Στο δικαστήριο χωρίς νικάμπ

Μια γυναίκα που πιστεύει στον Αλλάχ είναι υποχρεωμένη να βγάζει τη μαντίλα όταν καταθέτει στο δικαστήριο, αλλά μπορεί να τη φοράει χωρίς κανένα πρόβλημα οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ακροαματικής διαδικασίας. Αυτή τη σολομώντεια λύση έδωσε ένας βρετανός δικαστής, με την απόφαση του οποίου η βρετανική νομολογία απέκτησε ένα δεδικασμένο στο δισεπίλυτο θέμα της μαντίλας στους δημόσιους χώρους. Η απόφαση προκάλεσε, όμως, πολλές αντιδράσεις στη Βρετανία, προσθέτοντας ακόμη έναν γρίφο στη συζήτηση που γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη για το επίμαχο ζήτημα.

Η συμβολή της Βρετανίας στη συζήτηση έχει τη σημασία της. Πρώτον επειδή η Γηραιά Αλβιώνα είναι η πιο πολυεθνική και πολυπολιτισμική χώρα της Ευρώπης. Και δεύτερον γιατί επιμένει σε μια πολύ ελαστική νομοθεσία σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου η μαντίλα έχει εξοβελιστεί από τους δημόσιους χώρους.

Στην πραγματικότητα, η Βρετανία υπέδειξε μια μέση οδό ανάμεσα στην απόλυτη απαγόρευση και τον απόλυτο σχετικισμό με μια απόφαση πίσω από την οποία κρύβεται η βούληση της προστασίας τόσο του κράτους δικαίου όσο και της θρησκευτικής ελευθερίας.

Η συμβιβαστική απόφαση ελήφθη στο δικαστήριο του Λονδίνου από τον δικαστή Πίτερ Μέρφι για μια μουσουλμάνα, η οποία αναφέρεται ως «Γ». Πρόκειται για μια βρετανίδα υπήκοο 22 ετών που ζει στη βρετανική πρωτεύουσα και κατηγορήθηκε για εκφοβισμό ενός μάρτυρα σε μια άλλη δίκη. Ο δικηγόρος της υποστήριξε στο δικαστήριο πως η πελάτισσά του δεν μπορεί να δείξει το πρόσωπό της για θρησκευτικούς λόγους και γι’ αυτό ζήτησε από τον δικαστή να της επιτρέψει να φορέσει στη διάρκεια της δίκης το νικάμπ, το ένδυμα που καλύπτει ολόκληρο το σώμα και το πρόσωπο αφήνοντας ακάλυπτα μόνο τα μάτια. Ο δικαστής αντέτεινε ότι η δυνατότητα να βλέπεις το πρόσωπο ενός ατόμου την ώρα που καταθέτει παίζει αποφασιστικό ρόλο στην αξιολόγηση της αξιοπιστίας του. Συγχρόνως, όμως, εμφανίστηκε πρόθυμος να σεβαστεί κατά το δυνατόν «οποιαδήποτε εκδήλωση θρησκευτικής πεποίθησης». Πώς θα μπορούσε επομένως να χωρέσει στο ίδιο τσουβάλι το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με το δημόσιο συμφέρον έτσι όπως καθορίζεται από το κράτος δικαίου; Υπό αυτές τις συνθήκες, η λύση θα μπορούσε να είναι μόνο μία: η γυναίκα θα έδειχνε το πρόσωπό της στον ίδιο, στους δικηγόρους υπεράσπισης, τον δημόσιο κατήγορο και το σώμα των ενόρκων κατά τη διάρκεια της κατάθεσής της. Πριν και μετά θα μπορούσε να φοράει το αγαπημένο της νικάμπ.

Ο δικαστής απαγόρευσε παράλληλα στους σκιτσογράφους να απαθανατίσουν με το πενάκι τους το πρόσωπο της γυναίκας. Με μια εξίσου συμβιβαστική απόφαση είχε ταυτοποιήσει τα στοιχεία της κατηγορουμένης. Η ταυτοποίηση έγινε από μια αστυνομικό σε κλειστή αίθουσα, η οποία ορκίστηκε στη συνέχεια στο δικαστήριο ότι η γυναίκα με το νικάμπ είναι η κατηγορουμένη.