Εχουν σημασία οι αριθμοί; Δίνουν αναμφισβήτητα μια εικόνα της κατάστασης. Συνολικά 3,1 εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν το τρίτο και τελευταίο τηλεοπτικό ντιμπέιτ ανάμεσα στον Μανουέλ Βαλς, τον Μπενουά Αμόν, τον Αρνό Μοντμπούρ, τον Βενσάν Πεγιόν και τους τρεις ακόμα «μικρότερους» υποψηφίους που διεκδικούν αύριο την ψήφο των Γάλλων, στον πρώτο γύρο της primaire που διοργανώνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Είναι 2 εκατομμύρια λιγότεροι από τους 5,1 εκατομμύρια τηλεθεατές που είχαν παρακολουθήσει το τρίτο ντιμπέιτ της αντίστοιχης primaire της Δεξιάς.

Οι προκριματικές εκλογές του PS είναι ανοιχτές. Μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτές, αντί ενός ευρώ ανά γύρο, όσοι γάλλοι πολίτες το επιθυμούν, αρκεί να είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και να υπογράψουν χάρτα «προσχώρησης στις αξίες της Αριστεράς και της δημοκρατίας». Κάτι λιγότερο από 3 εκατομμύρια είχαν συμμετάσχει στην προηγούμενη primaire της γαλλικής Αριστεράς, το 2011 –αυτή που ανέδειξε νικητή τον Φρανσουά Ολάντ. Σχεδόν 4,5 εκατομμύρια συμμετείχαν στις προκριματικές εκλογές της Δεξιάς τον Νοέμβριο. Για την Κυριακή, ο πρώτος γραμματέας του PS, Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, ελπίζει σε μια συμμετοχή «1,5 έως 2 εκατομμυρίων ψηφοφόρων».

Συνολικά 7.530 εκλογικά κέντρα, κατανεμημένα σε ολόκληρη τη Γαλλία, έχουν προβλεφθεί. Συνολικά 9.200 εκλογικά κέντρα είχαν λειτουργήσει στις αντίστοιχες προκριματικές εκλογές του 2011. Σχεδόν 10.300 εκλογικά κέντρα λειτούργησαν στην primaire της Δεξιάς τον Νοέμβριο –αυτή που ανέδειξε νικητή τον Φρανσουά Φιγιόν.

Αν προσθέσει κανείς στους αριθμούς αυτούς τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων που θέλουν τον Σοσιαλιστή υποψήφιο, όποιος και αν είναι, εκτός δεύτερου προεδρικού γύρου, προκύπτει ο τίτλος που είχε προχθές η «Μοντ» στο πρωτοσέλιδό της: «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κινδυνεύει με εξαφάνιση».

Η ίδια εφημερίδα, πάντως, σπεύδει να το υπενθυμίζει διαρκώς: μια εκλογική μάχη δεν είναι ποτέ γραμμένη εκ των προτέρων, διαμορφώνεται και αναδιαμορφώνεται στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και η έκπληξη είναι σχεδόν ο συστηματικός κανόνας. Γι’ αυτό και η «Μοντ» απλώς θέτει τα ερωτήματα, δεν προεξοφλεί τις απαντήσεις: Εχουν ακόμα οι Σοσιαλιστές, που κυβέρνησαν τη Γαλλία συνολικά είκοσι χρόνια μετά το 1981, κάτι το πειστικό και το συνεκτικό να προτείνουν ως απάντηση στις προσδοκίες και τις ανησυχίες των Γάλλων; Ή έχουν πια εξαντλήσει, με το πέρασμα αυτών των τριών γενιών (Φρανσουά Μιτεράν, Λιονέλ Ζοσπέν, Φρανσουά Ολάντ), την ικανότητά τους να επανεφευρίσκουν το μέλλον; Θα καταφέρουν να «ορίσουν» έναν αδιαφιλονίκητο ηγέτη που να έχει, στα μάτια των ψηφοφόρων, τη στόφα ενός εν δυνάμει προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας; Και τέλος –απαραίτητη προϋπόθεση για να έχει ελπίδες να νικήσει τον Μάιο απέναντι στη Δεξιά και την Ακροδεξιά -, θα μπορέσει ο υποψήφιος αυτός, μέσα σε μόλις τρεις μήνες, να περιορίσει τα τεράστια ρήγματα, τους διχασμούς της Αριστεράς;

