«ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ
ΜΟΝΑΧΟΙ ΜΕ ΤΗ
ΓΛΩΣΣΑ, ΟΠΩΣ
ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ.
/ ΔΕΜΕΝΟΙ ΣΤΟ
ΚΟΥΒΑΡΙ ΜΑΣ,/
ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ,
ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ/
ΝΑ ΚΑΤΟΝΟΜΑΣΟΥΝ
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ./
ΤΙ ΕΚΑΝΕ
ΟΛΟΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ
ΧΡΟΝΟ;/ ΠΡΟΒΑΛΕ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
ΑΦΟΜΟΙΩΣΕ
ΓΙΑ ΜΑΣ…»
Γενέτειρα: Φιρτ της Βαυαρίας (1946). Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Τελειώνει το γυμνάσιο στο Lycee de Carthage στην Τύνιδα και παίρνει το baccalau reat στο Μπορντό. Σπουδάζει Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, του Λονδίνου και του Παρισιού. Σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών διορίζεται πολιτιστικός ακόλουθος στη Νέα Υόρκη. Γνωρίζει εκεί καλλιτέχνες και ποιητές που έμελλε να επιδράσουν καθοριστικά στο έργο του, όπως τον Τζον Άσμπερι, τον οποίον και μεταφράζει πρώτος στα γερμανικά. Ακολουθούν διπλωματικοί διορισμοί στην Κωνσταντινούπολη, στην Πράγα και στη Λευκωσία. Από το 1986 ώς το 2001 ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Γκαίτε διεθνώς. Σήμερα είναι διευθυντής του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Στα ίχνη του Καβάφη: Η σχέση του κοσμοπολίτη Σαρτόριους με τον Αλεξανδρινό ποιητή είναι στενή και αποτυπώνεται σε πολλά του ποιήματα αλλά κυρίως στην εντυπωσιακή ποιητική του σύνθεση Αλεξάνδρεια: ένας κύκλος , που κυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1992. Όπως σημειώνει ο Έλληνας μεταφραστής του Σαρτόριους, Σπύρος Μοσκόβου, «η Αλεξάνδρεια είναι μια ποιητική προσπάθεια να βρεθούν τα ίχνη του Καβάφη και τα υπολείμματα της δικής του Αλεξάνδρειας. Ο Σαρτόριους επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια για μια εβδομάδα τον Φεβρουάριο του 1986, όταν εργαζόταν στην Κύπρο. Τα πρώτα ποιήματα του κύκλου γράφτηκαν αμέσως μετά από εκείνο το ταξίδι». Εκτός όμως από ένα συγκινητικό homage στον Καβάφη, η Αλεξάνδρεια αποτελεί και μια νοσταλγική επιστροφή του Σαρτόριους στην παιδική ηλικία όταν, όπως ο ίδιος γράφει, «οι αραβικές ακτές της Μεσογείου, τα παζάρια της Τύνιδας, τα αρχαία μνημεία της Καρχηδόνας, οι ρωμαϊκές αγορές της Ντούγκα και της Σμπέιτλα, το εκτυφλωτικό φως του Σίντι Μπου Σάιντ, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και το βλέμμα μου πάνω στα πράγματα. Έγινα ένας δύσπιστος ηδονιστής που, γνωρίζοντας ότι όλοι οι μύθοι, όλα τα πάθη ξεθωριάζουν, παλινδρομεί ανάμεσα σε μια ποίηση στοχαστική και μια vita activa».

Βιβλιογραφία: Αλεξάνδρεια και άλλα ποιήματα (μτφ. Σπύρος Μοσκόβου, εκδ. Νεφέλη, 2007), Αλεξάνδρεια: ένας κύκλος (μτφ. Νίκη Μαραγκού, εκδ. Το Ροδακιό, 1999).

Στίχοι: « Όταν ήρθαμε με το βαλιτσάκι,/ διηγείται η Ρίτα Σεγκοπούλου , έβαλε τα κλάματα. / Πήρε το μπλοκ κι έγραψε: “Αγόρασα/ αυτή τη βαλίτσα πριν από 30 χρόνια, στα βιαστικά ,/ ήθελα να πάω στο Κάιρο να διασκεδάσω. Τότε/ ήμουν νέος και ωραίος, δεν ήμουν δυσειδής”./ Έβαλε μέσα την παλιά του ρόμπα,/ εκείνη με τα κόκκινα κορδονέτα, και τα άδετα φύλλα/ με την ποιητική συλλογή./ Δεν ήθελε να δει τον πατριάρχη,/ όταν εκείνος ήρθε απρόσμενος στο νοσοκομείο,/ τελικά όμως τον δέχθηκε και έλαβε/ τη Θεία Μετάληψη, αυτό δεν έχει γραφεί/ . Δεν ήταν αρκετά υλιστής ο Αλεξανδρινός/ κι είχε μια δόση φόβου ενώπιον του αγνώστου./Δεν ανακάλυψα τον τάφο του ».

Τελευταία Νέα