ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Ζαβολιές, κοπάνες και ψάρεμα

* ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΕΙΝΑΙ το αστέρι του Ηρακλή. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της

Α’ εθνικής κατηγορίας. Όλες οι ελληνικές ομάδες θα τον ήθελαν στη σύνθεσή

τους. Αυτός όμως θα ήθελε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να ξαναπαίξει

ποδόσφαιρο στις αλάνες του χωριού του. Στη Δερύνεια. Εκεί όπου έκανε τα πρώτα

του ποδοσφαιρικά βήματα. Στο… σκληρό και δύσκολο πρωτάθλημα των μαχαλάδων.

Ο λόγος για τον Μιχάλη Κωνσταντίνου που νοσταλγεί τις ξέγνοιαστες μέρες της

παιδικής του ηλικίας. Τότε που το γκολ και η νίκη δεν έφερναν πριμ, αλλά…

καταξίωση στην παιδική κοινωνία του χωριού. Ο Μιχάλης τότε ήταν πεισματάρης.

«Ήθελε πάντα να κερδίζω. Θυμάμαι ότι τα παιχνίδια του πρωταθλήματος ανάμεσα

στις γειτονιές ήταν παιχνίδια ζωής και θανάτου. Όλη την εβδομάδα σκεφτόμασταν

τον επόμενο αγώνα. Προετοιμαζόμασταν ψυχολογικά συζητώντας τα ατού της

αντίπαλης ομάδας. Θυμάμαι ότι μια φορά παίζαμε με μια άλλη γειτονιά και ο

νικητής θα ανακηρυσσόταν κάτι σαν πρωταθλητής. Είχαμε συμφωνήσει ότι

πρωταθλήτρια ομάδα θα ήταν αυτή που θα συμπλήρωνε 20 νίκες. Εγώ ήμουν τότε

πολύ εγωιστής. Μάλωσα με όλη την ομάδα μου. Κάποιοι παίκτες έφυγαν, ενώ τρεις

από την ομάδα μου πήγαν στους αντιπάλους. Το γεγονός αυτό με εξόργισε. Εκείνη

τη μέρα είχε καταιγίδα. Πήγαμε στο γήπεδο όσοι είχαμε απομείνει και κερδίσαμε.

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη νίκη. Μόλις πήγα σπίτι, η μητέρα μου με

κατσάδιασε, γιατί ήμουν μέσα στις λάσπες από την κορυφή ως τα νύχια».

Στο Παραλίμνι

Στον δρόμο ο Μιχάλης πήρε τα πρώτα μαθήματα ποδοσφαίρου. Όταν έγινε 11 χρόνων

άρχισε να πηγαίνει για προπονήσεις στην ομάδα του Παραλιμνίου. «Μέχρι 14

χρόνων δεν πήγαινα συστηματικά. Μια ξεκινούσα και μια σταματούσα. Τις

συστηματικές προπονήσεις τις άρχισα όταν έφτασα σε ηλικία για να αγωνιστώ στο

παιδικό πρωτάθλημα. Πέρασα από πολλές θέσεις μέχρι να καταλήξω στην επίθεση».

Ο Κωνσταντίνου, εκτός από το ποδόσφαιρο, είχε ακόμα μια μεγάλη αγάπη: τις…

ζαβολιές. Όταν ήμασταν μικροί, κάναμε φοβερές πλάκες. Ήμασταν μεγάλη παρέα.

Κοντά στη Δερύνεια έχει εκπληκτική θάλασσα. Πηγαίναμε συχνά για ψάρεμα, ενώ

τον χειμώνα πηγαίναμε για κυνήγι. Ακόμα και τώρα, όταν πηγαίνω στην Κύπρο,

βρίσκω τους παλιούς μου φίλους και πηγαίνουμε για ψάρεμα. Εγώ δεν είμαι καλός

κι έτσι συνήθως μόνο παρακολουθώ. Μου αρέσει πολύ να γυρίζω στην Κύπρο.

Χαίρομαι να βλέπω τους παλιούς μου φίλους. Γι’ αυτούς είμαι ο Μιχάλης, όχι ο

ποδοσφαιριστής του Ηρακλή».

