Ο Aλλάχ πάει Mακντόναλντς

«Δυο τσίζμπεργκερ και δύο Κόκα Κόλες», παραγγέλλει η φίλη μου η Αρεζού και

καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο. Είμαστε στο φαστ φουντ

«McMashallah» («Μακ Πρώτα ο Αλλάχ»), στη Βόρεια Τεχεράνη.

«Πριν από λίγο καιρό οι αρχές αφαίρεσαν το «Mc» από την ταμπέλα αλλά όλοι το

λέμε «McMashallah». Επίσημα, όλα τα αμερικανικά προϊόντα απαγορεύονται», μου

λέει και ρουφάει μια γουλιά από την Κόκα Κόλα της.

«Γενικά, οι αρχές δεν επιθυμούν να υπάρχουν επιγραφές καταστημάτων στα αγγλικά

ή αγγλικές ονομασίες και έτσι πολλά μαγαζιά και εστιατόρια αλλάζουν συνέχεια

ονόματα παίζοντας διαρκώς με τις λέξεις, δηλαδή με τις αρχές», συνεχίζει η

Αρεζού.

«Όπως, για παράδειγμα, ένα δημοφιλέστατο εστιατόριο που αρχικά ονομάστηκε

«Apache» αλλά όταν οι αρχές το μυρίστηκαν, το έκλεισαν λέγοντας ότι οι Apache

ήταν Αμερικανοί ανθρωποφάγοι. Λίγες εβδομάδες αργότερα το εστιατόριο ξανάνοιξε

με την ονομασία «Avache»».

Έξω από το παράθυρο, μια καλοντυμένη κυρία περπατάει γρήγορα με το σκυλάκι

της.

«Τα σκυλιά απαγορεύονται στο Ιράν. Για τους μουσουλμάνους θεωρούνται βρώμικα

ζώα. Αν σε πιάσουν με σκυλί στο αυτοκίνητο, σου παίρνουν το αυτοκίνητο για ένα

μήνα. Αν σε πιάσουν στον δρόμο, δεν ξέρω τι συμβαίνει», μου λέει και χαμογελά

με την έκπληξή μου.

«Κάθε μέρα σχεδόν οι κανονισμοί αλλάζουν και όλα αυτά στο όνομα του Αλλάχ. Από

πάνω μας αιωρείται ένα καπέλο ενός κατά βούληση και κατά περίπτωση «ισλαμικού»

νόμου και κανείς δεν ξέρει σε ποιο κεφάλι θα προσγειωθεί».

Φουσκωμένοι από τα τσίζμπεργκερ, περπατάμε χαζεύοντας τα μαγαζιά.

Κοντοστέκομαι σε μια βιτρίνα με όμορφα πιόνια για σκάκι.

«Για εκατοντάδες χρόνια η Περσία έπαιζε σκάκι. Ξαφνικά, μετά την επανάσταση,

το σκάκι απαγορεύτηκε καθώς συμπεριελήφθη στα τυχερά παιχνίδια που για το

Ισλάμ θεωρούνται αμαρτία. Πριν από λίγα χρόνια το επέτρεψαν ξανά. Λες και ο

Αλλάχ άλλαξε γνώμη», μου λέει χαμηλόφωνα η Αρεζού.

«Οι απαγορεύσεις, οι κανονισμοί, ακόμα και οι θρησκευτικές γιορτές αλλάζουν.

Τα πάντα είναι ρευστά. Για παράδειγμα, πριν από ένα μήνα γιορτάσαμε για πρώτη

φορά στην ιστορία των σιιτών τον γάμο του Αλί με τη Φατιμά».

Μπαίνουμε μαζί στο αυτοκίνητο της Φαριμπά που μας περιμένει και κατευθυνόμαστε

στη Νότια Τεχεράνη.

H κίνηση όπως πάντα αφόρητη.

«Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να οδηγούν μοτοσυκλέτες και έτσι αναγκαζόμαστε να

ταλαιπωρούμαστε στα αυτοκίνητα», λέει εκνευρισμένη. «H γραμμή που χωρίζει το

νόμιμο από το παράνομο είναι ισχνή και ευμετάβλητη. Όλα είναι ένα παιχνίδι με

τις λέξεις, με τις ερμηνείες και με τις ασαφείς διαθέσεις των αρχών, που

βέβαια στο τέλος έχουν πάντα δίκιο. Κάτι σαν Κάφκα α λα περσικά».

H νύχτα έχει πέσει και πολλοί δρόμοι της Νότιας Τεχεράνης είναι κλειστοί από

πομπές νεαρών και παιδιών που, χτυπώντας ελαφρά την πλάτη τους με μαστίγια,

θρηνούν για τη μαρτυρική δολοφονία του Χουσεΐν από τους εχθρούς του.