Γατίσιες συμπεριφορές και γατικοί χαρακτήρες. Γατοπαράσιτοι και γατόφιλοι. Γατοντίλερ και γατοακτιβίστριες. Γάτοι της λογοτεχνίας ή των κόμικς και γάτοι του σαλονιού ή του δρόμου. Γάτες και γατόνια ή άλλως… ο Νίκος Πλατής «χτύπησε» πάλι! Εδώ και λίγο καιρό δημιούργησε στο Διαδίκτυο ένα site με διαδραστικό χαρακτήρα, το www. gatalexiko. gr που πάει να γίνει ένα παρεμβατικό magazino, αλλά για την ώρα τροφοδοτείται συστηματικά με τα γατολήμματα του καινούργιου Γατικού λεξικού του. Θα είναι το πέμπτο Λεξικό της ελληνικής και παγκόσμιας μικροϊστορίας που έχει εμπνευστεί, συνθέσει και κυκλοφορήσει από το 1999, θα απλωθεί σε 720 σελίδες με 800 φωτογραφίες και θα βγει στις προθήκες τον Οκτώβριο από τον Κέδρο. Όμως προσοχή: όπως και το σχετικό site, δεν θα αφορά μόνο τους γατάκηδες αλλά όλους μας. Τα Λεξικά του Πλατή είναι εγκυκλοπαιδικά-ναι, βιογραφικά-ναι, κοινωνιολογικά-ναι, χιουμοριστικά-ναι, αλλά και πάντα προσχηματικά. Το Μπαχαρικό Λεξικό (2003) λ.χ. αφηγούνταν και την ιστορία της αποικιοκρατίας. Το Ουαλικό λεξικό του σεξ (2007) μέσα από τα σεξουαλικά ήθη αφηγούνταν και την ιστορία της άρχουσας τάξης ανά τους αιώνες. Με αντίστοιχο λοξό τρόπο, το Γατικό λεξικό αφηγείται και τον βρώμικο ρόλο που παίζει η διαφήμιση στο λανσάρισμα και στην υιοθέτηση λογικών και τρόπων ζωής, καταστροφικών εν τέλει για τετράποδα και δίποδα. Επαγγελματίας διαφημιστής από το 1984 και λάτρης πρώτα των πτηνών, ο Πλατής παρ΄ όλα αυτά επιμένει ότι στην οντότητα της γάτας εφαρμόζεται αυτό που κινδυνεύει να συμβεί στους ανθρώπους: μια αφύσικη αλλοτρίωση υπαγορευμένη από τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Το πρόβλημα συζητιέται βέβαια εδώ και δεκαετίες, όμως στις γάτες μπορούμε να δούμε χειροπιαστά τα εκτοπλάσματα που παράγει η εκτροπή του καταναλωτισμού μέσα από τη βιομηχανική παραγωγή κατοικιδίων και τη βιομηχανία των γατοσκυλοτροφών, των εμβολίων κ.ο.κ. Παράδειγμα η αντιαλλεργική γάτα, προϊόν μεταλλάξεων που επινοήθηκε από Αμερικανούς εκτροφείς προκειμένου και τα σπίτια που φοβούνται τις τρίχες να έχουν το pet τους! Το μυστικό των λεξικών του Πλατή είναι ότι η ευαισθητοποίηση του αναγνώστη σε τέτοια ζητήματα γίνεται με άκρως ψυχαγωγικό τρόπο. Έτσι και εδώ. Ο συγγραφέας αντλεί στοιχεία από τη βιολογία, τη γενετική, τη λογοτεχνία, τη λαογραφία, την κτηνιατρική, την εθνολογία κ.ά, συνθέτει μια πρωτότυπη γατοπινακοθήκη με ράτσες, χούγια και περιπέτειες γάτων, συγκεντρώνει διηγήσεις από τον Ηρόδοτο και τον Σαίξπηρ μέχρι τον Μπάροουζ και τη γιαγιά Πλατή, σκαλίζει τα συστατικά των γατοκονσερβών με τις παραπλανητικές ετικέτες και αναλύει αντιλήψεις για τις γάτες, έτσι που τελικά υποβάλλεται ένας προβληματισμός για την έννοια της ζωοφιλίας και γενικότερα για τα ανθρώπινα ήθη. Συναρπαστικό.

