Αναζήτηση
«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1945 στη Νότια Γαλλία από γερμανούς γονείς εβραϊκής καταγωγής. Εάν τους έλεγα τότε, έναν χρόνο μετά την Απόβαση στη Νορμανδία, ότι σε πενήντα χρόνια δεν θα υπήρχαν σύνορα ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία και ότι δεν θα υπήρχε περίπτωση πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες, θα έμεναν έκπληκτοι με τη διορατικότητά μου. Παράλληλα, όμως, θα με θεωρούσαν εντελώς ανόητο».
Χειμαρρώδης όταν πήρε τον λόγο, εκρηκτικός όταν εξέφραζε τη διαφωνία του, ο Ντανιέλ Κον – Μπετίντ συγκράτησε πολλές φορές την επιθυμία του να διακόψει κάποιον από τους συνομιλητές του. Μια έκφραση έκπληξης και αποδοκιμασίας απλώθηκε στο πρόσωπό του όταν ο ευρωσκεπτικιστής Νάιγκελ Φάρατζ επικαλέστηκε τη Γιουγκοσλαβία για να αποδείξει ότι η κατάργηση των συνόρων και η υποχρεωτική συνύπαρξη των λαών δεν οδηγεί πάντα στην ειρήνη, αλλά μπορεί να φέρει και πόλεμο. Για τον συμπρόεδρο των ευρωπαίων Πρασίνων, η Ευρώπη έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους.
Ο ένας δρόμος είναι η επιστροφή στα εθνικά κράτη, ιδέα που φαίνεται να γοητεύει όλο και περισσότερο τους βρετανούς Συντηρητικούς. Ο άλλος είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. «Ας σταματήσουμε αυτή τη συζήτηση, ποιος έχει δίκιο και άδικο, ποια πρόταση είναι σωστή και ποια λάθος. Ας μιλήσουμε για ρίσκα. Η δική μου πρόταση έχει ασφαλώς ένα ρίσκο, αλλά και η επιστροφή στην εθνική Ευρώπη ενέχει κινδύνους. Ας σταθμίσουμε τους δύο κινδύνους κι ας κάνουμε τις επιλογές μας» τόνισε.
Ο Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ υπενθύμισε το αυτονόητο: καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο όπου αναδύονται νέες οικονομικές δυνάμεις. Την απάντηση στον διεθνή ανταγωνισμό μπορεί να την δώσει μόνο μια Ευρώπη ενωμένη, μια Ευρώπη που θα διεκδικήσει τη θέση της σαν ένα ενιαίο έθνος. Αλλά και μόνο μια Ευρώπη που θα λειτουργήσει σε ένα νέο πλαίσιο κανόνων. Οι εξαγωγές της Γερμανίας, σημείωσε ο ηγέτης των Πρασίνων, είναι το χρέος των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης. Τα διαφορετικά φορολογικά συστήματα δημιουργούν συνθήκες στρεβλού ανταγωνισμού, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ένωση χωρίς δημοσιονομική και τραπεζική ένωση.
Πρέπει, λοιπόν, να μεταφέρονται πόροι από τα πλούσια στα φτωχά κράτη; Ο Ντανιέλ Κον – Μπεντίτ ανασύρει από την ιστορία δυο παραδείγματα. Το ένα είναι η επανένωση της Γερμανίας. Το άλλο μάς το προσφέρει η μεταπολεμική Γαλλία, όταν όλος ο πλούτος είχε συγκεντρωθεί στην περιοχή του Παρισιού. Από αυτήν την άποψη, η Ευρώπη του μέλλοντος είναι μια Ευρώπη αναδιανομής του πλούτου.
