… έχουν την αίσθηση, κάπως όψιμα βέβαια, ότι οι Συντηρητικοί ατύχησαν στην

επιλογή ηγέτη. Ο Ουίλιαμ Χέιγκ, παρ’ όλη του την ευγένεια, το χιούμορ και την

ιδιαίτερη προσοχή που δίνει στο «στυλ» του όταν μιλά, δεν έχει πείσει ούτε καν

τους κομματικούς συντρόφους του. Οι ρηχές επιθέσεις του κατά του Μπλερ

προκαλούν θυμηδία. Η παρουσία του στα μίντια είναι καθημερινή, αλλά για λάθος

λόγους. Ο γάμος του, τα ατυχήματα, οι αρρώστιες του, όλα συζητούνται ­ εκτός

από τις πολιτικές του θέσεις. (Υπάρχουν;) Καθηλωμένος μέρες τώρα στο

νοσοκομείο για τις αλλεργικές του κρίσεις και για επέμβαση ιγμόρειου, ο

αρχηγός της βρετανικής αντιπολίτευσης βρέθηκε πάλι εκτός μάχης. Υπόσχεθηκε

όμως ότι αύριο κιόλας θα είναι στη Βουλή, στην Ώρα του Πρωθυπουργού. Και ότι

(αν όλα πάνε καλά) θα του τα ψάλει γερά του Μπλερ.

… όπως δήλωσε ένας από τους επιτελείς του, είναι κάπως «πεσμένος» και

ευάλωτος στις ασθένειες επειδή, πολύ πρόσφατα, εγκατέλειψε τον Υ.Δ.

(υπερβατικό διαλογισμό). Από την ηλικία των 16 ετών και μέχρι σήμερα, γράφουν

οι «Τάιμς», ο Χέιγκ αποσυρόταν δύο φορές την ημέρα, έφτανε σε τέλεια χαλάρωση

και προσευχόταν σιωπηλά, 20 λεπτά κάθε φορά, επαναλαμβάνοντας αδιάκοπα μέσα

του μία αρχαία ινδική «μάντρα» που τον γέμιζε αυτοπεποίθηση και ευεξία.

Τελευταία, προτιμά να χαλαρώνει με τζούντο. Για εκπαιδευτή του έχει τον χρυσό

ολυμπιονίκη Σεμπάστιαν Κόου, τον οποίο έτσι κι αλλιώς μισθοδοτεί εδώ και

αρκετόν καιρό: τον έχει προσλάβει στο επιτελείο του με ειδικά καθήκοντα

προσωπάρχη στο κόμμα. Εν τω μεταξύ, φυσικά, ο Μπλερ «κάνει περίπατο». Και τα

παλιά, έμπειρα στελέχη των Τόρις τραβούν τα μαλλιά τους.

… Τράπεζα Αποθεμάτων, στο Ντάλας του Τέξας, συμπεριέλαβε στην τελευταία

επίσημη έκθεσή της μία μελέτη δύο συμβούλων της με θέμα «Ο Χρόνος ως Χρήμα». Η

θεωρία που διατυπώνουν έχει πολλά στοιχεία τόλμης, αν όχι πρωτοτυπίας. Οι

δόκτορες Μάικλ Κοξ και Ρίτσαρντ Αμ γράφουν πολύ απλά ότι αν δεν υπήρχαν οι

πλούσιοι, οι φτωχοί θα ήταν φτωχότεροι. Η ευημερία, παρατηρούν, οφείλεται στον

πλούτο των πλουσίων και στον αγώνα των φτωχών να τους μοιάσουν. Ως επίμετρο

στην «επαναστατική» αυτή θεωρία τους, οι δύο οικονομολόγοι διακηρύσσουν: «Η

ανισότητα των εισοδημάτων αποτελεί παράγοντα προόδου. Είναι εθνικό κεφάλαιο»

(sic). Και στο κάτω κάτω, κανένας δεν είναι όσο φτωχός νομίζει, λέει η έκθεση

της Fed Bank. Σημασία δεν έχει πόσα πληρώνεις για ένα αγαθό, αλλά πόσο

δούλεψες γι’ αυτό. «Το 1971, για ν’ αγοράσει ο εργάτης μια τηλεόραση έπρεπε να

δουλέψει 174 ώρες. Σήμερα αρκούν 23. Για ν’ αγοράσεις ένα ψημένο κοτόπουλο, το

1919, έπρεπε να εργασθείς 158 λεπτά. Σήμερα, μόνο 15».

… Τζον Γκαλμπρέιθ («Η Κοινωνία της Αφθονίας») ανακαλεί στο νέο του βιβλίο

την περίοδο που πέρασε ως πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ινδία. Οι «Επιστολές στον

Κέννεντυ» του 90χρονου οικονομολόγου είναι ακριβώς αυτό: τα «σήματα» που ο

ίδιος έστελνε στον φίλο του πρόεδρο των ΗΠΑ στα χρόνια του Βιετνάμ και της

κρίσης της Κούβας. Δυσάρεστη έκπληξη, γράφει ένας κριτικός, αποτελεί η

εισήγηση του Γκαλμπρέιθ υπέρ μιας στρατιωτικής δικτατορίας ως αντίδοτο στη

διαφθορά του καθεστώτος της Σαϊγκόν. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ντιν Ρασκ, δεν

χώνεψε ποτέ αυτόν τον «δοτό» πρέσβη. Απαντώντας σε επιστολή του, του έγραψε:

«Οι απόψεις σας μελετήθηκαν, κατά το μέτρο της αξίας τους φυσικά, και απορρίφθηκαν».