Στην πολιτική, ο χρόνος είναι η απόλυτη μεταβλητή. Ακινητεί ή τρέχει με ξέφρενο ρυθμό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπήκε στη Βουλή το 2004. Εξελέγη δύο φορές πρώτος στη Β’ Αθηνών, αλλά κατά την πενταετία Καραμανλή δεν είδε κυβερνητικό χαρτοφυλάκιο ούτε με το κιάλι. Χρειάστηκε να περάσει την έρημο και να περιμένει εννέα χρόνια από τότε που βγήκε βουλευτής για να γίνει υπουργός τού –προαιώνιου εχθρού των Μητσοτάκηδων –Αντώνη Σαμαρά και μάλιστα με τη δεύτερη! Ποιος θα πίστευε όμως τον Ιούνιο του 2013, όταν ανέβαινε τα σκαλιά του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ότι σε δύο χρόνια ο Κυριάκος θα ήταν αρχηγός της ΝΔ;

Μπορεί να μην το πίστευε κανένας –αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πίστευε ο ίδιος στον εαυτό του και μάλιστα από το μακρινό 2004, κόντρα σε απογοητεύσεις και αλλαξοκαιριές. Η πίστη αυτή ήταν κρυμμένη μέσα στο πείσμα ενός χαρακτήρα που φαινόταν σε πολλούς μάλλον υποτονικός. Ιδίως για τα δεδομένα της πολιτικής που είναι γεμάτη από προσωπικότητες τύπου Α –άτομα με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση στις δυνατότητές τους, που κινούνται από τις φιλοδοξίες τους παραμερίζοντας τους άλλους στο διάβα τους. Μόνο που τέτοιο προφίλ στο μητσοτακαίικο δεν είχε ο Κυριάκος –αλλά η Ντόρα! Κάτι που δεν ήταν χωρίς συνέπειες για τις ενδο-οικογενειακές ισορροπίες που έχουν –διακριτικά –διαρραγεί εδώ και πολλά χρόνια. Τα εν οίκω μη εν δήμω, αλλά ένας Θεός ξέρει τι ειπώθηκε για την πρώην υπουργό Εξωτερικών στο ραντεβού του Κυριάκου με τον Αντώνη Σαμαρά το οποίο έγινε μερικές μέρες πριν από τον πρώτο γύρο. Απολύτως ανατρεπτικό –περισσότερο από την εκλογή Κυριάκου –ήταν, ομολογουμένως, το κάστινγκ των υποστηρικτών του. Δεν ήταν μόνο ο Μεσσήνιος της Κηφισιάς ή ο Αδωνις με τον Τζιτζικώστα στον δεύτερο γύρο. Αλλά εξαρχής και κάποιοι κρίσιμοι αφανείς παίκτες της νεότερης γενιάς του καραμανλισμού, που έδωσαν ρέστα στο παρασκήνιο «γιατί αυτός στη Ραφήνα μάς έχει πουλήσει μπιρπαρά στον Τσίπρα».

Την εποχή που ο Κυριάκος σπούδαζε μπίζνες στο Χάρβαρντ ήταν πολύ της μόδας στο κάμπους η «soft power» –η «ήπια χρήση ισχύος» κατά το δόγμα του πρύτανη του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών Τζο Νάι. Είναι ένα στυλ που εκφράζει το μοντέλο Κυριάκου. Μπορεί ο νεότερος Μητσοτάκης να μη βρήκε στασίδι στη διακυβέρνηση Καραμανλή αλλά δεν διαφοροποιήθηκε ποτέ ηχηρά, ενώ δούλεψε για την Ντόρα το πικρό 2009 έστω κι αν της χρέωνε τον αποκλεισμό του από την κυβέρνηση μετά το 2007. Αυτό όμως δεν τον κάνει παθητικό. Τον Φεβρουάριο του 2015 δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεν δίστασε ούτε ένα λεπτό να διεκδικήσει την ηγεσία τις πρώτες ημέρες μετά την ήττα της ΝΔ την 20ή Σεπτεμβρίου. Δεν είχε μαζί του ούτε έναν βουλευτή και, κατ’ ιδίαν, η υποψηφιότητά του αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από τα σεραφείμ και τα χερουβείμ του διαχρονικού καραμανλισμού. Πίνοντας τον καφέ του στην Αίγλη ένας εξ αυτών, αφού έπλεξε το εγκώμιο του Τσίπρα, έλεγε για τον Κυριάκο: «Ο άνθρωπος αυτός είναι εντελώς ακατάλληλος για αρχηγός…».

