ΑΥΤΟΙ

… ή τον Αραφάτ; Ποιον στόχευαν οι καμικάζι βομβιστές στην αγορά Μαχανέ

Γιαχούντα; Κακά προαισθήματα είχαν ίσως και οι δύο ηγέτες. Ο πρώτος εν είδει

εξορκισμού δήλωνε, ακόμη τη Δευτέρα, στην τηλεοπτική εκπομπή «Ποπολίτικα», ότι

οι Παλαιστίνιοι κατάλαβαν πως η κυβέρνησή του «διαφέρει από την προηγούμενη»,

του Πέρες, και σταμάτησαν την τρομοκρατία. (Όμοια αδέξιος προφήτης,

σημειωτέον, υπήρξε και ο Πέρες: Τις παραμονές του κύματος βίας του 1996, είχε

πει: «Με τους Παλαιστίνιους πηγαίνουμε περίφημα. Όσοι πρόβλεπαν τρομοκρατικές

ενέργειες διαψεύδονται»). Οι φόβοι της Παλαιστινιακής Αρχής, πάλι, φάνηκαν

αμέσως μόλις συμφωνήθηκε να συγκληθούν ­ μετά από 4μηνη παράλυση ­ οι

επιτροπές διαλόγου, και το ανήγγειλαν ο Παλαιστίνιος υπουργός Σχεδιασμού

Ναμπίλ Σαάθ και ο Ισραηλινός των Εξωτερικών Δαβίδ Λεβύ.

… το υποβάθμισε αμέσως σαν κάτι σχεδόν βδελυρό. «Δεν είναι διαπραγμάτευση,

συζητούμε απλώς την εφαρμογή συμφωνημένων». Ο Αραφάτ, που εκείνη την ώρα

επιθεωρούσε ένα νοσοκομείο στη Χεβρώνα, ήταν πιο αρνητικός και από την υπουργό

Παιδείας. Η επανάληψη των συνομιλιών είχε συμφωνηθεί εδώ κι ένα μήνα, είπε.

«Άλλωστε δεν θα καταλήξει πουθενά». Έτρεμε, ολοφάνερα, μήπως κατηγορηθεί ότι

συνομιλεί με το Ισραήλ. Γνωρίζει ότι οι Ισλαμιστές της Χαμάς ­ που όλοι την

υποπτεύθηκαν για τον φόνο των 15 ανθρώπων και τον τραυματισμό 160 ­ αυξάνονται

και πληθύνονται. Όπως και ότι το Τζιχάντ βράζει μετά την πρόσφατη σύλληψη του

οπλαρχηγού του, Ρασάν Μαρντάουι, από τους Ισραηλινούς.

… τέλος δύο Παλαιστίνιων αστυνομικών που «ετοίμαζαν βομβιστική επίθεση» και

η διαλαλούμενη από τον ισραηλινό Τύπο εξάρθρωση παλαιστινιακής βιοτεχνίας

πυρομαχικών στην Ιερουσαλήμ δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο τη θέση του Αραφάτ,

πολιτική και διαπραγματευτική. Η ειρωνεία είναι ότι ο 68χρονος πρώην μηχανικός

και δημοσιογράφος του Καΐρου που έδωσε στους Παλαιστίνιους γη και φωνή, και

που τώρα καταγγέλλεται ως «πουλημένος» στη Σιών και μαλακός απέναντί της,

κατηγορείται συνάμα για σκληρότητα στην ίδια την Παλαιστίνη. Και ακόμη, για

σκανδαλα, για μίζες, για νεπωτισμό και για ίντριγκες.

… αληθεύει ­ και πόσο θα βαρύνουν στο μέλλον του Αραφάτ ­ θα το δείξει ο

χρόνος. Γεγονός είναι ότι κατά του ηρωικού «Αμπού Αμάρ» βάλλουν τώρα και

μετριοπαθείς διανοούμενοι, όχι μόνο οι αδιάλλακτοι τύπου Εντουάρντ Σαΐντ. Ο

κοινωνιολόγος Αζμί Μπισάρα είχε πει σε μια συνέντευξή του («Μοντ» 16/5) πως ο

Αραφάτ θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω κριτικής. Η λογοκρισία στα παλαιστινιακά

μέσα ενημέρωσης δίνει και παίρνει, λέει ο Μπισάρα. Ένα μόνο την ξεπερνά: «η

αυτολογοκρισία». Αλλά ο Μπισάρα ­ που είναι και ένας από τους 11 Παλαιστίνιους

βουλευτές στην Κνέσετ ­ θεωρεί το πρόβλημα της Παλαιστίνης πολύ βαθύτερο.

Ζήτημα κουλτούρας, ακόμη και ταυτότητας. «Η Παλαιστίνη έγινε αυτό που είναι,

όπως και ο Λίβανος ή η Ιορδανία, μόλις το 1918, με τη διάλυση του οθωμανικού

κράτους. Πριν από 70 χρόνια, αν ρωτούσες ένα Παλαιστίνιο, θα σου έλεγε πως

είναι Σύρος. Μετά ήρθε το 1948. Χάσαμε τη Χάιφα, τη Γιάφα, την Άκρα. Μας

έμειναν κάτι χωριά, και αναμνήσεις. Βαθύτερη και απ’ την πολιτική μας ήττα

ήταν η πολιτιστική. Τώρα πρέπει επιτέλους ν’ αρχίσουν να μιλούν και οι

διανοούμενοι. Στους πολιτικούς….».