Με τη μεσολάβηση του Φόρστερ, βέβαια, ο Καβάφης βρίσκεται ξαφνικά, έστω και δι΄ αντιπροσώπου, να συνομιλεί με το μεγάλο λογοτεχνικό κέντρο. Σιγά σιγά, μεταφράσεις ποιημάτων του από τον Αλεξανδρινό δικηγόρο Γιώργο Βαλασσόπουλο αρχίζουν να δημοσιεύονται στα σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά της Βρετανίας (μεταξύ των οποίων το Criterion του Έλιοτ, το Αthenaeum και το Νation ). Ο Φόρστερ επιμελείται τις μεταφράσεις, κάποτε με τη συνδρομή και άλλων, όπως ο Τ.Ε. Lawrence (ο γνωστός Λόρενς της Αραβίας) που αποδεικνύεται καβαφικός φαν. Τα ποιήματα γίνονται δεκτά με ενθουσιασμό από τους κύκλους που έχουμε ταυτίσει με τον αγγλικό μοντερνισμό, και λογικά: η ιστορική προοπτική του καβαφικού έργου ταιριάζει με τη δική τους οπτική. Και πολύ σύντομα ο Λέοναρντ Γουλφ, σύζυγος της Βιρτζίνιας, προτείνει μια έκδοση ποιημάτων στα αγγλικά από τον εκδοτικό τους οίκο, τον Ηoggarth Ρress. Στέλνει μάλιστα στην Αλεξάνδρεια, εν έτει 1925, και σχετικό συμβόλαιο. Και εκεί ο Καβάφης κάνει μια από τις πιο αινιγματικές κινήσεις της εκδοτικής του ζωής: αρχίζει να κωλυσιεργεί (λέει στην αρχή ότι οι μεταφράσεις χρειάζονται ξανακοίταγμα). «Η επίμονη σιωπή του με κάνει να πιστεύω ότι ουσιαστικά είναι ενάντιος σε κάθε πιθανή δημοσίευση μεταφρασμένων ποιημάτων του σε βιβλίο» γράφει ο Φόρστερ, που μάλλον πιάνει διαισθητικά την ουσία του θέματος. Ο Καβάφης έκανε με τις αγγλικές μεταφράσεις ό,τι και με τα ποιήματά του στα ελληνικά: ανέβαλλε την οριστική τους έκδοση και διάθεση σε βιβλίο ώστε ουσιαστικά αυτή να γίνει μετά τον θάνατό του (η πρώτη αγγλική έκδοση σε βιβλίο έγινε τελικά σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, πάντα από τον Ηoggarth Ρress των Γουλφ αλλά με άλλον μεταφραστή, τον Ιωάννη Μαυροκορδάτο). Και άλλοι λόγοι μπορεί να συνετέλεσαν σε αυτή την κωλυσιεργία, όπως ότι ο πρώτος μεταφραστής καθυστερούσε, ή δεν φαινόταν έτοιμος να μεταφράσει τα ερωτικά ποιήματα. Ίσως όμως βαθύτερα, η απόσταση που κρατάει ο Καβάφης, τόσο στη φιλία του με τον Φόρστερ όσο και στην προοπτική της έκδοσής του στα αγγλικά, να έχει να κάνει με ένα βαθύτερο παιχνίδι εξουσίας.

Αντιμετωπίζοντας το δυνατό λογοτεχνικό κέντρο, προτυπώνοντάς το στη σχέση του με τον Φόρστερ, ο Καβάφης αρνείται να αφήσει να τον κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν δέχεται ούτε την αγγλική έκδοση ως αυτοσκοπό ούτε τον ΦόρστερΠυγμαλίωνα.

Ίσως αυτό είναι και ένα στοιχείο που μέχρι τέλους θαύμαζε και ο Βρετανός συγγραφέας, ο οποίος λίγο πριν από το τέλος της ζωής του έγραφε:

«Πόσο περήφανος είμαι που κατάφερα στη ζωή μου να γνωρίσω [τον Καβάφη]· αυτή ήταν σίγουρα μια από τις μεγαλύτερές μου επιτυχίες».