«Με συγχωρείς, ένα λεπτό θα κάνω, πρέπει να απαντήσω σε ένα μέιλ της δουλειάς…». Η ίδια αυτή φράση έχει ειπωθεί άπειρες φορές, μόνο το σκηνικό διαφέρει: ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, ο καναπές του σαλονιού… Τα νέα τεχνολογικά μέσα, και ιδιαίτερα τα έξυπνα τηλέφωνα, μας επιτρέπουν να παραμένουμε συνδεδεμένοι 24 ώρες το 24ωρο με τον έξω κόσμο –καταλύοντας, στην πράξη, για πολλούς επαγγελματίες, την έννοια του «ωραρίου εργασίας». Το φαινόμενο αυτό έχει μάλιστα λάβει τόσο μεγάλες διαστάσεις που κάποιες επιχειρήσεις, σε συνεννόηση με τους εργαζομένους, αρχίζουν να αποδέχονται την αρχή του «αυτοπεριορισμού» και να υιοθετούν νέους κανόνες που επιτρέπουν τη διάσωση μιας κάποιας προσωπικής ζωής.

Οπως επισημαίνει η ισπανική εφημερίδα «Λα Βανγκουάρντια», μία από τις πρώτες επιχειρήσεις που υιοθέτησαν ένα τέτοιο μέτρο ήταν ο γερμανικός όμιλος Volkswagen –που αποφάσισε στα τέλη του 2011 να απαγορεύσει στη Γερμανία την αποστολή επαγγελματικών μέιλ μέσω των εταιρικών BlackBerry από τις 6.15 μ.μ., μισή ώρα μετά το τέλος των εργάσιμων ωρών, έως τις 7 π.μ., μισή ώρα πριν από την αρχή της εργάσιμης ημέρας. Κάτι αντίστοιχο αποφάσισαν να κάνουν τώρα οι γαλλικές ομοσπονδίες Syntec και Cinov, οι οποίες συνασπίζουν περίπου 1.250 εταιρείες και ομίλους που δραστηριοποιούνται στους τομείς της μηχανικής, των υπηρεσιών πληροφορικής και της συμβουλευτικής, σε συνεννόηση με δύο εργατικά συνδικάτα, το CFDT και το CGC.

Τα σόσιαλ μίντια πήραν φωτιά: «Η Γαλλία απαγορεύει να απαντάς σε μέιλ της δουλειάς μετά τις 6 το απόγευμα!». Η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι παρουσίασε το θέμα η βρετανική «Γκάρντιαν»: «Οταν οι Γάλλοι χτυπούν κάρτα εξόδου στις 6 μ.μ., το εννοούν! Μια νέα εργασιακή συμφωνία στη Γαλλία λέει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να αγνοήσουν τα επαγγελματικά μέιλ από τα αφεντικά τους από τη στιγμή που φεύγουν από τη δουλειά και χαλαρώνουν στο σπίτι –ακόμα και στα έξυπνα κινητά τους». Και το αποτέλεσμα ήταν να φθάσουν βρετανικά ταμπλόιντ όπως η «Ντέιλι Μέιλ» να αποφανθούν πως «η σοσιαλιστική Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ είναι χωρίς αμφιβολία το πιο τεμπέλικο έθνος της Ευρώπης». Αλλά η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική.

Η συμφωνία την οποία υπέγραψαν οι δύο γαλλικές ομοσπονδίες εργοδοτών και τα δύο συνδικάτα εργαζομένων δεν αφορά, προφανώς, όλους τους Γάλλους, ούτε καν ένα εκατομμύριο Γάλλους, όπως υποστήριξαν η «Γκάρντιαν» και πολλά ακόμη μέσα ενημέρωσης ύστερα από αυτήν. Οι εργαζόμενοι στις εταιρείες που συνασπίζουν η Syntec και η Cinov πράγματι φθάνουν το ένα εκατομμύριο, αλλά η νέα συμφωνία αφορά εκείνους τους εργαζομένους, υψηλόβαθμα στελέχη στην πλειονότητά τους, που δεν δεσμεύονται από το επίσημο 35ωρο εργασίας και μπορεί να φθάσουν να εργάζονται έως και 78 ώρες εβδομαδιαίως. Αυτοί οι 250.000 (όπως εκτιμάται) γάλλοι εργαζόμενοι λοιπόν, που προφανώς δεν «χτυπούν κάρτα εξόδου στις 6 το απόγευμα», έχουν εφεξής την «υποχρέωση» (όχι το «δικαίωμα», την «υποχρέωση») «αποσύνδεσης από εργαλεία επικοινωνίας εξ αποστάσεως» για 11 ώρες ημερησίως και 35 ώρες συνεχόμενες μέσα στην εβδομάδα (ένα 24ωρο απόλυτης ξεκούρασης στο οποίο προστίθενται 11 ώρες από το προηγούμενο βράδυ).

Περισσότερες διευκρινίσεις δεν δίνονται. Είναι μια συμφωνία αρχής, η οποία πρέπει να ενταχθεί στον εσωτερικό κανονισμό της κάθε επιχείρησης, από την ίδια, προκειμένου να αποκτήσει ισχύ.

Τελικά, αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο τους Γάλλους δεν ήταν η ίδια η συμφωνία αλλά η σπουδή με την οποία τους περιγέλασαν οι Βρετανοί, κάνοντας στο μεταξύ μπόλικα λάθη. Ειδικά η «Γκάρντιαν» έκλεινε το ρεπορτάζ της με μια εικόνα γάλλων εργαζομένων να απολαμβάνουν ένα ποτήρι εκλεκτό γαλλικό κρασί την ώρα που οι Βρετανοί συνάδελφοί τους κατέρρεαν πάνω στο γραφείο από τον φόβο της απόλυσης. C’est la vie.