Λάθος εκτίμηση: μαθητής της αμερικανικής σχολής του πολιτεύεσθαι –τα λεγόμενα «grass roots politics» –ο Κυριάκος ήταν φτιαγμένος για την εκλογή αρχηγού από τη βάση. Η Αμερική είναι η μητέρα των τηλεφωνικών κέντρων, της επικοινωνίας μέσω facebook ή άλλων κοινωνικών δικτύων και της επιστράτευσης εθελοντών. Ηταν αυτοί που από το στρατηγείο της Χαλκοκονδύλη έπαιρναν τηλέφωνο έναν έναν τους εγγεγραμμένους στους καταλόγους της εκλογής τον πρώτο γύρο, ενώ για λογαριασμό του Βαγγέλα αλώνιζαν οι Βρούτσηδες και οι βουλευτές γενικώς. Στην πολιτική πρέπει να ξέρεις από μέτρημα και οργάνωση. Η κατ’ ιδίαν πεποίθηση του Κυριάκου ότι θα είναι δεύτερος την πρώτη Κυριακή και πρώτος χθες έφθανε στα όρια της ήπιας ύβρεως.

Πείσμων, αν και όχι με φανερό τρόπο, ο Κυριάκος δεν κλονίστηκε ποτέ –με εξαίρεση το καλοκαίρι του 2008 όταν θεώρησε, όχι άδικα, ότι ο ίδιος και οι δικοί του έγιναν μιντιακό αλεξικέραυνο στην υπόθεση της Siemens για να τραβηχτεί η προσοχή από άλλα πρόσωπα. Κάτι που τον ενόχλησε –αλλά τελικά το ξεπέρασε. Εκ των υστέρων, μπορεί κανείς να πει ότι τα κρίσιμα χρόνια για εκείνον ήταν την περίοδο 2006-2009 –όταν, εκτός των άλλων, είχε απομακρυνθεί από τη γυναίκα του Μαρέβα, αν και ποτέ από τα παιδιά του. Το ζευγάρι ξαναβρέθηκε αργότερα, αλλά εκείνη η περίοδος τον σφυρηλάτησε και απέδειξε τις αντοχές του. Είναι μάλλον το βασικό στοιχείο που πήρε από τον πατέρα του –ίσως μαζί με μια φλεγματική ψυχραιμία. Η εκλογή στην αρχηγία ήταν στοίχημα που ο Κυριάκος έπαιξε μόνος του, αλλά και προσωπική δικαίωση για κάποιον που πολλοί στο κόμμα του αναρωτήθηκαν πολλές φορές «τι θέλει στην πολιτική αφού η θέση είναι πιασμένη από την Ντόρα και θα μπορούσε να κάνει μια χαρά καριέρα στον χρηματοπιστωτικό κλάδο».

Ο επίλογος γράφτηκε χθες από την Μπακογιάννη στο facebook. Οπως δεν έκρυψε ποτέ τις πολιτικές απόψεις του, που κυμαίνονται μεταξύ νεο-φιλελευθερισμού και εκσυγχρονισμού, ο Κυριάκος δεν αρνήθηκε ποτέ τις απώτερες φιλοδοξίες του, χωρίς όμως να γίνει έρμαιό τους. Πάντως, η πραγματική του σταδιοδρομία στην πολιτική μόλις αρχίζει.

Τελευταία Νέα