Διάβασα, με ενθουσιασμό για το έργο και το πείσμα, τον πρώτο τόμο (Ραψωδίες Α-Μ) της Ομήρου Ιλιάδος, στη μετάφραση του Δ. Ν. Μαρωνίτη (Άγρα, 2009), και στέκομαι στη σημασία του ακόλουθου πρωθύστερου: ο Μαρωνίτης μεταφράζει την «προηγούμενη» Ιλιάδα μετά την «επόμενη» Οδύσσεια, λάμνοντας «στον σκοτεινό ποταμό», όχι όμως «στα τυφλά», όπως θα ήθελε ο Σεφέρης στους στίχους που δρομολογούν τα Επιλεγόμενα του Μαρωνίτη, αλλά με την ενάργεια που του δίνει η μεταφραστική του πείρα (Ηρόδοτος, Ησίοδος, Όμηρος)- θέλω να πω, η μούσα του.

Οξυδερκής φιλόλο- γος ο Μαρωνίτης, με τις μεταφράσεις αυτές λειτουργεί- θα το πω με μια δική του επινόηση- αντί του ποιητή: «αντ΄ αυτού». Εταίρος, τρόπον τινά, του ποιητή, ο Μαρωνίτης, ως μεταφραστής, ανταλλάσσει με τον Όμηρο, όπως ο Πάτροκλος με τον Αχιλλέα, «όχι μόνο τη μοίρα της ζωής του», αλλά «και τη μοίρα του θανάτου του».

Μ΄ ένα είδος συνεργατικής συνωμοσίας μεταξύ ποιητή και μεταφραστή, ερμηνεύει το αίνιγμα της έμπνευσης υπό το τέχνασμα του «αντ΄ αυτού», όπου ποίημα και μετάφρασμα αποκτούν «τη σφραγίδα αλληλέγγυας κοινοκτημοσύνης», που δεν οριοθετεί γραμμές και δεν αναγνωρίζει τίτλους ιδιοκτησίας, σ΄ εκείνο το «όλα για όλους· όλοι για όλα» που επέλεξε προκλητικά για να προλογίσει παλαιότερα ένα δικό μου ποίημα, και που τώρα του το ανταποδίδω σε ένδειξη τιμής, ως «γνήσιος φίλος», και όχι ως «άφιλος φίλος» ή- το χειρότεροως «φιλικός εχθρός».

«Αλλά καιρός να πάμε· τ΄ άλλα τα βρίσκουμε μιαν άλλη ώρα» (Ζ 527).

Τελευταία Νέα