Ελεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης σε μια από τις διαλέξεις του για τους μύθους της παράδοσης: «Οι φυλές και οι λαοί που έχουν μείνει κλεισμένοι μέσα στην παράδοσή τους δεν βλέπουν καν την παράδοση σαν παράδοση: ζουν μέσα σε αυτήν και θεωρούν την παρούσα ζωή τους σαν συνέχεια ενός αμετάβλητου τρόπου ζωής. Και μπορούμε να το καταλάβουμε και λογικά: για να διερωτηθούμε για τη σχέση μας με την παράδοση πρέπει η σχέση αυτή να έχει γίνει περισσότερο ή λιγότερο προβληματική, πρέπει να έχει δημιουργηθεί μια απόσταση απ’ την παράδοση. Απόσταση δεν σημαίνει απεμπόληση ή λησμονιά».

Η αθλητική παράδοση της ΑΕΚ ως σωματείου με την ιδιαιτερότητα της καταγωγής του δεν είναι κάτι με το οποίο δικαιούται κανείς να παίξει ή να απαξιώσει. Το «ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη» δεν είναι απλώς ένα σύνθημα. Είναι η ίδια η ιστορία ενός λαού και φυσικά η παράδοση και οι μνήμες που κουβαλάει, από τη λαμπερή γενέτειρά της μέχρι τις φτωχογειτονιές της νέας πατρίδας με τα χαμόσπιτα και τις αλάνες.

Η φθίνουσα πορεία που κατέγραψε η ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα δεν καταργεί την παράδοση και το παρελθόν της. Οφειλε όμως να ανοίξει έναν ειλικρινή διάλογο με τους φίλους της για τους λόγους και κυρίως για τα πρόσωπα που κατέστησαν αυτή τη σχέση προβληματική, όπως λέει και ο Καστοριάδης.

Δυστυχώς, αντί γι’ αυτό, ένα από τα πρόσωπα που κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για το κακό εσχάτως είναι και ένα παιδί 18 ετών, το οποίο όταν η μπασκετική ΑΕΚ κατέκτησε το πιο πρόσφατο πρωτάθλημα δεν πήγαινε ούτε στο νηπιαγωγείο. Η ΑΕΚ ως σωματείο πέρασε από χίλια κύματα, από αφερέγγυες διοικήσεις και μοιραίες αποφάσεις προτού αρχίσει τα τελευταία δύο – τρία χρόνια να πατάει ξανά σε στέρεες βάσεις. Αυτό δεν είχε κόστος μόνο τη χρεοκοπία και τους υποβιβασμούς αλλά κυρίως τη δημοτικότητά της. Τα παιδιά της γενιάς του Δίπλαρου που μεγάλωσαν βλέποντας τον Ολυμπιακό να σαρώνει τα πάντα στο ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ, ακόμα και αν είχαν αεκτζίδικη φίλαθλη καταγωγή ήταν πολύ δύσκολο «να γίνουν ΑΕΚ», πόσω μάλλον να μελετήσουν την ένδοξη ιστορία της και να αντιληφθούν το μέγεθός της.

Παρ’ όλα αυτά, ούτε ο Νίκος στα 18 του πιθανότατα θα σκεφτόταν να κάνει σχέση με μια κοπέλα για να τη χρησιμοποιήσει ώστε να κερδίσει την πλούσια φίλη της. Ηταν λάθος του. Οι αεκτζήδες είναι περήφανοι και χωρίς να το καταλάβει ο μικρός, μέσα ίσως από την παιδική του αφέλεια και ειλικρίνεια, είπε κάτι απαγορευμένο για τον οπαδικό κόσμο που αντιλαμβάνεται την ομάδα ως βασίλειο. Το βέβαιο είναι ότι έστω και έτσι ο Δίπλαρος έμαθε τι σημαίνει επαγγελματικός αθλητισμός. Νίκο, καλώς ήλθες στον θαυμαστό κόσμο του οπαδισμού.