Η παραμυθία της απληστίας

Η σχέση μου με την παιδική λογοτεχνία περιορίζεται ως επί το πλείστον στα παιδικά/εφηβικά μου αναγνώσματα. Οταν όμως λαμβάνω με το ταχυδρομείο το εντυπωσιακά εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο με τον ηχηρό τίτλο «Ο Βόρακας, ο Κόρακας και η Σονάτα της Φανής» και από περιέργεια αρχίζω να το φυλλομετρώ, εκπλήσσομαι ευχάριστα από τη δεξιότητα και τη λογοτεχνική δεινότητα με την οποία η γνωστή από τα μεσαιωνικά παραμύθια της Γεωργία Γαλανοπούλου («Μπέογουλφ», «Πριγκίπισσα Μπέρτα», «Η Μαγική Κάπα του Αλμπεριχ» –Πατάκης όλα) χειρίζεται το διαχρονικό και πανανθρώπινο ζήτημα της απληστίας, στήνοντας μια ιστορία που, όσο κι αν κινείται στον αόριστο χρόνο του παραμυθιού, θυμίζει δίχως άλλο την εποχή μας. Με φόντο μια πολιτεία άνυδρη και γκρίζα που αργοπεθαίνει, οι δυο κεντρικοί ήρωες, ηθικοί αυτουργοί της καταστροφής της, διηγούνται εναλλάξ σ’ ένα παιδί –αμετανόητοι και έναντι ανταλλάγματος –πώς δημιουργήθηκαν τα προβλήματα του σήμερα. Η λύση βέβαια υπάρχει, κατά τη συγγραφέα ανέκαθεν υπήρχε, μόνο που η ανθρώπινη πλεονεξία την αγνοεί. Αυτή τη λύση, συνοψισμένη σε μία μόνο λέξη, καλείται μέσα από συμβολισμούς να αναζητήσει η νέα γενιά (το παιδί της ιστορίας) και εφαρμόζοντάς τη να διορθώσει τα μέχρις στιγμής πεπραγμένα. Διότι, εντέλει, ό,τι προσφέρεται στον άνθρωπο δωρεάν, όπως ο φυσικός πλούτος, γίνεται προϊόν άμετρης και αλόγιστης εκμετάλλευσης, μας λέει το παραμύθι. Η επανεφεύρεση, ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του μέτρου και του σεβασμού είναι το τελικό ζητούμενο και με αυτό επιτυγχάνεται η παραμυθιακή κάθαρση.