Αναζήτηση
Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ημέρα που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός έχασε ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια του, τον πιλότο που πάντρεψε την αναζήτηση της αγωνιστικής τελειότητας με το διαρκές φλερτ με το μοιραίο, τον πιο γρήγορο, τον πιο μυστηριώδη, τον πιο μυθιστορηματικό – λόγω και του πρόωρου τέλους – πρωταγωνιστή του, τον Αϊρτον Σένα. Ηταν η 1η Μαΐου του 1994 όταν ο τότε 34χρονος βραζιλιάνος πιλότος της Formoula 1, θα έμπαινε για τελευταία φορά στο μονοθέσιό του, σε εκείνο το καταραμένο Σαββατοκύριακο στην Ιμολα της Ιταλίας.
Σε κάθε άκρη της Γης, από τη γενέτειρά του Βραζιλία ως και την Ιταλία, ο κόσμος τίμησε την επέτειο του θανάτου του σπουδαίου Σένα: Στη Βραζιλία μια ποδοσφαιρική ομάδα παράταχθηκε στο γήπεδο με κράνη οδήγησης, στην Ιταλία η πίστα της Ιμολα έγινε για μία ακόμη φορά τόπος προσκυνήματος για χιλιάδες επισκέπτες που ήθελαν να αφήσουν ένα λουλούδι, ή ένα δάκρυ για τον πιλότο που η ζωή του και το τέλος της εξακολουθούν να σαγηνεύουν τους φιλάθλους.
Στην Ιμολα έγινε την Τετάρτη επιμνημόσυνη δέηση, τόσο για τον Σένα, όσο και για τον αδικοχαμένο Αυστριακό Ρόναλντ Ράτσενμπεργκερ, που είχε σκοτωθεί μία ημέρα νωρίτερα στα δοκιμαστικά εκείνου του Γκραν Πρι…
Ηταν, είπαμε, ένα καταραμένο Σαββατοκύριακο. Και ήταν ο Σένα ίσως ο πιο υπέροχος και μαζί ο πιο καταραμένος όλων…
«Οι αγώνες, ο ανταγωνισμός είναι μέσα στο αίμα μου, είναι μέρος του εαυτού μου. Θα μπορούσα να το έκανα αυτό για όλη μου τη ζωή…» είχε πει κάποτε ενώ τραγική ειρωνεία αποτελεί η δήλωση λίγους μήνες πριν τον θάνατο του:
«Αν ποτέ έχω κάποιο ατύχημα που τελικά θα μου στοιχίσει τη ζωή μου, θα ήθελα να γίνει μια και έξω. Δεν θα ήθελα να περάσω ούτε στιγμή σε αναπηρικό καρότσι. Ούτε θέλω να καταλήξω σε κάποιο νοσοκομείο, υποφέροντας από κάποια τραύματα. Αν είναι να ζήσω, θέλω να ζήσω έντονα μια ζωή πλήρη».
Eτσι έμελλε να είναι και το τέλος του, απότομο, όταν το μονοθέσιo της Williams δεν έστριψε ποτέ στη μοιραία έβδομη στροφή (αυτή του Ταμπουρέλο) στην πίστα του Σαν Μαρίνο και ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής έπεσε με 217 χλμ./ω πάνω στις προστατευτικές μπάρες.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνων των ημερών ο πρόεδρος της Ferrari,Λούκα ντι Μοντετζέμολο, είχε τονίσει πως αν δεν συνέβαινε ποτέ εκείνο το ατύχημα ο θρυλικός οδηγός θα τελείωνε την καριέρα του στην ιταλική ομάδα.
«Μιλήσαμε για πολλή ώρα και μου ξεκαθάρισε ότι ήθελε να τελειώσει την καριέρα του στη Ferrari, έχοντας φτάσει κοντά στο να ενταχθεί σε μας λίγα χρόνια νωρίτερα» είπε αρχικά και συνέχισε:
«Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε ξανά σύντομα, προκειμένου να δούμε το πώς θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τις τότε υποχρεώσεις του. Είχαμε συμφωνήσει και οι δύο ότι η Ferrari θα ήταν το ιδανικό μέρος για να προωθήσει την καριέρα του» κατέληξε.
