Αναζήτηση
Εµεινε στην ιστορία όχι για τις επιτυχίες της στα γήπεδα, αλλά για το γεγονός ότι από τις τάξεις της ξεπήδησε ο «στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου Μίµης Δοµάζος. Ο λόγος για την Αµυνα Αµπελοκήπων.
«Το γήπεδο όπου έφαγα τα παιδικά µουχρόνια ήταν µια αλάνα απέναντι από τη θύρα 11 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Σήµερα, όταν περνάς από εκεί, βλέπεις ένα σχολείο» διηγείται στην «ΟΜΑ∆Α» ο Μίµης ∆οµάζος. Και συνεχίζει:
«Στην εποχή που ήµουν πιτσιρίκος το σχολείο που βλέπετε σήµερα δεν υπήρχε. Ηταν η αλάνα µας. Πήγαινα δηµοτικό στο Σεβαστοπούλειο, επίσηςεκεί κοντά στην περιοχή των Αµπελοκήπων και στη µία τοµεσηµέρι που σχολούσαµε µαζί µε την παρέα βρισκόµασταν στην αλάνα. Βάζαµε τις τσάντες µας για δοκάρια και του δίναµε να καταλάβει µέχρι να νυχτώσει». Ο ∆οµάζος µάς γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 1950. Η Ελλάδα µετράει τις πληγές της από τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο και τον Εµφύλιο. Η περιοχή των Αµπελοκήπων δεν έχει κανένα κοινό γνώρισµα µε τη σηµερινή, µε εξαίρεση το γήπεδο του Παναθηναϊκού και τις προσφυγικές πολυκατοικίες.
«∆εν το κρύβω, ήταν δύσκολα χρόνια. Βρισκόµαστε – λέειο ∆οµάζος – στη µεταπολεµική και µετεµφυλιακή περίοδο. Στην απέναντι πλευρά τηςΛεωφόρου Αλεξάνδρας τα προσφυγικά ήταν παλάτια για κάποιες οικογένειες. Αφού τα δικά µας σπίτια ήταν παράγκες. Η µόνη µας διέξοδοςήταν η µπάλα.
Μια µπάλα λαστιχένια, ίσως κάποια δερµάτινη µε κορδόνι δεµένη. Και αλίµονο αν σ’ έβρισκε το κορδόνι σε κάποιο ευπαθές σηµείο του σώµατος ή στο κεφάλι. Ο πόνος ήταν αφόρητος». Ο «στρατηγός», µε περίσσια νοσταλγία, περιγράφει την ιεροτελεστία κάθε Κυριακής: «Το πρωί της Κυριακής ήταν για όλη την παρέα σαν γιορτή. Το περιµέναµε πώς και πώς. Για να παίξουµε µε την άλλη γειτονιά ή τη συνοικία. Παίζαµε για παράδειγµα στις 10 το πρωί; Από τις 7 χτυπούσαµε το ντουβάρι της µεσοτοιχίας στα σπίτια – ποια σπίτια; για να λέµε την αλήθεια παράγκες ήταν, όπου µέναµε, για να ξυπνήσουµε τον φίλοµας, τον συµπαίκτη µας. Οπωςκάνουν και οι φυλακισµένοι. Τα ντέρµπι της εποχής µου µε την οµάδα µας εκεί στους Αµπελοκήπους όπου µεγάλωσα ήταν µε τα Τουρκοβούνια, οµάδες από του Ζωγράφου, του Γκύζη».
Στο ερώτηµα «τι ήτανγια σας και τους φίλους σας τοποδόσφαιρο στα παιδικάσας χρόνια» ο Μίµης ∆οµάζος απαντά µε αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Η µόνη µας διέξοδος. Τόσο από τη σκληρή καθηµερινότητα όσο και στην προσπάθειαγια ένα καλύτερο αύριο. ∆ενυπήρχε playstation, δεν υπήρχε τηλεόραση. Περιµέναµε πώς και πώς να παίξουµε µπάλα. Ηταν τέτοιο το πάθος µας που θυµάµαι πολλές φορές έβρεχε και έπαιρνα µια σκούπα από τη µάνα µου για να σκουπίσω τον δρόµο, ώστε να µην έχει νερά, προκειµένου το παιχνίδι να γίνει σωστά».
