Αναμφισβήτητα υπάρχει μια σύγκρουση αλλά θεωρώ ότι η έννοια της «σύγκρουσης

των πολιτισμών» δεν είναι ορθή. Δεν υπάρχουν δύο ξεχωριστοί κόσμοι, οι

Ευρωπαίοι και οι Μουσουλμάνοι ζουν πια στον ίδιο χώρο. Υπάρχει αλληλοδιείσδυση

και αλληλεπίδραση. Δεν μπορούμε πια να μιλάμε για σύγκρουση πολιτισμών, αλλά

για συνάντηση των Ευρωπαίων με τους Μουσουλμάνους στον ευρωπαϊκό πια χώρο. Κι

έτσι γεννιούνται αντιθέσεις και εντάσεις.

Και οι αντιθέσεις οξύνονται καθώς, από τη μια μεριά, οι Ευρωπαίοι έχουν σήμερα

να «αντιμετωπίσουν» τους Μουσουλμάνους στον ευρωπαϊκό χώρο και από την άλλη,

οι Μουσουλμάνοι βρίσκονται «αντιμέτωποι» με τη δημοκρατία και τον νεωτερισμό.

Αυτό που γίνεται σήμερα είναι μια ζύμωση, με βήματα μπρος και βήματα πίσω,

ανάμεσα στις δύο διαφορετικές κουλτούρες ώστε να αναδειχθούν κοινοί χώροι

σύγκλισης και συμβίωσης. H κρίση που προκαλούν τα σκίτσα του Μωάμεθ δεν

οφείλεται τόσο στην παραβίαση μιας παράδοσης που αντιτίθεται στην απεικόνιση

του Προφήτη, αλλά στην προσβλητική για τους Μουσουλμάνους απεικόνιση του

«άλλου». Με την κρίση αυτή δημιουργείται μια πόλωση και κυρίως δύο

αντιμαχόμενες και συγκροτημένες πια «κοινές γνώμες», μια ευρωπαϊκή που

αισθάνεται να απειλείται, και μια μουσουλμανική που αισθάνεται ότι έχει

προσβληθεί ανεπανόρθωτα. Έτσι, τα ακραία στοιχεία και των δύο πλευρών γίνονται

αναπόσπαστο μέρος της κρίσης και δεν αφήνουν περιθώρια στους πιο ψύχραιμους,

οι οποίοι αναγκάζονται να διαλέξουν στρατόπεδα. H όλη κρίση είναι εκτός

ελέγχου των πολιτικών και μόνο μια αργή διαδικασία αναθεώρησης ορισμένων

απόψεων και από τις δύο πλευρές είναι ικανή να δώσει, κάποια στιγμή, μια λύση.

Το παράδειγμα της Τουρκίας, με όλες τις ελλείψεις και τις εντάσεις,

καταδεικνύει ωστόσο ότι η δημιουργία και η επιβίωση αυτών των «κοινών χώρων»

ανάμεσα στην εκκοσμίκευση και τον ισλαμισμό είναι δυνατή και εφικτή.

H καθηγήτρια Νιλουφέρ Γκιολέ είναι η πιο γνωστή κοινωνιολόγος της

Τουρκίας