ελληνική παροιμία

– Πού είναι το τρένο που έβλεπαν τα άλλα τρένα να περνά;

– Στον σταθμό, σκουριάζει!

Απομεινάρι μιας ένδοξης εποποιίας ο Γιώργος Καραγκούνης, ενθύμιο των τελευταίων χρόνων του πλούτου και της ακμής, θυμίζει προτομή μουντζουρωμένη από την μπογιά του χρόνου και σκαμμένη από των βανδάλων τις πετριές. Εντεκα χρόνια αύριο – 4η Ιουλίου – από τη βραδιά που όλα τα θαύματα του Ιησού θάμπωσαν μπροστά σ’ εκείνο του Ρεχάγκελ. Τι παράδοξο: Γερμανός μας απογείωσε, Γερμανοί μας προσγειώνουν! Η Εθνική (αξιοπιστία, κυριαρχία, υπερηφάνεια, ενότητα, έπαρση) έχει αποκλειστεί (και) από τα ποδοσφαιρικά δρώμενα και ευαγγελίζεται πλέον ακόμα μιαν ανάσταση· πόσες πια; Χριστό, Μωυσή και Ρεχάγκελ η Ιστορία έβγαλε από έναν. Σαρρήδες, Ρανιέρηδες, Γκιρτζίκηδες, γεννιούνται καθημερινά και αυτοί μας αξίζουν· άλλωστε η φράση σοφή και αναντίρρητη: ο κάθε λαός έχει το ποδόσφαιρο που του αξίζει, ή κάπως έτσι.