Η µετακίνηση του Μίµη ∆οµάζου από την Αµυνα στον Παναθηναϊκό το 1959 αποτέλεσε το ποδοσφαιρικό γεγονός εκείνης της χρονιάς. «Εγώ πήρα πριµ µια λεµονάδα και η οµάδα πήρε µια εµφάνιση. Τόσο κόστισε στον Παναθηναϊκό η απόκτησή µου» αναφέρει «στρατηγός». Οσο για τη νίκη και τη σκοπιµότητα µέσα στο παιχνίδι; Ο θρύλος του Παναθηναϊκού δεν το σκέφτεται πολύ όταν του λέµε ότι πολλοί θεωρούν πως ο νέος πρέπει να παίζει ποδόσφαιρο κατ’ αρχήν για τη χαρά του παιχνιδιού…
«Ασφαλώς» συµφωνεί κατ’ αρχάς. Και συνεχίζει: «Κανείς δεν µπορεί να πει όχι σε αυτό. Αλλά υπάρχει και ένα ακόµη ζητούµενο, που είναι η νίκη.Και αν θέλει κάποιοςνα γίνει σπουδαίος, δεν µπορεί παρά να έχει στο µυαλό του να κερδίζει. Αυτοί που θέλουν να κερδίζουν είναι καταδικασµένοι να φθάσουν ψηλά».
«ΠΑΛΑΤΙΑ»
Στην απέναντι πλευρά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τα προσφυγικά ήταν παλάτια για κάποιες οικογένειες. Αφού τα δικά µας σπίτια ήταν παράγκες.
Η µόνη µας διέξοδος ήταν η µπάλα
«Η οµάδα χάθηκε από τον χάρτη»
∆εν κατάφερεόµως να στεριώσει στοπρωτάθληµα της Ανατολικής Αττικής και πλέον ασχολείται µόνο µε τα τµήµατα υποδοµής.
«Από τη στιγµή που φεύγουν οι παράγοντες που αγαπούν την οµάδα και το άθληµα, από τη στιγµή που πλέον όλα κινούνται στη σφαίρα του επαγγελµατισµού και ακόµη και στη ∆’ Εθνική βλέπουµε παίκτες µε µισθό, είναι φυσικό και κάποιες οµάδες όπως η Αµυνα να χαθούν από τονχάρτη», λέειο Μίµης ∆οµάζος.
Ο… ψηλότερος κοντός του ελληνικού ποδοσφαίρου επιστρέφει στο παρελθόν, όταν τον ρωτάµε αν από την Αµυνα βγήκαν και άλλοι παίκτες, εκτός από τον ∆οµάζο.
«Βεβαίως.Ο Κρητικός, που έπαιξε στονΠαναθηναϊκό ήταν ένας πολύ καλός εξτρέµ. Ο Στασινόπουλος, οοποίος αγωνίστηκε σε ΑΕΚ και Απόλλωνα ήταν επίσης ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής.Οπως και ο Σταµατίου που µετά την Αµυνα συνέχισε την καριέρα του στον Εθνικό».
Η Αµυνα µπορεί να ήταν οµάδα των Αµπελοκήπων, όµως το γήπεδο όπου αγωνιζόταν δεν ήταν στην περιοχή της. Βλέπετε στους Αµπελοκήπους χωρούσε µόνο η Λεωφόρος και ο Παναθηναϊκός. «Πηγαίναµε πότε στου Ζωγράφου, πότε στο γήπεδο του Ηλυσιακού, πότε στον Χολαργό γιανα παίξουµε τις Κυριακές.Οπου υπήρχε ελεύθερο γήπεδο», θυµάται ο Μίµης ∆οµάζος.
Χωρίς αγάπη και θυσίες κανείς δεν πέτυχε
τα ΧΡΟΝΙΑ έχουν περάσει και ο Μίµης Δοµάζος ασχολείται τώρα µε το να µεταλαµπαδεύσει στα νέα παιδιά τη µαγική σχέση που ανέπτυξε για περισσότερα από 60 χρόνια µε τη στρογγυλή θεά.
Ο κατά πολλούς κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών δίνει τις συµβουλές του στους υποψήφιους Δοµάζους.
«Τα νέα παιδιά πρέπει να κάνουν θυσίες. Να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο όσο και την οικογένειά τους. Να τακτοποιήσουν τη ζωή τους έτσι ώστε να µπορούν να αφιερώνουν ώρες στο άθληµα», λέει ο Μίµης Δοµάζος και συνεχίζει:
«Το ποδόσφαιρο δεν είναι µόνο προπόνηση και αγώνας. Πρέπει και µόνος σου να προσπαθείς να βελτιωθείς.
Είτε σε θέµατα τεχνικής είτε σε θέµατα φυσικής κατάστασης.
Παράλληλα πρέπει να µάθεις να κάνεις µετρηµένη ζωή. Τα τσιγάρα, τα ποτά, τα ξενύχτια, οι γυναίκες αποτελούν τις Κασσάνδρες που κάθε νέος παίκτης καλείται να αντιµετωπίσει. Να αντιπαρατεθεί µαζί τους και να νικήσει». Υπάρχει άραγε ταλέντο σήµερα;
«Σίγουρα ναι.
Υπάρχουν παίκτες µε ταλέντο», λέει ο Δοµάζος, «το ζητούµενο όµως είναι πως δεν υπάρχει χρόνος λόγω σχολείων, φροντιστηρίων κ.λπ., ενώ για πολλά παιδιά δεν είναι πρώτη προτεραιότητα».
