Με το που ανακοίνωσε ο Ματέο Ρέντσι την πρότασή του, όλοι οι εκλέκτορες του κόμματός του σήκωσαν το χέρι, υιοθετώντας την ομόφωνα. Στην ιταλική πολιτική, όμως, αυτό δεν αποτελεί εγγύηση. Το ίδιο είχε συμβεί και στην προηγούμενη προεδρική εκλογική διαδικασία, το 2013: η υποψηφιότητα του Ρομάνο Πρόντι είχε γίνει δεκτή με ενθουσιασμό προτού ναυαγήσει μέσα στη μυστικότητα της κάλπης λόγω της αποστασίας καμιάς εκατοστής «ανταρτών» του Δημοκρατικού Κόμματος. Η Ιταλία είχε καταφύγει τότε στον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, ζητώντας του να παραμείνει στη θέση του. Αλλά αυτή τη φορά δεν υπάρχει ανάλογα ασφαλής εναλλακτική λύση. Το φάσμα των πρόωρων εκλογών δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Ο πρώτος εκλογικός γύρος που διενεργήθηκε χθες θεωρούνταν ούτως ή άλλως ένα «ζέσταμα». Η διαδικασία δεν προβλέπει υποψηφιότητες: κάθε εκλέκτορας είναι ελεύθερος να γράψει το όνομα της επιλογής του, αρκεί να είναι άνω των 50 χρόνων και να μην έχει στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα. Ο ίδιος ο Ματέο Ρέντσι κάλεσε τους εκλέκτορες του Δημοκρατικού Κόμματος να ψηφίσουν τον Ματαρόλα στον τέταρτο γύρο, αύριο, διατηρώντας τη σύστασή του να ψηφίσουν λευκό στους τρεις πρώτους γύρους, χθες και σήμερα. Από την πλευρά του, ο Μπερλουσκόνι κάλεσε τους εκλέκτορες του Φόρτσα Ιτάλια να ψηφίσουν λευκό σε όλους τους γύρους, κατηγορώντας τον ιταλό πρωθυπουργό ότι με το να μη προτείνει κάποιο όνομα κοινής αποδοχής έσπασε τη συμφωνία τους για τις μεταρρυθμίσεις. Πράγματι, περισσότεροι από τους μισούς εκλέκτορες ψήφισαν χθες λευκό.

Επισήμως, το Δημοκρατικό Κόμμα διαθέτει ένα μίνιμουμ 415 εκλεκτόρων, στους οποίους προστίθενται αρκετές δεκάδες εκλέκτορες άλλων, «συμμαχικών», ομάδων. Ηδη όμως μία από αυτές, το αριστερό SEL, πήρε αποστάσεις δηλώνοντας την πρόθεσή της να ψηφίσει στον πρώτο γύρο τη Λουτσιάνα Καστελίνα, δημοσιογράφο και συγγραφέα, μέλος διαφόρων κομμουνιστικών κινημάτων. Από την πλευρά του, το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο έριξε στο τραπέζι, μεταξύ άλλων, την υποψηφιότητα του Ρομάνο Πρόντι, ενός προσώπου ικανού να συγκεντρώσει υπολογίσιμο αριθμό ψήφων της Αριστεράς, ή ακόμη και της Δεξιάς, με συνδετικό κρίκο τον «αντιρεντσισμό» τους.