Ο Νίκος Φαρούπος φωτογραφίζει τα μικρά και μεγάλα πάθη των ανθρώπων, μόνο που η ματιά του δεν είναι ακριβώς αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «ρεαλιστική», όσο και αν καμώνεται ο ίδιος πως είναι. Στα Μικρά Πάθη (Κέδρος, β΄ εκδ. 2008), ο διηγηματογράφος Νίκος Φαρούπος παρατηρεί τον κόσμο πλαγίως, τεμαχίζει τον κόσμο σε μικρά κομματάκια, σε φέτες καθημερινής ζωής, φαινομενικά ασύνδετες και ανεξάρτητες μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα τμήματα ουσιαστικά και συγκεκριμένα μιας οικουμενικής πραγματικότητας, που συνδέεται με αόρατα νήματα.

Τα διηγήματα του Φαρούπου τι είναι; Ιστορίες μιας κοντινής εποχής από την οποία όλοι καταγόμαστε; Καθημερινά συμβάντα και αδιόρατες επαναλαμβανόμενες κινήσεις, που ξεφεύγουν της προσοχής μας; Ερωτικές ιστορίες δωματίου με αναγνωρίσιμους χαρακτήρες; Μήπως όμως αποτελούν ψήγματα ενός κόσμου που κρημνίζεται καθημερινά και πάλι ανασηκώνεται στο διηνεκές;

Ο Φαρούπος, με ματιά λοξή, άλλοτε σκληρή και άλλοτε τρυφερή, με κατανόηση για τα ανθρώπινα λάθη και παραλείψεις, παρακολουθεί και καταγράφει αυτήν ακριβώς την παλινδρόμηση της ζωής, από την όρθια στάση στην πτώση και από εκεί πάλι στην αναδίπλωση και την ανόρθωση.

Έντιμη γραφή, με ελεγχόμενη θερμοκρασία, χωρίς να αποκλείει το τρικ του λογοτεχνικού «ψεύδους», που αποτελεί σύμβαση της συγγραφής και συστατικό εντελώς απαραίτητο, εφόσον βρίσκεται επιμελώς κρυμμένο και ομοιόμορφα κατανεμημένο μέσα στο σώμα του έργου, όπως εξάλλου και όλα τα άλλα στοιχεία της γραφής.

Το βιβλίο του Φαρούπου μού έφερε στον νου το εξαίσιο ποίημα, υπόδειγμα κομψότητας και ύφους του Ε. Χ. Γονατά από την Κρύπτη, που λέει: Είχε κρεμάσει μικρούς καθρέφτες πάνου/ στα δέντρα για να βλέπονται τα πουλιά. Τα διηγήματα στα Μικρά Πάθη είναι αυτοί ακριβώς οι μικροί καθρέφτες για να κοιταζόμαστε εμείς.

Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος είναι ποιητής και σκηνοθέτης.

Τελευταία Νέα