Ωστόσο ο Σένα ήταν κάτι πολύ ανώτερο από δαιδαλώδεις διαπραγματεύσεις με αυτοκινητοβιομήχανους, αντιπαραθέσεις εντός και εκτός πίστας με αντίπαλους οδηγούς ή ακόμα τίτλους και ρεκόρ – και όλα αυτά βέβαια αρκούν από μόνα τους να τον κατατάξουν στο πάνθεον των ηρώων του 20ου αιώνα.
Ο Σένα όμως αναδείχθηκε σε κάτι ανώτερο – και σε αυτό συνέβαλε βέβαια και το απότομο δραματικό τέλος αλλά κυρίως όπως ο ίδιος είχε χτίσει τη ζωή και την καριέρα του: Ενα ασταμάτητο φλερτ με την τελειότητα, μια αναζήτηση των εσωτερικών ορίων του, μια σταθερή διελκυστίνδα με τον θάνατο όπως περιγράφει στο εξαιρετικό βιβλίο «Senna: Το πνεύμα της ταχύτητας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Key Books ο βιογράφος του Βασίλης Τσακίρογλου.
«Από το 1994 και εξής, «Senna» δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά μια απώλεια, μια νοσταλγία και μια οδυνηρή έλλειψη προσωποποιημένη με τα χαρακτηριστικά του: το μελαγχολικό βλέμμα, το κίτρινο κράνος, τα φθαρμένα γάντια, η βραζιλιάνικη σημαία που ανεμίζει μέσα από το κόκπιτ, η κραυγή στον τερματισμό, ένα έπαθλο που υψώνεται με υπερπροσπάθεια στο βάθρο της νίκης» γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ο Βασ. Τσακίρογλου και συνεχίζει: «Ο Αϊρτον Σένα είναι ο άγγελος της νοσταλγίας, του βραζιλιάνικου «σαουντάτζι» (saudade). Το «Senna: Το Πνεύμα της Ταχύτητας» αποπειράται να αναλύσει τον ήρωα και το φαινομένο, ανατέμνοντας ταυτόχρονα την αδιανόητη απουσία του μεγαλύτερου αστέρα που ανέδειξε ποτέ η Φόρμουλα 1, μιας προσωπικότητας πολύ πιο σημαντικής από το ίδιο το σπορ».
«Συνηθίζω να λέω ότι ήταν ένας άγγελος, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, δηλαδή κάποιος που φέρνει ένα μήνυμα» αναφέρει σε ένα σημείο του βιβλίου ο Βασ. Τσακίρογλου, αναλύοντας τη ζωή και το τέλος ενός πραγματικού θρύλου με όρους σαφώς πιο ψυχαναλυτικούς και σύνθετους απ’ ό,τι συνηθίζεται στις βιογραφίες προσωπικοτήτων.
Η καριέρα του
Ο Αϊρτον Ντα Σίλβα Σένα γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1960 στο Σαο Πάολο της Βραζιλίας και οδήγησε για πρώτη φορά σε ηλικία 4 ετών, κάνοντας την παρθενική εμφάνισή του σε αγώνες σε ηλικία 13 ετών.
Κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στα 17, όταν κέρδισε το πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής. Το 1983 έκανε και το μεγάλο βήμα στην καριέρα του, όταν οι ιθύνοντες της Toleman τον εμπιστεύτηκαν και του έδωσαν την ευκαιρία να δείξει το ταλέντο του μέσω της Φόρμουλα 1.
Στο πρώτο του γκραν πρι πήρε την 9η θέση, ενώ έκλεισε τη χρονιά έχοντας καταφέρει να ανέβει στο βάθρο, τερματίζοντας δεύτερος στην πολύ απαιτητική πίστα του Μονακό.
Ακολούθησε η μεταγραφή στον Lotus. Το 1988 θα κάνει το μεγαλύτερο βήμα της καριέρας του, μετακομίζοντας στη McLaren-Honda και από την πρώτη σεζόν θα κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο, όπως και τους άλλους δύο λίγα χρόνια μετά. Μετά από έξι χρόνια άφησε την McLaren για λογαριασμό της Williams που θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός στην καριέρα του.