Ο Μιχάλης, εκτός από τα παιχνίδια της παιδικής του ηλικίας, νοσταλγεί και το

σχολείο. «Πέρασα πάρα πολύ καλά στο σχολείο. Αυτό έγινε γιατί δεν είχα ποτέ

άγχος. Στην πρώτη λυκείου ήμουν καλός μαθητής. Έβγαλα 17,5. Στη δευτέρα όμως

γνωρίστηκα καλύτερα με τους συμμαθητές μου και άρχισε… ο χαβαλές. Θυμάμαι

ότι κάναμε συχνά κοπάνες, ειδικά όταν άρχιζε να καλοκαιριάζει. Συχνά

νοικιάζαμε μηχανάκια και πηγαίναμε για μπάνιο. Όταν χρειαζόταν να διαβάσω όμως

το έκανα. Έτσι πέρασα και στα ΤΕΦΑΑ. Το αγαπημένο μου μάθημα κατέληξε να είναι

η ιστορία. Ενώ στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου, στην τρίτη λυκείου είχαμε έναν

εκπληκτικό καθηγητή που με έκανε να την αγαπήσω. Μας βοήθησε να εμβαθύνουμε

στην ιστορία. Να δούμε τα πραγματικά αίτια πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός».

Μεγάλο δίλημμα

Στα 18 του χρόνια ο Κωνσταντίνου βρέθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα.

«Έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω στην ποδοσφαιρική μου καριέρα: ή θα έμενα στο

Παραλίμνι ή θα ερχόμουν στον Ηρακλή ή σε κάποια άλλη ομάδα της Κύπρου. Η

αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν αγχωμένος. Έχω μια φιλοσοφία. Λέω πάντα: «Ότι

είναι να γίνει, θα γίνει». Αν είναι γραφτό μου να κάνω κάτι, θα το κάνω. Έτσι

αποφάσισα να έρθω στον Ηρακλή και δικαιώθηκα. Πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη

επιλογή. Αν έμενα στην Κύπρο, θα έκανα συμβόλαιο για επτά ή οκτώ χρόνια. Ίσως

να μην είχα ποτέ την ευκαιρία να έρθω στην Ελλάδα για να παίξω ποδόσφαιρο».

Έτσι ο Μιχάλης βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη την οποία λατρεύει, όπως

εξομολογείται ο ίδιος. «Είμαι τρελαμένος με τη Θεσσαλονίκη. Είναι από τις πιο

όμορφες πόλεις του κόσμου. Μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά παραμένει ανθρώπινη.

Μπορείς να βρεις τα πάντα. Συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα. Εγώ μένω στην

παλιά πόλη. Μέσα από τα κάστρα. Σε μια από τις ιστορικές περιοχές της. Οι

περίπατοι στα καλντερίμια της περιοχής μπορούν να σε ηρεμήσουν σε χρόνο

μηδέν».

Η ζωή του Μιχάλη στη Θεσσαλονίκη κυλά σε ρυθμούς ρελαντί. «Εκτός από την

προπόνηση που είναι στάνταρ, τις υπόλοιπες ώρες συνήθως τις περνώ με φίλους.

Πηγαίνω για φαγητό ή για να δω σινεμά». Όσον αφορά το φαγητό πάντως ο

επιθετικός του Ηρακλή νοσταλγεί τη μαγειρική της μητέρας του, της κυρίας

Παναγιώτας. «Η μητέρα μου μαγειρεύει εκπληκτικά. Την πρώτη χρονιά μού έστελνε

φαγητό από την Κύπρο με φίλους που έρχονταν στη Θεσσαλονίκη. Τώρα τρώω έξω. Το

φαγητό της μητέρας μου όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα. Αφού σκέφτομαι τι θα

γίνει αν θα παντρευτώ και δεν θα μαγειρεύει καλά η γυναίκα μου», λέει

αστειευόμενος ο Μιχάλης.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Εξαιτίας των αγώνων δεν πάω στη λειτουργία

Όταν περνάω από εκκλησία πάντα ανάβω ένα κερί

Είναι 21 χρόνων και το μέλλον μπροστά του ανοίγεται ιδιαίτερα ευοίωνο. Ο

στόχος του Μιχάλη είναι κάποτε να παίξει στην Ευρώπη. Πού στην Ευρώπη; Ο ίδιος

θα ήθελε να παίξει στην Αγγλία. «Μου αρέσει πολύ το αγγλικό ποδόσφαιρο και

πιστεύω ότι μου ταιριάζει περισσότερο», είπε ο επιθετικός του Ηρακλή και

συνέχισε: «Για να γίνει βέβαια αυτό, χρειάζεται πολλή δουλειά. Τίποτα δεν

γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Πρέπει κάθε πράγμα να γίνει στον καιρό του.

Πιστεύω ότι αν πηδήξεις φάσεις της ζωής του ή της εξέλιξής σου, είσαι ελλιπής.

