είδα φωτογραφίες από τη βραδιά αυτή, διάβασα τα σχετικά, και σαν να ζήλεψα.

Και πήγα στο επόµενο ραντεβού, ένα βράδυ στην Οµόνοια. ∆ιστακτικά, λόγω ηλικίας, αλλά και ελαφρά καχύποπτος, καθώς είχα στο µεταξύ τον ∆ηµήτρη να µε πιλατεύει, πως είναι µάλλον µαζί κι εκείνη η κατασκευαστική εταιρεία που έχει καταγγελθεί για gentrification («εξυγίανση»), το παιχνίδι όπου πρώτα υποβοηθάς µε κάποιον τρόπο την υποβάθµιση µιας περιοχής, αγοράζεις έπειτα κοψοχρονιά παλιά σπίτια, τα φτιάχνεις και τα µοσχοπουλάς, διώχνεις δηλαδή παλιούς κατοίκους χαµηλών εισοδηµάτων καιπροσελκύεις φραγκάτους κτλ.

Στην Οµόνοια µας τα χάλασε η βροχή, ξεκίνησε µια ξεδοντιασµένη πορεία χωρίς τα µεγαλεία της άλλης φοράς, σφυρίχτρες µόνο, κοιτούσαν περίεργοι οι µετανάστες, το σφύριγµα είναι αγριευτικό πράµα, συνδεδεµένο κυρίως µε αποδοκιµασία, σχεδόν ο ίδιος ένιωθα να µε σφυρίζουν, σε λίγο έφυγα. Ο ∆ηµήτρης, αφού µε έπρηξε εµένα καλά καλά, πήγε, άνετος και ωραίος. Πιο κάτω ήταν όµορφα, µου είπε, και οι µετανάστες το καταχάρηκαν. Μακάρι.

Από τότε παρακολουθώ µε ενδιαφέρον τη δράση τους. Ξεµπαζώνουν οικόπεδα και τα φυτεύουν, καθαρίζουν πεζοδρόµια, προσόψεις κτιρίων, τις βάφουν, κ.ά. Παρακολουθώ και τον αντίλογο, κυρίως τους κατηγορούν σαν απολιτίκ. Εντάξει, σκέφτοµαι, αλλά δεν είναι απαραίτητο να τραβάνε όλοι για την επανάσταση, υπάρχουν και κινήσεις µε µετριοπαθείς στόχους –και λίγη καθαριότητα καλό πράµα είναι. Όσο µπορούν να κρατηθούν εκτός πολιτικής τέτοιες πολυσυλλεκτικές κινήσεις, όσο δεν φτάνουν, εννοώ, στα όριά τους, εκεί που η απολιτική ή µη πολιτική στάση εξαλλάσσεται αναπόφευκτα σε πολιτική.

Έτσι, µε σκεπτικισµό είδα τον περασµένο µήνα, στο περιοδικό LifO, άρθρο τους για την αποτελεσµατικότητα του περιβόητου Τζουλιάνι, του πρώην δηµάρχου της Νέας Υόρκης, που µε το δόγµα της «µηδενικής ανοχής» µείωσε την εγκληµατικότητα. Τα κατάφερε, λέει, κυρίως µε την καθαριότητα, αντικαθιστώντας τα σπασµένα τζάµια στο µετρό και συλλαµβάνοντας όσους κατουρούσαν στο δρόµο. Και έτσι έγινε. Έλειψαν µόνο από το άρθρο η αναφορά στην κατακόρυφη αύξηση της αστυνοµικής αυθαιρεσίας, οι συλλήψεις και βασανισµοί αθώων, οι πυροβολισµοί εναντίον αόπλων, µαύρων βεβαίως και µεταναστών.

Όπως έλειψαν και από ανάλογο άρθρο την περασµένη Κυριακή στην Καθηnullρινή , µε την υπογραφή του εµπνευστή των Ατενίστας, και τίτλο «Πώς ο Τζουλιάνι εξηµέρωσε τη Νέα Υόρκη».

Εγώ έτσι φοβάµαι.

Η µηδενική ανοχή, απ’ ό,τι µας έµαθε ο Τζουλιάνι, ή τόσες δικτατορίες, δεν πάει µόνη της, χωρίς υπέρµετρη αστυνοµική αυθαιρεσία