Στο Νταρφούρ φοβούνται ένα νέο Ολοκαύτωμα…

Τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί. Δύο εκατομμύρια έχουν

εκτοπιστεί και χιλιάδες άλλοι περιμένουν την… «τελική λύση». Έτσι

φωτογραφίζεται με αριθμούς η τριετής κρίση στο Σουδάν και στη δυτική του

επαρχία, Νταρφούρ. Ύστερα από το Ολοκαύτωμα και τη Ρουάντα, το «ποτέ ξανά» της

διεθνούς κοινότητας στις γενοκτονίες, αποδεικνύεται γράμμα κενό.

Οι επιζήσαντες της σφαγής του Νταρφούρ κρατούν, ο καθένας χωριστά, και από ένα

κομμάτι του παζλ της κρίσης που σοβεί στο Δυτικό Σουδάν. «Λένε πως είμαστε

σκλάβοι, ότι πρέπει να μας απομακρύνουν. Θέλουν να μας σκοτώσουν γιατί είμαστε

μαύροι», λέει ο Ανουάρ. Η Τζαμίλα, δίπλα του, τρέμει από φόβο: «Με βίασαν

πέντε ένοπλοι, πολλοί σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους η μητέρα μου και η πεθερά μου.

Είδα να τις πετούν στη φωτιά ενώ ήταν ακόμη ζωντανές». «Έχουμε μια παροιμία

εμείς στο Νταρφούρ: Ο σκύλος γαβγίζει αλλά η καμήλα αδιαφορεί. Εμείς είμαστε

οι σκύλοι. Καμήλα είναι ο κόσμος», προσθέτει ο Άνταμ.

Τα ονόματά τους είναι πραγματικά, θέλουν να πουν αυτό που έζησαν, όμως

αποφεύγουν τις φωτογραφίες καθώς φοβούνται ότι θα γίνουν και πάλι στόχος. Ο

ίδιος φόβος συνοδεύει τα δύο εκατομμύρια άτομα που εγκατέλειψαν τις εστίες

τους στο Νταρφούρ αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο στους προσφυγικούς

καταυλισμούς της χώρας τους και στο γειτονικό Τσαντ. Καταφύγιο βρήκαν, όχι

όμως και την ασφάλεια που αναζητούσαν. Τριακόσιες χιλιάδες σκοτώθηκαν στις

στρατιωτικές επιχειρήσεις της κυβέρνησης, τις συγκρούσεις με τους αντάρτες και

τις επιδρομές των πολιτοφυλάκων ακόμη και στους ίδιους τους καταυλισμούς.

Όψιμο ενδιαφέρον

Οι επτά χιλιάδες στρατιώτες της Αφρικανικής Ένωσης που προσπαθούν να

προστατεύσουν τα στρατόπεδα των προσφύγων, είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν

το Νταρφούρ στο τέλος του μήνα, οπότε εκπνέει η αποστολή τους. Ωστόσο, τα

τελευταία 24ωρα, και στη συνάντηση – αργά χθες – των Αφρικανών υπουργών

Εξωτερικών στη Νέα Υόρκη, το Σουδάν άφηνε να εννοηθεί ότι πιθανόν να δεχτεί

παράταση της παραμονής τους και βοήθεια της Δύσης σε τεχνολογικό εξοπλισμό και

ελικόπτερα.

Το όψιμο ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας στην παρούσα κρίση εντείνει τις

πιέσεις στον πρόεδρο της χώρας Ομάρ Χασάν αλ Μπασίρ να δεχτεί την ανάπτυξη

ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στην περιοχή, αποτελούμενης από 20.000 άνδρες. Ο

ίδιος πάντως έχει ήδη απορρίψει σχετική απόφαση του ΟΗΕ και αποφάσισε να

στείλει 10.000 κυβερνητικούς στρατιώτες στο Νταρφούρ, εκ των οποίων οι 7.000

έχουν ήδη φτάσει. Στόχος της αποστολής τους, σύμφωνα με την κυβέρνηση, η

αντιμετώπιση των ανταρτών που δεν συνυπέγραψαν την ειρηνευτική συμφωνία τον

περασμένο Μάιο. Για τις ανθρωπιστικές οργανώσεις όμως, ο κίνδυνος δεν θα

μπορούσε να είναι μεγαλύτερος. Αξιωματούχοι τους εκφράζουν φόβους «τελικής

λύσης» στο Νταρφούρ με την αποστολή των κυβερνητικών στρατευμάτων, ενώ

διπλωμάτες προειδοποιούν ότι «βρισκόμαστε στο χείλος μαζικής καταστροφής» και

«γενοκτονίας». Παγκόσμια Ημέρα του Νταρφούρ προχθές και εκατοντάδες χιλιάδες

διαδηλωτές σε 40 χώρες ζήτησαν από τις πολιτικές ηγεσίες να αναληφθεί άμεσα

δράση ώστε να τερματιστεί η κρίση στο Σουδάν.

Η κρίση με δυο λόγια

* ΣΧΕΔΟΝ ΑΓΟΝΗ η δυτική επαρχία του Σουδάν, φιλοξενεί κυρίως αφρικανικό

πληθυσμό ενώ στη χώρα κυριαρχεί το αραβικό στοιχείο.

* ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ οι σχέσεις των Αφρικανών αγροτών που ζητούν μεγαλύτερη

αυτονομία και των Αράβων κτηνοτρόφων παρέμεναν οξυμμένες και ανταγωνιστικές,

κυρίως για τον έλεγχο της γης.

* ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ της αντιπολίτευσης και αντάρτες κατηγορούν την κυβέρνηση

ότι αγνοεί τις ανάγκες της επαρχίας και κάνει διακρίσεις κατά των μαύρων

Αφρικανών.

* ΟΙ ΡΙΖΕΣ της τελευταίας κρίσης εντοπίζονται στο 2003, όταν οργανώσεις

ανταρτών άρχισαν να επιτίθενται κατά κυβερνητικών στόχων, προκαλώντας την

απάντηση της κυβέρνησης.

* Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ παραδέχεται ότι έχει κινητοποιήσει στο πλευρό της

πολιτοφυλακές, αρνείται όμως ότι συνδέεται με την Τζαντζαουίντ, η οποία

κατηγορείται για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των Αφρικανών.

* ΤΑ ΜΕΛΗ της Τζαντζαουίντ αποτελούν τον φόβο και τον τρόμο των τοπικών

πληθυσμών: Εισβάλλοντας αιφνιδιαστικά στα χωριά με καμήλες και άλογα,

κατηγορούνται ότι επιδίδονται σε σφαγές, βιασμούς και ληστείες.