Ενα πρώτο δείγμα των απαντήσεων θα το δώσει το μέγεθος της συμμετοχής στην primaire αύριο: αν είναι πολύ χαμηλή, θα επιβεβαιώσει την απαξίωση που βιώνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα καθώς η θητεία του Φρανσουά Ολάντ πλησιάζει προς το τέλος της. Αν είναι πιο υψηλή, τότε αυτό θα σημαίνει, ή μπορεί να σημαίνει, πως δεν έχει ακόμα χαθεί κάθε ελπίδα. Για ποιο ακριβώς PS όμως;

Αυτό είναι ένα ακόμα ανοιχτό ερώτημα, τόσο έντονες επιβεβαιώθηκε πως είναι, κατά τα τρία τηλεοπτικά ντιμπέιτ, οι ιδεολογικές διαφορές στους κόλπους των γάλλων Σοσιαλιστών, ανάμεσα στον «δεξιό» Μανουέλ Βαλς, τον «κεντρώο» Βενσάν Πεγιόν και τους «αριστερούς» Μπενουά Αμόν και Αρνό Μοντμπούρ. Ισχύει για τη δημοσιονομική πολιτική: Πρέπει να διατηρηθεί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ο στόχος του ελέγχου των δημόσιων δαπανών ή μπορεί αυτός αντιθέτως να αγνοηθεί ώστε να τονωθούν αποτελεσματικότερα η κατανάλωση και η ανάπτυξη; Ισχύει για την κοινωνική πολιτική: Αποτελεί βήμα προόδου ή οπισθοχώρησης ο νόμος Ελ Κομρί, η εργασιακή μεταρρύθμιση που πέρασε με επώδυνο τρόπο την άνοιξη πρέπει να διατηρηθεί, να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί; Ισχύει για την προσφυγική πολιτική: Πρέπει να υπερισχύσει η γενναιοδωρία του «ρεαλισμού» που εφαρμόζεται εδώ και δύο χρόνια; Και ο κατάλογος των σημείων τριβής είναι μακρύς: Ευρώπη και γαλλογερμανική σχέση, θεσμοί, πυρηνική ενέργεια.

Πέραν όμως από τις ιδιαιτερότητες του Βαλς, του Αμόν, του Μοντμπούρ, του Πεγιόν, εκφράζονται δύο διαφορετικές θέσεις που δύσκολα μπορεί να συμφιλιωθούν: ο ίδιος ο Μανουέλ Βαλς χαρακτήριζε προ διετίας τη μία «προσκολλημένη στο παρελθόν και τη νοσταλγία» και την άλλη, τη δική του, «πραγματιστική και μεταρρυθμιστική». «Εμείς είμαστε πιστοί στις αξίες της Αριστεράς, εσύ όχι» είναι, εν πολλοίς, η απάντηση των αντιπάλων του. Για να ξεπεραστεί μια τόσο βαθιά διαφωνία, θα χρειαζόταν μια ξεκάθαρη νίκη στην primaire, μια νίκη ικανή να συσπειρώσει τους ηττημένους, καθαρά και ειλικρινά, πίσω από τον νικητή. Που θα πρέπει κατόπιν να αντιμετωπίσει την απειλή του Ζαν-Λικ Μελανσόν στα ακροαριστερά και του Εμανουέλ Μακρόν κάπου πάνω και πέραν του PS.

Με άλλα λόγια, το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα καλείται να κάνει κάτι σαν θαύμα. Επιστροφή στους αριθμούς, λοιπόν: σύμφωνα με μια δημοσκόπηση της OpinionWay, από τις τελευταίες που δημοσιοποιήθηκαν, ο Μανουέλ Βαλς θα βγει αύριο πρώτος με 37% των ψήφων έναντι 28% υπέρ του Μπενουά Αμόν (που ανεβαίνει σταθερά τελευταία) και 24% υπέρ του Αρνό Μοντμπούρ. Στον δεύτερο γύρο, την επόμενη Κυριακή, Βαλς και Αμόν εμφανίζονται στατιστικά ισόπαλοι.

Τελευταία Νέα