Το Σάββατο που μας πέρασε ο Σταύρος Θεοδωράκης βρέθηκε εις τας Σέρρας. Ανάμεσα στα άλλα είχε και προτάσεις για τον λόφο Καστά. Προς Θεού δεν έκανε καμιά πρόβλεψη για τον –κατά το κλισεδάκι –ένοικο του τάφου.

Εριξε όμως στο τραπέζι ιδέες για τουριστική αξιοποίηση. Βέβαια, λέει, για να φθάσουμε ώς εκεί «πρώτα πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμη της χώρας, να καλλιεργήσουμε τον μύθο και να τον συντηρήσουμε».

Σαν πρώτο βήμα λοιπόν στο «live your myth in Amphipolis» προτείνει να δημιουργηθεί μια επιτροπή υποδοχής ξένων ΜΜΕ ώστε οι δημοσιογράφοι του CNN ή του «National Geographic» να «ξεναγούνται» και να «διευκολύνονται» να προβάλλουν τον μύθο της Μακεδονίας σε όλον τον κόσμο.

«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν» –που λέει κι ο Καβάφης.

Θεός φυλάξοι!

Σε ό,τι αφορά τα περί ενοίκου τάφου αντιγράφω το σημείωμα του, πέραν όλων των άλλων, καθηγητή Γλωσσολογίας Γιώργου Μπαμπινιώτη:

«Επειδή λέγεται, γράφεται και ακούγεται κατά κόρον ο χαρακτηρισμός «ένοικος τού τάφου» στην Αμφίπολη και πιθανολογείται σωρεία «ενοίκων» τού έξοχου ταφικού αυτού μνημείου, ας σημειώσουμε –για να μη εντείνουμε το θρίλερ και από γλωσσικής πλευράς –ότι προκειμένου για τάφους δεν μιλούμε για «ένοικο τού τάφου»! Πάσης μορφής τάφος δεν «ενοικείται» από κάποιον. Ενοίκους έχει –ευτυχώς –μόνο ένα δωμάτιο, ένα σπίτι, μια πολυκατοικία, ένα ξενοδοχείο κ.λπ., δηλ. ζωντανούς που διαμένουν και ζουν μέσα. Με τους τάφους είναι, δυστυχώς, διαφορετικά τα πράγματα. Ο τάφος έχει νεκρό ή νεκρούς, έστω και μεγαλόσχημους («πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα…»), αλλά όχι ενοίκους. Ενας τάφος επίσης μπορεί να ανήκει σε κάποιον, όχι ως μακάβρια ιδιοκτησία, αλλά ως αναφορά στο όνομα τού ταφέντος, ως αναφορά σε κάποιον νεκρό, θαμμένο εκεί.

Επειδή (κατά τη γνωστή ρήση) όλοι θέλουμε να πάμε στον παράδεισο αλλά κανείς δεν βιάζεται, ας αποφεύγουμε την αναφορά σε «ενοίκους τάφου», έστω και τής Αμφιπόλεως… Θεός φυλάξοι!».

Τελευταία Νέα