Εγώ πιστεύω ότι ο λαός είναι σοφός, και ο λαός λέει: «Κάθε πράγμα στον καιρό

του και ο κολιός τον Αύγουστο»».

Ο Μιχάλης ακολουθεί το ένστικτό του σε κάθε του βήμα. Στήριγμά του είναι η

οικογένειά του, αλλά και ο Θεός, στον οποίο πιστεύει πάρα πολύ. «Μόλις

βρεθούμε στη δύσκολη στιγμή, όλοι επικαλούμαστε τη βοήθεια του Θεού. Δυστυχώς

τις Κυριακές λόγων των αγώνων δεν μπορώ να πάω το πρωί στη λειτουργία.

Όταν περνώ έξω από εκκλησίες όμως πάντα ανάβω ένα κεράκι. Το θέμα δεν είναι

τόσο να πηγαίνεις στην εκκλησία όσο να πιστεύεις και να προσπαθείς να ζήσεις

όσο το δυνατόν πιο πολύ σύμφωνα με τους κανόνες του χριστιανισμού».

Ο προπονητής μου

Στην ομάδα του Ηρακλή προπονητής είναι ο Άγγελος Αναστασιάδης, ο οποίος είναι

γνωστός για την πίστη του. Ο Μιχάλης έχει μόνο καλά λόγια να πει για τον

προπονητή του.

«Όταν τον έβλεπα στον πάγκο του ΠΑΟΚ, αναρωτιόμουν τι άνθρωπος ήταν και είναι

αλήθεια ότι δεν είχα και τόσο καλή άποψη. Μόλις τον γνώρισα άλλαξα κατά 180

μοίρες. Εκτός από προπονητής με πολλές γνώσεις στο ποδόσφαιρο, είναι και πολύ

καλός άνθρωπος. Αλλιώς βγαίνει στις συνεντεύξεις και αλλιώς είναι στα

αποδυτήρια. Είναι ένας προπονητής που βρίσκεται πάντα πλάι στους παίκτες του.

Προτιμά να τα έχει καλά με τους παίκτες του και να τους στηρίζει, παρά να τα

έχει καλά με τη διοίκηση, τους φιλάθλους και τους δημοσιογράφους. Ο δρόμος που

διάλεξε είναι ο δυσκολότερος. Παρά τα όσα προβλήματα αντιμετωπίζουμε όμως η

ομάδα πηγαίνει καλά, λόγω του Αναστασιάδη, και πιστεύω ότι μπορεί να πάει και

ακόμη καλύτερα».

Η ΚΥΠΡΟΣ

Τον Σολωμού τον ήξερα καλά

ΜΠΟΡΕΙ ο Μιχάλης εδώ και τρία χρόνια να βρίσκεται μακριά από την Κύπρο, το

μυαλό του όμως είναι πάντα εκεί. Το γεγονός που τον στεναχωρεί περισσότερο

είναι το ότι δεν είναι ελεύθερη. «Από το σπίτι μου βλέπω την Αμμόχωστο που

είναι εγκλωβισμένη. Η Πράσινη Γραμμή απέχει μόλις δύο χιλιόμετρα από το χωριό

μου. Ελπίζω ότι κάποια μέρα όλα αυτά τα μέρη θα ελευθερωθούν. Το θέμα είναι

ότι δεν φτάνει να ελπίζω εγώ. Υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα στην Κύπρο.

Οι Αμερικανοί έχουν συμφέροντα, όπως και όλες οι μεγάλες δυνάμεις. Αν δεν

έχουν τη βούληση να δώσουν λύση στο πρόβλημα, δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει

τίποτα. Εμείς όμως δεν θα πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε. Όταν ήμουν στην Κύπρο,

κάθε χρόνο πήγαινα στη διαδήλωση στην Πράσινη Γραμμή. Μόνο τότε που σκοτώθηκαν

οι Ισαάκ και Σολωμού δεν ήμουν. Βρισκόμασταν με την ομάδα σε προετοιμασία όταν

μάθαμε ότι γίνονταν επεισόδια. Είχαμε τρελαθεί. Καθόμασταν μέχρι αργά στην

τηλεόραση για να μάθουμε νέα. Μετά ακούσαμε ότι σκοτώθηκαν δύο Κύπριοι. Ήταν

ό,τι χειρότερο έχω νιώσει στη ζωή μου. Δεν ξέραμε τα ονόματά τους, αλλά

ήμασταν σίγουροι ότι τους γνωρίζαμε. Τον Σολωμού τον ήξερα καλά. Στεναχωρήθηκα

πάρα πολύ».