Είναι καταπέλτης ο Πλατής για τη μαφία της γατοαγοράς. Μην ξεχνάμε ότι τα pet shops στη Β. Αμερική είναι οι πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις. Στο στόχαστρό του λοιπόν, με στοιχεία διασταυρωμένα, οι φερόμενες ως φιλοζωικές οργανώσεις που… φροντίζουν τα αδέσποτα πουλώντας τα για πειραματόζωα, οι κουμπάροι που τσακώνουν τις επιχορηγήσεις, οι επιστημονίζοντες κτηνίατροιντίλερ που διακινούν γάτες ράτσας, οι μεσίτες και εκτροφείς που πουλάνε γάτες σε γουναράδικα, οι εταιρείες pet food που ευθύνονται για το διατροφικό σκάνδαλο των γκουρμέ γατοσκυλοτροφών, οι οποίες περιείχαν τη θανατηφόρο ουσία μελαμίνη (… των πλαστικών και των λιπασμάτων) που πρόσφατα βρέθηκε και σε γαλακτοκομικά προϊόντα για ανθρώπους, οι γκουρού των ζώων συντροφιάς όπωςο animal communicator… για δύσκολες συνεννοήσεις, οι φανατικοί της στείρωσης που δημιουργούν στρατιές ζώων χωρίς οίστρο, τα τάχα υπερευαίσθητα ΜΜΕ και οι κρατικοί φορείς που τους εμπιστεύονται όλους αυτούς με κλειστά μάτια… Όπως επισημαίνει κάπου, «ο ζωόφιλος δεν είναι κατ΄ ανάγκην και καλός άνθρωπος- οι χιτλερικοί π.χ. ήσαν εξαιρετικοί ζωόφιλοι- όμως αυτός που μισεί τα ζώα είναι σίγουρα ένας κακός άνθρωπος».

«Όταν μια μαύρη γάτα περάσει από μπροστά σου, σημαίνει ότι… πάει κάπου!». Με κάτι τέτοια ο Πλατής κλείνει το μάτι στους αναγνώστες και στους επισκέπτες του site του. Το Γατικό λεξικό του δεν θα ήταν τόσο δραστικό αν δεν ήταν τόσο παιγνιώδες και γεμάτο εκπλήξεις. Διαβάζει κανείς ότι το «Νιάου νιάου βρε γατούλα» του Χατζιδάκι με τη Βουγιουκλάκη έγινε χρυσός δίσκος το 1959, πουλώντας 75.000 αντίτυπα, όπως διαβάζει ότι «πατάω τη γάτα» σημαίνει «πιάνομαι κορόιδο» αλλά και (στη γλώσσα των πολιτικών κρατούμενων στα μετεμφυλιακά χρόνια), «υπογράφω δήλωση μετανοίας». Γνωρίζει κανείς το χάρτινο δημιούργημα του κομίστα Ρόμπερτ Κραμπ- τον Φριτς τον Γάτο, ήρωα του αμερικανικού αντεργκράουντ και του χιπισμού που «θέλει money, όλα τα ωραία θηλυκά στο κρεβάτι του και ασφαλώς εξουσία», αλλά μαθαίνει και για το φονικό στον «Μαύρο Γάτο», ύποπτο κέντρο στα Ταμπούρια. Βλέπει σε φωτογραφία τη Σουβλιστή Γάτα που τρώνε οι Αβορίγινες της Αυστραλίας, αλλά βλέπει και τον Αγκαθωτό Πούτσο του γάτου που λειτουργεί σαν μοχλός προκαλώντας ωορρηξία στην αγαπημένη του. Σε αντίστιξη μάλιστα παρουσιάζονται και ακανθώδη προφυλακτικά ως… απομιμήσεις γατικού πέους! Τι είναι όλα αυτά; Είναι πολύ περισσότερο από ένα εκκεντρικό ανάγνωσμα που μπορεί να γοητεύσει ακόμα και τους φανατικούς σκυλόφιλους όπως του λόγου μου. Είναι πτυχές της ανθρώπινης μικροϊστορίας, χρήσιμες για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε.