Tον… χόρεψαν στα «γόνατα» για 241.000 $

Πάλι τα ίδια. Άλλος ένας αθώος που το μόνο που ήθελε ήταν να χορέψει μια

γυμνή χορεύτρια στα γόνατά του ισχυρίζεται ότι έπεσε θύμα του γνωστού κλαμπ

της Νέας Υόρκης «Σκορς». Αυτή τη φορά πρόκειται για στέλεχος μιας επιχείρησης

από το Μιζούρι.

Ο λογαριασμός που έκανε ο Ρόμπερτ Μακόρμικ και η παρέα του έφτασε τα 241.000

δολάρια. Τόσα χρέωσε στην επιχειρηματική πιστωτική του κάρτα πριν από δυο

χρόνια. Τώρα, η Αμέρικαν Εξπρές τού κάνει αγωγή επειδή αρνείται να τα

πληρώσει. Υπάρχουν και άλλοι δυστυχισμένοι πελάτες του «Σκορς» που κατηγορούν

το μαγαζί για φουσκωμένους λογαριασμούς.

Όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική. H Αμέρικαν Εξπρές ζήτησε τις υπογεγραμμένες

αποδείξεις από το κλαμπ πριν καταθέσει την αγωγή της κατά του Μακόρμικ. Όσο

γι’ αυτόν, στην αγωγή του κατά του «Σκορς» ισχυρίζεται ότι υπέγραψε τους

λογαριασμούς του μεθυσμένος. Ο εισαγγελέας του Μανχάταν έχει αρχίσει

ανακρίσεις για να διαπιστώσει αν το «Σκορς» χρεώνει με υπερβολικά ποσά τους

πελάτες του.

Για μια τσάντα. H υπόθεση είναι μάλλον αστεία. Σε αυτά τα μαγαζιά δεν

υπάρχει «υπερβολική» χρέωση. Μπορεί κανείς να πει πως ο Κριστιάν Ντιορ χρεώνει

υπερβολικά, όταν πουλάει μια τσάντα 13.000 δολάρια; Εξαρτάται πώς το βλέπει

κανείς. Αν δούμε την τσάντα απλώς σαν μερικά κομμάτια πετσιά ραμμένα μεταξύ

τους, τότε ναι, η τιμή της είναι παραφουσκωμένη. Αν τη δούμε όμως σαν ένα

είδος που ανεβάζει τη διάθεση του ανθρώπου που την κρατάει, τότε είναι δύσκολο

να της βάλουμε μια τιμή. Αυτή είναι η οικονομική λογική που βρίσκεται πίσω από

το κυνήγι των ειδών πολυτελείας. Το θέμα δεν είναι η χρησιμότητα του

προϊόντος, αλλά το συναίσθημα που προκαλεί στον κάτοχό του.

Τα κλαμπ που παρουσιάζουν στριπτίζ, ιδιαίτερα τα πολύ χάι όπως το «Σκορς»,

παρέχουν υπηρεσίες πολυτελείας. H ετικέτα που γράφει 3.000 δολάρια πάνω στο

μπουκάλι με τη σαμπάνια δεν αναφέρεται απλώς στο ποτό, αλλά στη συνολική

εμπειρία. Ο κύριος Μακόρμικ προφανώς δεν πήγε στο «Σκορς» μόνο και μόνο για να

δει γυμνόστηθες γυναίκες ή για να νιώσει τη σωματική επαφή και ενδεχομένως τη

σεξουαλική ικανοποίηση από τον χορό τους στα γόνατά του. Και τα δυο αυτά, θα

μπορούσε να τα βρει πολύ φθηνότερα. Ο λόγος που αυτός και η παρέα του πήγαν

εκεί ήταν πως εκείνες οι χαδιάρες γυναίκες που τρίβονταν με ένα μπουκάλι

σαμπάνια στα γόνατά τους ήταν γι’ αυτούς σύμβολο επιτυχίας. Είναι όπως όταν

παίρνεις μια λιμουζίνα με σοφέρ. Ένας ταξιτζής μπορεί να σε πάει στον ίδιο

προορισμό, αλλά χωρίς την ίδια αισθητική εμπειρία.

Όταν κάποτε εργαζόμουν σε στριπτιζάδικο στο Σιάτλ, ήρθε ένας πελάτης που μου

είπε πως τον έλεγαν Εξκάλιμπουρ και μου ζήτησε αυτά που ήθελε να κάνω.

Κατάλαβα πως ήθελε να τον κάνω να νιώσει σαν ένας από τους ιππότες της

Στρογγύλης Τραπέζης. Αυτό απαιτούσε επίδειξη σοβαρότητας και σεβασμού.

Φαίνεται πως ήταν δύσκολο να βρει αυτά τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο,

γιατί με πλήρωσε αδρά για να τον βοηθήσω να βυθιστεί στη φαντασίωσή του.

Κάπως έτσι είναι και η δουλειά μιας κοπέλας που κάνει στριπτίζ. Αν κάνει τη

δουλειά της σωστά, η φαλάκρα και η δόση του δανείου του πελάτη εξαφανίζονται

και μπαίνει σε έναν εφηβικό κόσμο σεξουαλικών φαντασιώσεων που τον κάνουν να

νιώθει σαν τον Τζέιμς Μποντ ή τον Χιου Χέφνερ. Οι χορεύτριες χαϊδεύουν και

κολακεύουν ώσπου να τελειώσουν τα λεφτά. Δεν είναι διπρόσωπες. Αυτή είναι η

δουλειά τους.

«Μικρόψυχοι». Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα αυτούς τους μικρόψυχους πελάτες. H

γκρίνια τους είναι πληκτική. Είναι φυσιολογικό να βυθίζονται στις φαντασιώσεις

τους με τον Τζέιμς Μποντ, αλλά δεν είναι φυσιολογικό να εξακολουθούν να

νιώθουν σαν τον Τζέιμς Μποντ όταν έρχεται ο λογαριασμός. Οι χορεύτριες δεν το

κάνουν αυτό για πλάκα.

Από όσα θυμάμαι όταν δούλευα κι εγώ, οι χειρότεροι πελάτες δεν ήταν οι χοντροί

ή οι παράξενοι, αλλά εκείνοι που νόμιζαν πως ήταν η εξαίρεση από τον κανόνα,

εκείνοι που πίστευαν πως ήταν τόσο ωραίοι ή επιτυχημένοι, που μόνο και μόνο

αυτό έφτανε για φιλοδώρημα. Γι’ αυτό κύριοι, να πληρώνετε τον λογαριασμό. Δεν

υπάρχει διατίμηση για τις γυμνές χορεύτριες που χορεύουν στα γόνατά σας.