Από όπου κι αν πιάσεις την ιστορία των τελευταίων 35 ετών, το μυαλό σου θα πατήσει σε βόθρους και η όσφρησή σου θα ενοχληθεί. Οσο κι αν προσπαθούν μέσω των συστρατευόμενων σε εκείνους δυνάμεων να επιρρίψουν ο ένας όλη την ευθύνη στον άλλον, συνένοχοι είναι στο έγκλημα και αυτό δεν αλλάζει! Τις σάρκες του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα μαζί τις ξέσκισαν. Σήμερα τσακώνονται για ό,τι απέμεινε στα κόκαλα, ουσία κατά πώς φαίνεται υπάρχει και στο κουφάρι. Εχει, αλήθεια, ιδιαίτερη σημασία ποιος το έβλαψε κάπως (ή αρκετά) περισσότερο; Η μήπως δεν έχει καμία η ενίσχυση του κλίματος που αρχικώς κλείνει το μάτι στη βία και εν συνεχεία το δικαιολογεί ως φυσικό επακόλουθο της αδικίας και ανομίας στο ποδόσφαιρο;

Δεν εισπράττουν όλοι με τον ίδιο τρόπο την προπαγάνδα. Υπάρχουν και τα αρρωστημένα μυαλά. Εκείνα που φαντάζονται παράγκες ακόμα και όταν ο αντίπαλος νικά στην Ευρώπη, διότι ο βομβαρδισμός της μισής αλήθειας τούς έχει πείσει ότι για τα αγωνιστικά και διοικητικά ατοπήματα της δικής τους ομάδας όλο το φταίξιμο πρέπει να φορτωθεί σε άλλους, σε τρίτους, σε ξένους. Είναι τα ίδια άτομα που αντικρίζουν κόκκινο και οπλίζουν φωτοβολίδες. Δημιουργήματα της νοσηρής αντιπαλότητας δύο παραγοντικών κατευθύνσεων που τάχα μου δεν ταυτίζονται, στην πορεία όμως συναινούν και συντελούν στον κατ’ εξακολούθηση βιασμό του ποδοσφαίρου.

Την επομένη του ντέρμπι που δεν διεξήχθη ποτέ, όχι απλώς ισχύει αλλά και επικρατεί το εδώ και δεκαετίες λαθεμένο αυτονόητο. Ο Παναθηναϊκός φωνάζει για «στήσιμο» και ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει για τη δικαίωσή του. Ουδείς εκ των δύο χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη διάθεση να αναγνώσει και να αναγνωρίσει το δικό του μερίδιο ευθύνης για το σημερινό κατάντημα του οικοδομήματος συνολικά. Οι συνένοχοι παριστάνουν τους αμέτοχους. Τους μάθαμε ως «αιωνίους», η στάση τους όμως απέναντι στο άθλημα είναι (δεκαετίες τώρα) ανειλικρινής, εκδικητική, κοινώς «απαταιώνια». Μαζί το σκότωσαν!

Συνδέθηκα με τον τηλεοπτικό δέκτη στις 19.20, δεν είχα ιδέα για όσα συνέβαιναν καθώς η εικόνα δεν πρόδιδε κάτι τέτοιο, ώσπου άκουσα ότι το ματς ίσως και να μη διεξαχθεί. Υστερα από πέντε λεπτά είχα στο χέρι μου ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και παρακολουθούσα μια ταινία με τον Ρικάρντο Νταρίν. Σκέφτηκα να ασχοληθώ από τις 21.30 και μετά, διασκεδάζοντας μέσω Ιντερνετ με τις (κατά το συμφέρον) ερμηνείες ένθεν κακείθεν. Με εκείνους που εξηγούσαν ότι επρόκειτο για ξέσπασμα επειδή ο κόσμος δεν αντέχει άλλο τη δράση της (χαρακτηρισθείσης ως) «εγκληματικής οργάνωσης» και τους άλλους που διασκέδαζαν με το δράμα του αντιπάλου. Είναι όλα τόσο φαιδρά, έστω για να σκεφτείς ότι θέλεις να ξαναδείς αυτό το ντέρμπι.