Αναζήτηση
Στο Βερολίνο πήρε μαζί του τον Γιάννη Μηλιό. Στο Λονδίνο και τις Βρυξέλλες τον Νίκο Παππά. Στη Βραζιλία και την Αργεντινή τον Κώστα Ησυχο. Στο Τέξας τον Γιώργο Σταθάκη. Και στη Μόσχα τον Νίκο Κοτζιά, πρώην συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου –και κάποτε επονομαζόμενο «Σουσλόφ» του ΚΚΕ.
Οι επιλογές του Αλέξη Τσίπρα σε ό,τι αφορά τις διεθνείς επαφές έχουν τη δική τους σημασία. Στον τομέα αυτό, μάλιστα, λέγεται ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο τελευταίος, τόσο στη θητεία του ως πρωθυπουργός αλλά πολύ περισσότερο ως υπουργός Εξωτερικών, είχε τη συνήθεια αντί να παίρνει μαζί του τους φακέλους να απολαμβάνει το προνόμιο της απευθείας επαφής με τους συγγραφείς των φακέλων: τους συμβούλους και συνεργάτες του.
Αν υπάρχει ένας τομέας στον ΣΥΡΙΖΑ όπου η ανάγκη δημιουργίας μιας ομάδας από κομματικά στελέχη και πρόσωπα της αγοράς ή του επιστημονικού κόσμου είναι ολοφάνερη, αυτός είναι ο τομέας της εξωτερικής πολιτικής. Στο κόμμα του 4% ήταν αρκετοί ο Πάνος Τριγάζης και ο Στέλιος Παππάς, παλιά στελέχη του Συνασπισμού. Ενώ σε τομείς όπως τα εργασιακά, η υγεία και η παιδεία υπάρχει πλεόνασμα πεπειραμένων στελεχών, στα θέματα εξωτερικής πολιτικής συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Μια πρώτη γεύση του προβλήματος δόθηκε στην Κουμουνδούρου όταν δύο χρόνια πριν αναζήτησαν διπλωμάτη για να στελεχώσει τη θέση του διπλωματικού συμβούλου του κ. Τσίπρα. Τότε διαπιστώθηκε πως το είδος «αριστερός και ριζοσπάστης» διπλωμάτης μάλλον είναι πιο σπάνιο και από τις τίγρεις του Αμούρ… Η λύση του Γιώργου Αϋφαντή που επελέγη τότε, «περπάτησε» με δυσκολίες και φαίνεται πως εξάντλησε τη δυναμική της μετά και την «άστοχη» –κατά τα στελέχη του κόμματος –επιλογή της Σαμπιχά Σουλεϊμάν.
Δύο είναι τα νέα πρόσωπα που ανατέλλουν στον ορίζοντα της Κουμουνδούρου σε ό,τι αφορά τα εξωτερικά θέματα. Το ένα είναι ο έμπειρος και προερχόμενος από το ΚΚΕ Νίκος Κοτζιάς. Και το άλλο, το οποίο δεν έχει ρόλο ούτε καμία σχέση αλλά απλά χαίρει της εκτίμησης προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα, είναι ο σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης. Με τον τελευταίο συναντήθηκε και στις αρχές της άνοιξης, στο γραφείο του στη Βουλή.
Η παρουσία του πρώτου στην επίσημη αποστολή του κόμματος στη Μόσχα δημιούργησε μεικτά συναισθήματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. «Οχι, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τον Κοτζιά» λέει επιτελικό στέλεχος της πλειοψηφίας. «Αλλωστε πήγε, όπως φαίνεται, στη Μόσχα για μια ad hoc αποστολή. Απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν έχει γίνει μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ούτε έχει κάποια άλλη σχέση με το κόμμα. Ναι, βέβαια, μέσω της κίνησης Πράττω έχει υπογράψει τη στήριξη της υποψηφιότητας Τσίπρα για τη θέση του Μπαρόζο, ενώ μας στηρίζει και στις εκλογές».
Η ΚΙΝΗΣΗ «ΠΡΑΤΤΩ». Πράγματι. Οπως έκανε γνωστό η κίνηση ιδεών και δράσης Πράττω του κ. Κοτζιά –μια «αυτοτελής πατριωτική αριστερή δύναμη» που παραμένει πιστή στη δημιουργία ενός «πατριωτικού και δημοκρατικού μετώπου» -, «τίποτε το καλό δεν μπορεί να γίνει σήμερα στη χώρα χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και τίποτε αποτελεσματικό, σταθερό, μακρόχρονο δεν μπορεί να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ένα τέτοιο μέτωπο».
Η γραμμή τής κίνησης Πράττω για τις αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές έχει το δικό της ενδιαφέρον. Υποστηρίζει «κριτικά» το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Δίνει ψήφο στη Ρένα Δούρου στην περιφέρεια και στον ναύαρχο εν αποστρατεία Τάκη Χατζηπέρο, υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη. Ο κ. Χατζηπέρος είναι μέλος του ΔΣ της Πράττω.
Η κίνηση δίνει ψήφο σε όλα τα σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ για τις περιφέρειες με μια εξαίρεση: στην Κεντρική Μακεδονία η γραμμή είναι για τον Μάρκο Μπόλαρη και όχι για την επίσημη υποψήφια Δ. Χαραλαμπίδου. Διαφοροποιήσεις τής Πράττω συνεχίζονται και σε άλλες (όχι πολλές) περιπτώσεις. Στον Δήμο Νέας Ιωνίας π.χ. στηρίζει τον Γιώργο Τσοπανίδη και όχι τον Ηρακλή Γκότση.
Το αρχηγικό μοντέλο φέρνει γκρίνια
Η υπόγεια γκρίνια του ΣΥΡΙΖΑ για τον Νίκο Κοτζιά δεν αφορά τόσο το πρόσωπο αλλά το μοντέλο διακυβέρνησης της ηγεσίας. Για μία ακόμα φορά έγινε σε όλους αντιληπτό πως για κρίσιμες επιλογές η ηγεσία «δεν δίνει λόγο σε κανέναν». Και το μοντέλο του δημοκρατικού ανοιχτού κόμματος μάλλον όσο πλησιάζει προς την εξουσία μεταβάλλεται σε ένα κλασικό αρχηγοκεντρικό.
