Η «τριγωνοποίηση» –όπως είχε αποδώσει στα ελληνικά ο Γιάννης Λούλης τον αγγλοαμερικανικό όρο «triangulation» –ήταν το άλας της πολιτικής τα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Την εισήγαγε ο Μπιλ Κλίντον και τον ακολούθησε ο Τόνι Μπλερ.

Τριγωνοποιείς πολιτικά όταν διαχωρίζεις τον αντίπαλό σου από την ατζέντα του ώστε να δημιουργείται ένα τρίγωνο. Στο ένα σημείο είσαι εσύ, στο απέναντι ο αντίπαλος και στην κορυφή –ή, τέλος πάντων, στη μέση –η ατζέντα του. Από την ατζέντα αυτήν παίρνεις όσο περισσότερα στοιχεία μπορείς. Για παράδειγμα, οι Δημοκρατικοί του Κλίντον πήραν από τους Ρεπουμπλικανούς κρίσιμα στοιχεία της οικονομίας της αγοράς. Το ίδιο έκανε και ο Μπλερ με τους Συντηρητικούς, μόνο που αυτός υπεξαίρεσε από την ατζέντα των Τόρις και την πολιτική του νόμου και της τάξης που ήταν έως τότε μονοπώλιο της Δεξιάς.

Παίρνοντας κομμάτι από την ατζέντα του αντιπάλου σου του αποσπάς κρίσιμο μέρος του πολιτικού του ενεργητικού, καθώς βεβαίως και ψηφοφόρους. Ετσι χτίστηκε η οκταετία των Δημοκρατικών στην Αμερική και το υπερδεκαετές imperium των Νέων Εργατικών στη Βρετανία, οι οποίοι κέρδισαν τρεις εκλογές σερί.

Παρόμοια τακτική ακολουθεί μετά τις εκλογές και ο Αλέξης Τσίπρας. Προσέξτε: ο ΣΥΡΙΖΑ πολώνεται όσο δεν πάει με την κυβέρνηση –ιδίως με τη ΝΔ. Για «Στρατόπεδον Σ/χου Αντ. Σαμαρά» κάνει λόγο στο ακραίο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Αυγή». Στην ίδια φάση όμως ο Τσίπρας επιχειρεί επίθεση φιλίας προς ένα σώμα παραδοσιακά προσκείμενο στη συντηρητική παράταξη, τους βιομηχάνους. Επιχειρεί λοιπόν να προσεταιρισθεί τους παράγοντες της αγοράς ή, εν πάση περιπτώσει, να δείξει στην κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κατ’ ανάγκην αντίπαλός τους. Αρα μπορεί να συνυπάρξει μαζί τους εφόσον γίνει κυβέρνηση.

Δεν είναι κάτι εντελώς καινούργιο. Στην πραγματικότητα, ο Τσίπρας παίζει το χαρτί αυτό εδώ και καιρό –από τότε που επισκέφθηκε τον γερμανό υπουργό Οικονομικών και ιέρακα της λιτότητας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το μήνυμα είναι ότι το Βερολίνο δεν συνομιλεί μόνο με τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο ιδιαιτερότητες:

Ιδιαιτερότητα πρώτη: Στοιχείο τριγωνοποίησης δεν είναι η ατζέντα του αντιπάλου, αλλά πρόσωπα ή δυνάμεις που συνδέονται μαζί του. Πρόκειται λοιπόν για μια «σοφτ», ήπια, τριγωνοποίηση που έγκειται στο «δείξε μου τους φίλους σου…».

Ιδιαιτερότητα δεύτερη: Ο Τσίπρας προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες με το παραδοσιακό εσωκομματικό του ακροατήριο που κλωτσάει όταν βλέπει κολλητιλίκια όπως αυτά με τον ΣΕΒ. Γι’ αυτό υποτίθεται ότι ο Αλέξης τούς βλέπει, αλλά τους «τα χώνει» κιόλας.

Η τριγωνοποίηση λοιπόν α λα ΣΥΡΙΖΑ είναι διφυής: κλείσιμο ματιού και παιχνίδι με τα σύμβολα ως προς το σκέλος της συνάντησης με παραδοσιακά όχι φιλικές προς την Αριστερά δυνάμεις· επιμονή σε μια σχετικά επιθετική ρητορική ώστε να φανεί ότι δεν συμβιβάζεσαι. Διπλό μήνυμα για διπλό ακροατήριο: αυτό που έχεις και αυτό που θέλεις να αποκτήσεις.

Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τριγωνοποιεί, μπορεί όμως και να αναπτύσσει διπολική διαταραχή και να εξελίσσεται σε διχασμένη προσωπικότητα. Μάλιστα, το ιατρικό δελτίο των ημερών δεν έχει μόνο τη διπλή μαστεκτομή της Αντζελίνα Ζολί, αλλά και τον εγκλεισμό σε ψυχιατρική κλινική για διπολική διαταραχή της Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς.

Τελευταία Νέα