Η χθεσινή πανελλαδική απεργία είχε μια ιδιαιτερότητα. Δεν προκηρύχθηκε από τριτοβάθμιες οργανώσεις, δηλαδή τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ. Είχε προαναγγελθεί με δόσεις εδώ και μέρες ενώ μια σειρά πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών έπαιρναν αποφάσεις μέρα τη μέρα και απλώς ανέμεναν να συγκλίνουν στην ημερομηνία.

Το όλο άθροισμα, τουλάχιστον το πλειοψηφικό των φορέων, πρόσκειται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Και ήταν πρόδηλη η προσπάθεια των δυνάμεων που ελέγχει το ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα να υπάρξει απεργία με αιχμή το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα προαπαιτούμενα, ακόμη και χωρίς τη ΓΣΕΕ. Η τελευταία, εξάλλου, αρκέστηκε σε υπόμνημα διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις και όχι σε κήρυξη απεργίας ως απάντηση στην κυβέρνηση. Κάτι που ο Περισσός είχε σχεδόν προβλέψει αφού μια σειρά στελεχών του εδώ και καιρό είχαν διερευνήσει τις προθέσεις της κορυφαίας τριτοβάθμιας οργάνωσης εργαζομένων και είχαν εισηγηθεί την απεργία από τα κάτω, που τελικώς είχαμε χθες.

Βεβαίως, χρειάζεται μια προσεκτική ανάγνωση της εν λόγω απεργίας, αλλά και του πλαισίου των δράσεων που το ΠΑΜΕ και ο Περισσός διαμόρφωσαν όλες αυτές τις ημέρες. Ενα πλαίσιο σκληρού ροκ που τα είχε όλα. Από ακτιβισμό εντός του υπουργείου Εργασίας και «τετ α τετ» με την Eφη Αχτσιόγλου, μέχρι συγκεντρώσεις σε Μέγαρο Μαξίμου, υπουργείο Οικονομικών και πανό στον Λευκό Πύργο.

Η απεργία όμως αποτέλεσε μια ποιοτική τομή στο ρεπερτόριο του ΠΑΜΕ, αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που μια σειρά σωματείων και ομοσπονδιών προχωρούν αυτοτελώς και μόνα στην κήρυξή της. Τώρα όμως είναι εντελώς διαφορετική η πολιτική συγκυρία. Και ο Περισσός δεν έχει πολλούς συμμάχους στον δρόμο, αφού η ΛΑΕ ακολουθεί τις δομές τις ΓΣΕΕ ενώ οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις και μέτωπα, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου κεντρική συνιστώσα είναι το ΝΑΡ, συμμετέχουν στον λεγόμενο Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Η παλιά κραταιά ΠΑΣΚΕ πάει πάντα με τη ΓΣΕΕ ενώ μια σειρά ανυπότακτα σωματεία, όπως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, δεν μπήκαν στον χορό των αντιδράσεων με αφορμή τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία.

Ετσι, το ΚΚΕ κινήθηκε με τις δυνάμεις του, με τη γραμμή πυρός του στο εργατικό μέτωπο και διαμόρφωσε όλες αυτές τις ημέρες ένα εντελώς ξεχωριστό κλίμα. Μια αντι-ΓΣΕΕ που βγήκε μπροστά και ξεδίπλωσε τη στρατηγική έντασης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και οργανωτικά θα εκφραστεί αυτό σε διάσπαση στο κομμάτι της ηγεσίας των τριτοβάθμιων οργανώσεων. Εξάλλου, εξαρχής, από το μακρινό 1999, ήταν φανερό πως η συγκρότηση του ΠΑΜΕ εντασσόταν σε μια λογική ταξικής συσπείρωσης σωματείων και οργανώσεων που μπορεί οργανωτικά να μη διαμορφώνει όρους νέας ΓΣΕΕ, αλλά στην πράξη την παρακάμπτει και ταυτόχρονα την εκθέτει ως «συμβιβασμένη».

Η απεργία της Παρασκευής επίσης υπήρξε η πρώτη απεργία με αίτημα την υπεράσπιση της… απεργίας και χωρίς να έχει τυπικά τη νομιμοποίηση αποφάσεων τριτοβάθμιων οργανώσεων –δηλαδή μια απόφαση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ετσι, το ΚΚΕ δεν αρκείται απλώς στην καταψήφιση του πολυνομοσχεδίου στις επιτροπές της Βουλής και τη Δευτέρα στην Ολομέλεια. Δοκιμάζει και προθερμαίνει τον κόσμο του στον απεργιακό στίβο και στη μάχη στους χώρους εργασίας. Μια υπόθεση πάντως εξαιρετικά δύσκολη και στο φόντο της υποεκπροσώπησης των εργαζομένων από τα σωματεία τους. Ενα φόντο ακόμη δυσκολότερο από κείνο του 2009, όταν το ΠΑΜΕ κινήθηκε πάλι μόνο του και πήγε σε απεργία με αποφάσεις τότε εννιά ομοσπονδιών και δεκαπέντε εργατικών κέντρων.

Για την ιστορία και παλαιότερα το ΠΑΜΕ είχε προχωρήσει ξανά σε απεργιακή κινητοποίηση μόνο του, αλλά τώρα η συγκυρία επιχρωματίζεται από μια κυβέρνηση που έχει αριστερή αναφορά. Κάτι που δημιουργεί έναν παραπάνω λόγο για το ΚΚΕ να επιλέξει σκληρούς τόνους και οξύτητα στις παρεμβάσεις του. Η απεργία δεν έκοψε τον ομφάλιο λώρο των δυνάμεων του ΚΚΕ στο οργανωτικό κομμάτι της ΓΣΕΕ. Βάθυνε όμως και άλλο το χάσμα. Και επισημοποίησε τη γραμμή εντός, εκτός και επί τα αυτά σε μια εποχή που το σύνολο του εργατικού κινήματος γνωρίζει νέες δυσκολίες και μέτωπα. Στον Περισσό θεωρούν ότι με τις τελευταίες κινήσεις, το ΚΚΕ κατάφερε να κυριαρχήσει στις διαμαρτυρίες.

Τελευταία Νέα