Η απάντηση στο ερώτημα «τι γυρεύει ο Αλέξης Τσίπρας στη Σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών το Σάββατο στο Παρίσι;», πρέπει να αναζητηθεί στις συζητήσεις που διεξήχθησαν πέρυσι τέτοια εποχή πίσω από τις κλειστές πόρτες στο κυβερνητικό μέγαρο Παλάτσο Κίτζι στη Ρώμη και στο Ελιζέ στο Παρίσι.

Εκεί, στο περιθώριο της αναζήτησης συμμαχιών εν μέσω διαπραγμάτευσης για το ελληνικό ζήτημα, ο Πρωθυπουργός βρήκε τον χρόνο να ανοίξει και ευρύτερα θέματα συζήτησης με τους συνομιλητές του. Ακόμη και ιδεολογικά. Αλλωστε, ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι και ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανήκουν στην πολιτική οικογένεια των Σοσιαλιστών. Και παρότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πέτυχε να αποσπάσει την επιθυμητή για τον ίδιο στήριξη των ελληνικών αιτημάτων, κατάφερε να αναπτύξει ισχυρούς προσωπικούς δεσμούς με τους δύο ηγέτες.

Αυτοί οι δεσμοί έφεραν και την πρόσκληση του Ολάντ για τη Σύνοδο του Σαββάτου, στην οποία θα συμμετέχουν μόνο κυβερνώντα σοσιαλιστικά κόμματα και Σοσιαλιστές αξιωματούχοι.

Οπως αφηγούνται πρόσωπα που έζησαν από κοντά εκείνες τις ημέρες, οι δύο ηγέτες αναγνώριζαν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους με τον έλληνα Πρωθυπουργό την ανάγκη να απεγκλωβιστεί η Ευρώπη από τις –γερμανικής προέλευσης –πολιτικές λιτότητας. Μάλιστα, δεν έκρυβαν τον έντονο προβληματισμό τους για τη γραμμή που κυριάρχησε τα τελευταία 20 χρόνια στα σοσιαλιστικά κόμματα, που είχε ως αποτέλεσμα τη σχεδόν πλήρη ταύτισή τους με τη Δεξιά. Και οι δύο φέρονται να επιθυμούσαν μια πολιτική στροφή προς τα αριστερά, η οποία θα συνδυαζόταν και με την απαλλαγή της Ευρώπης από τη γερμανική ηγεμονία. Αυτή η στροφή θα έπρεπε να συνοδεύεται από μια πολιτική συμμαχία με την Αριστερά. Τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΟΛΑΝΤ. Σύμφωνα με τους ίδιους αφηγητές, ο Φρανσουά Ολάντ εξομολογούνταν πως φιλοδοξούσε να είναι εκείνος που θα οδηγήσει την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία πίσω στις ρίζες της, ηγούμενος της συμμαχίας με την Αριστερά. Ο γάλλος πρόεδρος επιθυμούσε η συμμαχία αυτή να λειτουργήσει και ως αντίβαρο στην ολοένα αυξανόμενη άνοδο της Ακροδεξιάς στην Γαλλία και γενικώς στην Ευρώπη. Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα βρήκε έναν συνομιλητή με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο όνειρο, έστω και από τις διαφορετικές όχθες του ποταμού. Η Σύνοδος του Παρισιού προσφέρει μια ευκαιρία να επαναληφθεί μια συζήτηση όπως η περυσινή.

Παράλληλα, ο νεαρός έλληνας πολιτικός που μόλις είχε γίνει Πρωθυπουργός μιας χώρας που βρισκόταν –και με τους χειρισμούς του ίδιου –στο χείλος του γκρεμού, εκτιμούσε και αυτός πως η αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων στην Ευρώπη περνούσε μέσα από μια συμμαχία εκείνων που στρέφονταν κατά της λιτότητας. Εστω και αν την αποστρέφονταν στα λόγια. Στο μυαλό του Τσίπρα, αυτή η συμμαχία θα έπρεπε να αποτελείται από τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους, την Αριστερά, ακόμα και από τους Κομμουνιστές, όπου αυτοί είχαν δυνάμεις και διάθεση να συμπορευτούν με τους άσπονδους συντρόφους του.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ. Το όνειρο του Τσίπρα έλαβε σάρκα και οστά στην Πορτογαλία. Ο Σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα σχημάτισε κυβέρνηση με την ανοχή του Μπλόκο –αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ –και του ΚΚ Πορτογαλίας, κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της λιτότητας. Το πορτογαλικό πείραμα είχε τις ευλογίες του έλληνα Πρωθυπουργού, που ουσιαστικά βοήθησε να αρθούν οι όποιες αμφιβολίες υπήρχαν στα ηγετικά κλιμάκια του Μπλόκο για αυτή την προοπτική εξουσίας.

Ακόμα μία ευχάριστη εξέλιξη για τον Τσίπρα, η οποία ήρθε να προστεθεί στην προσπάθεια συνεννόησης ανάμεσα στην Αριστερά και στους Σοσιαλιστές, ήταν η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Ο άγγλος πολιτικός φέρεται να είπε στον Τσίπρα κατά την πρόσφατη συνάντησή τους πως στηρίζει πολλά στην κυβέρνησή του, έτσι ώστε να σπάσει το μπλόκο της λιτότητας στην Ευρώπη.

Ενημέρωση των συντρόφων

Το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές δεν περνάει απαρατήρητο από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Θέλοντας να δείξει στους συντρόφους του πως δεν δρα μονομερώς, ο Τσίπρας θα έχει την Παρασκευή, στο Παρίσι, ανεπίσημη συνάντηση με κορυφαίες προσωπικότητες του ΚΕΑ, ώστε να τους ενημερώσει για τη γραμμή με την οποία θα εμφανιστεί στη σύνοδο των Σοσιαλιστών.