Πέρασα αυτό το εξάμηνο διδάσκοντας δημιουργική γραφή στο πανεπιστήμιο. Υπήρξα στρατιώτης, αστυνομικός και ανακριτής. Ετσι, το να ακούω τους φοιτητές να με αποκαλούν καθηγητή και να τους αναθέτω εργασίες ήταν μια σημαντική αλλαγή για μένα. Ομως το θέμα του μαθήματος «Γράφοντας πόλεμο» δεν μου επέτρεψε να βάλω στην άκρη τις μνήμες που με βασανίζουν την τελευταία δεκαετία. Είμαι ευγνώμων στη διοίκηση του πανεπιστημίου για την ευκαιρία που μου δόθηκε να διδάξω. Η προθυμία τους να βάλουν έναν βετεράνο στην αίθουσα διδασκαλίας είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται η χώρα προκειμένου να επεξεργαστεί συλλογικά όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 13 χρόνια. Ομως το να διδάσκω μια τάξη για τον πόλεμο μού θύμιζε καθημερινά ότι δεν είμαι καθηγητής.

Ημουν ανακριτής στο Αμπου Γράιμπ. Εκανα βασανιστήρια.

Το Αμπου Γράιμπ κυριαρχεί κάθε λεπτό καθημερινά. Οταν ζήτησα από τους φοιτητές μου να μου πουν τι θυμούνται από τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών από το Αμπου Γράιμπ που έδειχναν κακοποίηση κρατουμένων το 2004, οι περισσότεροι με κοίταξαν αμήχανα και κάποιοι αδιάφορα. Ηταν η πρώτη μου συνάντηση με μια γενιά που θεωρεί τη δημοσίευση των φωτογραφιών από το Αμπου Γράιμπ σημαντική στιγμή στη ζωή τους. Δεν τους κατηγορώ. Πήγαιναν δημοτικό τότε. Είναι κάτι που γι’ αυτούς ανήκει στα βιβλία Ιστορίας.

Κοιτώντας τα ανέκφραστα πρόσωπά τους, συνειδητοποίησα ότι αισθάνθηκα ανακούφιση. Το Αμπου Γράιμπ θα ξεθωριάσει. Οι παρανομίες μου θα ξεχαστούν. Ομως μόνο εάν το επιτρέψω εγώ.

Εχω δημοσιεύσει άρθρα σε εφημερίδες όπου περιγράφω λεπτομερώς την κακοποίηση των ιρακινών κρατουμένων. Εχω μιλήσει στην τηλεόραση, σε εκπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας και σε στελέχη του υπουργείου Δικαιοσύνης. Τους είπα τα πάντα. Δεν είναι δύσκολο να προσποιηθώ ότι το καλύτερο θα ήταν να τα αφήσω όλα πίσω μου.

ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ. Στάθηκα μπροστά στην τάξη εκείνη την ημέρα, έτοιμος να αφήσω την απάθεια να απαλύνει τις οδυνηρές αλήθειες της ιστορίας. Δεν χρειαζόταν πια να κουβαλώ τον ρόλο του πρώην ανακριτή στο Αμπου Γράιμπ. Ημουν καθηγητής. Μπορούσα να διορθώνω γραπτά και να λέω εξυπνάδες. Ο γιος μου θα ένιωθε άνετα να μιλήσει στους φίλους του για τη δουλειά μου. Ημουν κάποιος, για τον οποίο οι δικοί του μπορούσαν να είναι περήφανοι.

Ομως δεν είμαι. Ημουν ανακριτής στο Αμπου Γράιμπ. Εκανα βασανιστήρια.

Ενθάρρυνα τους μαθητές μου να αναζητήσουν τις φωτογραφίες από το Αμπου Γράιμπ και να καταγράψουν τις αντιδράσεις τους σε κείμενα. Μιλήσαμε για τις κακοποιήσεις και τους αποκάλυψα κάποιες από τις εμπειρίες μου. Με αποκαλούν ακόμα καθηγητή, όμως υποπτεύομαι ότι δεν με θεωρούν πλέον.

Υπήρξαν πολλά περισσότερα

Προχθές η Γερουσία δημοσιοποίησε την έκθεση για τα βασανιστήρια. Πολλοί εξεπλάγησαν από το περιεχόμενό της: πάμπολλοι εικονικοί πνιγμοί, στέρηση ύπνου για μια εβδομάδα, μια τρομερή και ταπεινωτική διαδικασία που ονομάζεται «πρωκτική αποκατάσταση υγρών». Εγώ δεν εξεπλάγην. Σας διαβεβαιώ ότι υπήρξαν πολλά περισσότερα. Πολλά έχουν καλυφθεί. Οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν διαβάσει την έκθεση. Οι περισσότεροι δεν θα την διαβάσουν ποτέ. Ομως θα μας υπενθυμίζει πάντα τη χώρα που κάποτε ήμασταν.

Τελευταία Νέα