Δικαίωμα στην τεμπελιά

Έτσι όπως πορεύεται, σε λίγο θα την ξαποστείλουν όχι μόνο από τη δουλειά

της, αλλά και από την πατρίδα της, τη Γαλλία – για να μην πούμε από ολόκληρη

την Ευρώπη. Μα είναι δυνατόν, ενόσω όλοι φωνάζουν «δουλέψτε γιατί χανόμαστε»,

εκείνη να εκδίδει και να επιμένει στο μανιφέστο του λουφαδόρου;

Τίτλος: «Bonjour Paresse», «Καλημέρα Τεμπελιά» δηλαδή. Αν σας φέρνει στον νου

το περίφημο «Καλημέρα Θλίψη» της Φρανσουάζ Σαγκάν, καλώς το κάνει. Συγγραφέας:

Κορίν Μαγιέρ, 40 ετών, τυπική εκπρόσωπος της γαλλικής ιντελιγκέντσια –

υπερμορφωμένη και υποαπασχολούμενη. Σπούδασε Οικονομικά και Διεθνείς Σχέσεις

στο Εθνικό Ίδρυμα Πολιτικών Επιστημών, κατόπιν πήρε διδακτορικό στην

Ψυχανάλυση. Εντούτοις εργάζεται μόλις 20 ώρες την εβδομάδα γράφοντας στεγνές

οικονομικές εκθέσεις στην EDF, τη γαλλική ΔΕΗ, για τις οποίες πληρώνεται

περίπου 2.000 ευρώ τον μήνα. Αν και σε λίγο μπορεί να πληρώνεται μηδέν ευρώ

τον μήνα. Διότι οι επί μια 12ετία εργοδότες της πήραν πολύ προσωπικά το βιβλίο

που έγραψε.

Ενεργός απεμπλοκή

Δεν μπορεί αυτή η κυρία, σκέφτηκαν, να καταγγέλλει τη γαλλική εταιρική

κουλτούρα ως «απολιθωμένη» και «στείρα», να καλεί τους απανταχού συναδέλφους

της να υιοθετήσουν ως ένδειξη διαμαρτυρίας τη στρατηγική τής «ενεργούς

απεμπλοκής», δηλαδή της «διακριτικής λούφας» και να μένει ατιμώρητη! Την

κάλεσαν λοιπόν να παρουσιαστεί σε πειθαρχικό συμβούλιο, με την αιτιολογία ότι

καθυστέρησε πέντε λεπτά σε μια σύσκεψη και διάβαζε εφημερίδα κατά τη διάρκεια

μιας άλλης. H κλήτευση ήταν για χθες. Αναβλήθηκε όμως για τον Σεπτέμβριο, καθ’

ότι η Μαγιέρ κάνει επί του παρόντος… διακοπές.

Μήπως τελικά είστε απλώς τεμπέλα; «Όχι, όχι» λέει στους «Τάιμς». «H τεμπελιά

δεν είναι συνταγή ζωής και εγώ αυτό ακριβώς λέω στους ανθρώπους να κάνουν: να

ζήσουν τη ζωή τους. Ουδείς πρέπει να προσπαθεί για κάτι που δεν τον

ενδιαφέρει. Πρέπει να διατηρεί την ενέργειά του για όσα τον παθιάζουν». Κι αν

– λέμε αν – κάποιου του αρέσει η δουλειά του; «Τότε ας εργάζεται σκληρά. Αρκεί

να συνειδητοποιεί πως δεν έχει τίποτε να κερδίσει». Μα γιατί το λέτε αυτό; H

χαρά της δημιουργικότητας, της επαγγελματικής καταξίωσης;

Μάνατζερ και στελέχη

«Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στην EDF, δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε λέξη από

όσα άκουγα. Έπειτα κατάλαβα πως αυτό είναι εσκεμμένο. H φυσιολογική γλώσσα δεν

επιτρέπεται, πρέπει να μιλάς την εταιρική γλώσσα. Όπως είχε πει και ο

Γκαίμπελς, δεν μιλάμε για να πούμε κάτι, αλλά για να κάνουμε εντύπωση. Το

μοναδικό πράγμα το οποίο καλείται ο εργαζόμενος να κάνει, είναι να

προσποιείται πως εργάζεται. Σήμερα είμαστε όλοι «μάνατζερ» και «στελέχη».

Υπάρχουν όμως τελικά αυτές οι δουλειές; Ρωτήστε οποιονδήποτε μέσο μάνατζερ

γιατί ακριβώς πληρώνεται και δεν θα μπορεί να απαντήσει. Ο ρόλος τους δεν

διαφέρει από τον ρόλο των αυλικών που περιτριγύριζαν τον Λουδοβίκο τον ΙΔ’:

πρέπει απλώς να βρίσκονται εκεί. Όχι μόνο δεν ακούς μπράβο αν χρησιμοποιήσεις

το μυαλό σου, δεν πρέπει να το χρησιμοποιήσεις».

Και η λύση κατά τη γνώμη της ποια είναι; Μα την έχει γράψει ήδη, προ διμήνου –

από εκεί ξεκίνησαν άλλωστε όλα. «Μεσαία στελέχη, χαρτογιακάδες, καταραμένοι

της τρίτης βαθμίδας, μιμηθείτε με: διαδώστε τη γάγγραινα εκ των έσω. Ούτως ή

άλλως, μόνο αν μειώσετε την παραγωγικότητά σας στο μηδέν έχετε κάποια ελπίδα

να ανεβείτε». Κι εκείνη που κινδυνεύει αυτή τη στιγμή να απολυθεί; «Αν είχα

ακολουθήσει τις συμβουλές μου, θα ήμουν αφεντικό τώρα». Στη Γαλλία του 2004, η

Μαγιέρ κινδυνεύει από ελάχιστα έως καθόλου να χάσει τη δουλειά της. Τη νοιάζει

όμως; H απάντησή της, μεταφρασμένη σε ευγενικά ελληνικά, υποδεικνύει πως δεν

δίνει δεκάρα.

©The Times, 2004